asosyal itiraf

6-7 aydır kullandığım ilacımı bıraktım ama hani bir anda da bırakmadım hafta hafta dozu azaltarak. ama gel gör ki iki üç gecedir uykuya tam dalacağım birden hareket isteği geliyor sanki koşmak istiyorum bir anda. baş dönmesi de cabası günlerdir var. eğer daha önce bırakma sendromları geçiren varsa mesaj kutumu yeşillendirebilir. danışmak içimi rahatlatacaktır.

ulan ben çok yoruldum cidden çok yoruldum yeter artık

tanışmamızın,yanımda olmayışının ve unutamayışımın yıl dönümü bu gece zaman hiçbir şeye çare olmuyor

bugünden beri ağlayasım vardı az önce anneme iyi geceler demek için odadan çıkacaktım kapıyı açarken ayağım kapıya takıldı ve açamadım kapıya kafa attım ağlıyorum :'(

hayattan beklentimin en düşük olduğu zamanlar. bu akşam " vakti geldiğinde kendimi öldürmek için yaşıyorum." dedim kendi kendime. çünkü hayatım hem katlanılmaz hemde anlamsız olursa yaşamanın mantığı nedir ki ? adım atmak için gücü zor bulan bir insan nasıl 50-60 yıl sonrasını düşünebilir ki ? i̇nsanları üzmemek için mi yaşamalıyım ? ya benim üzüntülerim , koca hayatım büyük bir hayal kırıklığı iken vazgeçmek , bırakmak ne kadar yanlış ? ne kadar doğru? hayır bunu yapmayacağım. sadece üreyebilmek için en ilkel dürtülerimle yaşamayacağım. sokakta yaşamanın dahi bir anlamı olmalı. anlam olmadığı an artık yaşamıyor olucam. buna karar vermek anlık gibi gözükebilir ama hayat insanı bu seviyeye bir anda getirmiyor. bin yıl yaşamakta gerekmiyor bu seviyeye gelmek için. sadece yaşamak gerekiyor. yaşamı hissederek , onu görerek , izleyerek , tanık olarak yaşamak. anlamaya çalışmak. sorgulamak gerekiyor onu. anlamını aramak. seni buraya getiren sebebi. şuan olduğun yere değil , o tamamen senin seçimlerinle oluşan bir durum. hayatın kendisine getiren şeyi aramak gerek. belki de bunu hiç yapmamalı insan. sonunda beni getirdiği duruma bak. müsait bir yerde inmek için fırsat kolluyorum sanki...

sosyal medyada çok güzel şiirler okuyorum altına etiketleyecek kadar samimi arkadaşım yok. sosyal medyada çok komik bir karikatur görüyorum altına etiketleyip gülecek kadar samimi arkadaşım yok. whatsappıma yan odadan sadece annem yazıyor, durumum yıllardır aynı,fotomda aynı. hayatımda hiç bir değişiklik olmuyor ki değiştireyim.

asla yapmaz dediğim insanlar neler neler yapmışlar da haberimiz yokmuş, şaşkınlık içerisindeyim, çıldıracağım.

hayatımda günlük temel ihtiyaçlar dışında yaptığım düzenli hiçbir şeyim yok. i̇nsanların düzenli izledikleri dizileri filmleri ,düzenli yaptıkları sporları, düzenli ilişkileri ya da düzenli hobi, kurs vs. var. benimse tek düzenim düzensizliğim. düzen tutturamıyorum sıkılıyorum rutin olan her şeyden adeta usanıyorum. bilmiyorum belki ben de biraz düzen istiyorum

burda bazılarının güzel mutlu ilişkilerini okudukça maşallah deyip seviniyorum bu beni yüzde kaç iyi insan yapar?

sözlükte yeni nickler gördüm sonra döndüm dedim ki kim la bunlar

buraya 15 dakika boyunca yazı yazdım sonra hepsini sildim çünkü tarif edemiyorum bu yaşanmışlıkları, hissizliği, paramparçalığı...

yarın da büte kalırsam bırakcam okulu artık yetti be

sevildim sandım.

buraya uzun şeyler yazmaya üşeniyorum

aslında şöyle bakınca hayatım o kadar yolunda görünüyor ki ama böyle içeride bir yerlerde geçmişin izi mi bilmem öyle acılar yaşamışım ki,öyle çok ağlamışım ki tek başıma geçmiyor. nefes alırken içim daralıyor öyle eften püften ufacık şeylere kırılabiliyorum çünkü içimdeki yaralar hala iyileşmemiş en ufak dokunuşla canımı yakıyor. bazen en sevdiklerime öyle çok kırılıyorum ki. ne söylemeye dilim varıyor kırgınlığımı ne de hiçbişey yokmuş gibi davranmaya içim dayanıyor. öyle arada öyle pis bir yerdeyim ki kendi içimde. hayata yetişemiyorum gibi geliyor bazen. ellerimden kayıp gitmeden tutmam gerekiyor hep bir telaş hep bir acele içinde kaybolup gitmiş gibiyim.

bugün beni yurduma bıraktı. bırakmak zorunda kaldı. umarım bunun zorunluluktan değil de isteğe bağlı olduğu günleri de görürüz.

yalnız kalmam bu sefer. şehir değişti, zihin değişti. hem en önemlisi onu unutmak için geldim buraya. hep yeni adımlar atarken, her defasında en başından başladığımı değil de yine en acılı noktadan devam ettiğimi ve yeni açtığımı sandığım sayfaların acılarıma katlanarak en çok onların ek yük yapmasını yediremedim. i̇nsan kendiyle başbaşa kaldığında düşünürmüş en çok da bilmezdim. benim sanki bu zamana kadar hiç derdim tasam yokmuş ya da ana kuzusu olduğumdan gurbet ellerdeyim diye bi düşünce salmış gibi. daha çok insanla tanışınca daha çok hayat bilgim olur sanmışım yanılmışım. aslında bi bakıma da haklıymışım ama şu an en çok hissedemediğim şey güven. hiç tanımadığım bir adamın kollarında sabahlamak bana her zaman en huzur veren istekken şimdilerde buna bile bi uzağım nedensiz. sahi nedensiz midir bazı şeyler? yoksa içimizde uzattığımız, kendimizi mahvedercesine düşündüğümüz şeyler mi bunu öteleme şeklimiz? bilemiyorum. tek bildiğim yalnız kalmanın bana ilk defa böyle kalabalıkçasınaymışım gibi bir his vermesi. peki siz de şu an karanlık bir yurt odasında açık olan pencereden sualinize vuran sokak lambasına karşı neleri düşünebilirdiniz? turuncumsu bir ışığa karşı daha olumlu olunabilir miydi? çok mu acımasızım? huzur neydi?

burda bir iki yazar var kendini bir şey mi sanıyor anlamadım. yorumda bir şey soruyorsun cevap vermiyor. hadi bi kere olur da daha fazla tekrar edince hoş değil.

bazen kendimi çok kötü hissediyorum. sanki bilenmiş bıçakla oyulamayacak kadar sert biri gibiyken kör bıçakla delik deşik edilebilir duruma gelmişim gibi. uzun süreli bir şey olmuyor ama tüketen bir durum.

bir entiride yazım yanlışı görürsem devamını okumuyorum...

az önce burnumdan bir sümük kitlesi çıkardım, burnum şöyle bi açıldı resmen. uzun zaman oksijensiz kaldığı için ilk oksijen temasında yandı böyle. hani böyle bütün gün takım elbiseyle dolaşırsın da, eve geldiğinde o kravatı çıkartıp gömleğin ilk düğmesini açtığında bi ohhh çekersin ya işte öyle bir rahatlıktı. sümük o kadar büyüktü ki, top diye sektiresim geldi bi an.

sevginin karın doyurduğuna şahit oldum.

Demin eşyalarımı düzeltirken eski günlüklerimi buldum. Ta 2013-14 yılı. Allahim neler yazmışım. Nasıl bir kafa? Kendimden utaniyorum su an. Hayir başkası okusa sictim. Yok böyle bir şey. Yok aşık olmuşum cocuk bana goz kırpıp ertesi gun başkasıyla el ele tutuşmuş. Vay aq hatırlamıyorum bile. 8. Sınıfta yazdiklarim var. Mert, tugay, furkan uclemesiyle seneyi bitirmişim. Simdi çocukları görsem tanımam bile. Allah beni alsın, akıl fikir felan versin. bu da 8. sınıf tipim

başak.. senden sonra bir süre kendime gelemedim. toparlamam öyle kolay olmadı. aslına bakarsak alışmak çok zordu. öyle basit birşey değil inan bana hayatını geleceğini hayallerini yalnızca bir kişiye ayırıp daha sonra ondan ayrı kalmak hiç de kolay değil. ne kadar acı bir. tecrübe olduğu hakkında en ufak tecrüben bile yok. hiç yüzüstü kalmadın ve aldatılmadın. bütün alışkanlıklarından vazgeçmek zorunda kalmadın. bu yüzden anlamanı beklemiyorum senden. senden sonra bi takım şeyler denedim seni unutmak için, fotoğraflarını yaktım. sevdiğin şarkıları dinlemedim bi daha. beğendiğin herşeyden nefret etmeye çalıştım işe yaramadı ama daha sonra çok sigara içmeye başladım, sigara efkar dağıtır derler ya yemin ederim yalan. her nefeste biraz daha doldu özlemin ciğerlerime ve gözlerimi yaşartan sigara dumanı değil yokluğundu sadece. sonra içinden bir ses daha öncede yaptığım gibi git dedi buralardan. git bir daha dönme. onun yaşadığı şehirden uzaklaş anılarından kaç, herşeyden uzaklaş. olmadı, yapamadım. insan giderken geri de bırakamıyor ki kalbini en sevdiğim renkti siyah. benim için simsiyah olurdun bu kahrolası dünyada o kadar karanlığın içinden doğan bir umuttu gülümseyen yüzün ve ben yüzünü her avucuma aldığımı hayal ettiğimde, umudu ellerime bıraktığı için şükür ederdim tanrıya. sonra gittin işte umudumu kaybettim. sonra siyah sevmekten de vazgeçtim. seni bu kadar çok seviyorum diye sakın kendini bişey zannetme çünkü benim seni sevdiğim kadar güzelsin. sana herkesten farklı baktığım sürece özelsin. şimdi acı çekiyorsam özlüyorsam üzülüyorsam seni hayla yokluğuna alışamadığım için çok sevdiğimdendir. yani sen kalbimi kırıyorsun ya benim kırılganlığım sana olan sevgime aslında. emin ol oda zamanla son bulacak. ama unutma bir gün o kadar çok mutlu olacağım ki o kırıklar en çok sana batacak. senden sonra, senden sonrası hiç olmadı. ne yaşadığımı bildim ne sevdiğimi ne de sevildiğimi. öyle bir boşluğa attın ki beni değil bi çıkış yolu, kendimi bulamıyorum hayla. farklı birileriyle her şeyi baştan başlamayı denedim. bunun sebebi de yine sensin. ama bu da olmadı. kime sığındıysam seni daha çok hatırladım, kime sarıldıysam senin kokun değdi burnuma. en çok senin saçlarını sevdim en çok seni düşündüm öyle ya en çok sen acıttın içimi. dilerim ki en mutlu olduğun anda kırılsın bütün umutların. sana kıyamadığım kadar çok kırıldım. benim gibi ol eksik kal, hep biraz yanım. ağla sevgilim ağla sayamadığım o kadar çok ahım var ki sana tırnağın kırılsa beni hatırla'

bu aralar acayip yalnız hissediyorum ve fazlasıyla sevilmek istiyorum

i̇çimde bir ateş yanardı eskiden. bazen harlanır bazen usul usul ısıtırdı beni. günler, aylar geçti. sen su döktün o ateşe. her gün. başlarda küçümsemenle yaptın bunu. sana olan sevdam çok geldi belki de. ağır geldi ateşim. sıradan bir insandın sonuçta; biri bu kadar sevilmemeliydi. sonradan sinirinle yaptın. büyüklüğünle. ağırdın bana belki, senin için, senin yanında çok ama çok basit kalıyordum. hatta kendini daha iyilerine layık görüyor da olabilirdin. sonuçta ben neydim ki? senin anlat anlat bitirilemez özelliklerinin yanında benim ahım şahım hiçbir yanım yoktu. dönüp bakılacak, parmakla gösterilecek biri olamamıştım. ortamlarda aranan ‘o’ kişi ben değildim. sendin. zamanla oldu. birden bitmedi hiçbir şey. aşama aşama ben yandım, sen ateşimi eşeledin. tavırların sevgimin gereksizliğini vurguluyordu sanki bana. sonuçta senin böyle birini sevmen mümkün değildi. hatta bu vakitlerde bu çocukça da denebilen bir hayranlıktı. aşkım bile alt kategorideydi. senin olgunluğunla yarışamaz haldeydim. ve biz son aşamaya geçtik. yıpratmaların da had safhada olduğu o aşamaya. benim geri çektiğim, küllerim içine çöktüğüm, soğuduğum, soğuğumun seni de çarptığı o vakte. beni yeniden ateşlemek için yanardağ olmana gerek yoktu, lavların beni ezer geçerdi sadece, hafif hafif sevsen, közlerime birazcık üflesen, eğer senden geriye bana bir şey kaldıysa ben zaten tutuşacaktım. ama tutuşamadım. belki de hiçbir şey kalmamıştı. benim sönme vaktim gelmişti. belki de ben kendimi gerçekten bitirmiştim. bilmiyordum. ama olmuştu işte. şimdi ben havaya dağılırken parça parça, sen harlı bir sinirle tutuşmuş püsküre püsküre yanıyordun.

çok yoruldum sözlük güçlü görünmekten , mutlu görünmekten , anlatamamaktan , anlaşılmamaktan , sahte seni seviyorumlardan ,samimiyetsiz her zaman yanındayımlardan , kusur arayan bakışlardan , çıkar dolu arkadaşlıklardan, hiç gerçekleşmeyecek hayallerden, hep bir arayış içinde olmaktan , sürekli başarısızlıktan , insanlardan insanlıktan belki de insan olamamaktan çok sıkıldım çok yoruldum...

sabah 6'da uyana(maya)cağım.

bugün bu saatte neden bu aklıma geldi bilmiyorum. yani tam da şu an farkettim ve uzun zamandır doğrusu soğuduğum bu ortamla paylaşmak istedim. hep değeri sonradan anlaşılan bir eski sevgili oldum ben. yani aslında hep değersiz ama bir o kadar değerli üniversitede 5. senemdeyim ve lisenin başından beri uzun olması hayaliyle yola çıktığım ve en uzunu 1 yıl süren 4 ilişkim oldu. birisi hariç hiçbiri pişman etmedi ve hep iyi ki yaşadım dedim. her biri bana bir şeyler kattı. bazılarınız biliyor ya, beni ciddi anlamda şair yaptılar. ben hiçbir ilişkimde ayrılmayı isteyen taraf olmadım ve tüm eski sevgililerim bir süre sonra bana dönmek istedi. ilginç kısmı şu ki hepsi de hâlâ gururlarından ödün vermek istemedikleri için başaramadı. anladım ki ben kızların sır verdiği o iyi çocuğum. değeri hep sonradan anlaşılan. peki ama bir şey sormak istiyorum hanımlar: neden kaybettikten sonra sizin için bu denli önemli olduğunu farkettiğiniz birisi için gururunuzu yenemiyorsunuz?

hiç gelmeyecek birini bekliyorum

ölmek istiyorum ama intihar etmek istemiyorum.

kesinlikle misafirperver bir insanım, severim misafirliği. amma şurada 1 haftalığına gelmişim evime ne gerek var allah'ın her günü misafire ey allah'ım:(((

sevgi çok garip bir şey. birini çok sevince ona bakıp sen ne güzelsin diyip ağlamak geliyor içimden. sen ne güzelsin çok güzelsin.

kalbim taşa döndü

ayaklarımı yerden kesiyorsun. okulda olsun , yemek yerken , yürüken hep seni düşünüyorum. acaba oda yedimi yemeğini , üşüyormudur, hastamıdır iyimidir , cannı sıkkınmıdır gibi deli sorular oluyor aklımda. o güzel gülüşünle rüyalarımı süslüyorsun. hayatımın yönünü değiştirdin gülüşünle her gecen gün dahada yaklaşıyorum kalbine.. seni düşünmek güzel şey, dünyanın en güzel sesinden en güzel gülüşü dinlemek ayrı güzel, ben artık o gülüşü dinlemek değil görmek istiyorum bu hayatta.. parkta salıncak sırası bekleyen çocuk gibi bekledim seni. biraz heycan biraz da salıncagı başkası kapacak korkusu işte. başak , bir defa iyi geceler canım dedin. gecenin iyiliğiinden çok , canın olma düşüncesi yeşerir durur içimde. yaşamak ümitli bir iştir. gülüşünü sevmek gibi ciddi bir iştir.. gelişigüzel değil , yaşanılası gibi seviyorum seni aldığın hernefeste yanında olmak gibi seviyorum işte..ben senin en çok gülüşünü sevdim. buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi. önce aşka çağıran, sonra dinlendiren. bana her zaman dost her zaman sevgili.. gülüşünün üstüme sinmişliği var sevgili. bir bozuk saat gibidir yüreğim hep sende durur bu hayatta. belki biraz geç rastladım gülüşüne ama herşey geç gelmiyor mu yurdumuza? ve gülüşüne olmayan özlem hiçbirşeye benzemiyor sevgili. sana bir hayalimden daha bahsedeyim ; bir cafede kahve içeriz. şansımız varsa yağmurda yağar. sonra damlara anlam yüklemece oynarız. benim damlam senin alnından öper güzel şeyler olur belki. bence sen gel kahve içmeye… sadece varlığınla bile huzurlu bir yaşam yaratmana hayranım.. günlük programlarımın tam ortasındasın. konu sen olunca hayattaki herşey duruyor benim için. seninle telefon mesajlarımız da gülmeye bayılıyorum o gülüşünü gördükten sonrakii tepkimi ve hal ve hareketlerimi görebilsen keşke. aşk kelime değil bir cümledir. kurmak içinse özneyle yüklem değil, iki yürek gerekir.. ben daha ne isterim ki bu hayattan , hayatıma giren en iyi armağansın.. kadınlardan öyle şeyler cıkmaz sanıyordum ama ne zaman seni düşünsem içimden kelebekler çıkıyor be gülüşü güzel.. hayat donuk insanlar donuk.. seninle yıldızların altında kitaplar okumak ve daha sonra birbirimize anlatmak en büyük hayallerimden biri mesela bu hayatta. şak diye hayatıma dalan insan… öylesine biri değil yalnızca sen olduğunda bu kadar güzelleşebilirdi hayat. yalnızca sen olduğun için bu kadar güzel hayat.. sana birazda aşkımın evrelerinden bahsetmek istiyorum. i̇lk gülüşünü keşfedişim daha sonra kii aşama gülüşünü görmem ve gülüşünle tanısmam oldu. ilk iki evre olan görme ve tanısma evreleri aşkın durumuna göre yer değiştirebilir.. her iki durumda da aşk beklenmedik ve süprizlerle doludur. ben bu ilk iki evrede sana karsı olan sevgimi hissettim… bir diğer evresi de yukarıda da bahsettiğim gibi içimden kelebeklerin cıkmasıydı.. sensizlik de bir eylemdi.. bunaltıcı gecelerde, pencerenin önüne oturduğumda anlıyordum ki sensizliği bile senle yaşıyordum.. sonrası mı, hep hasret , hep gülüşüne yazılanlar… bir kalem alıyorum başlıyorum yolculuğa… seyyah oluyorum her harfimi yoluna kurban eden. önce bir harita çiziyorum, gülüşünü işaretliyorum bütün yollara, ömrümün hazinesine , gülüşüne çıkarıyorum bütün yolları.. mutluluk topluyorum uzak diyarlardan, pencerenden sızsın diye güzel gülüşüne… kalem yorgun, gece uzun, düşlerimden devam edeceğim senli yolculuğuma… hadi çık gel duam gibi… gel gönlüme, düşüme.. yazsam daha çok yazarım , ben artık yaşamıma yerleşen o gülüşü istiyorum… ama olmayacak biliyorum. başlangıç: 03:14 gözlerim kapanmak üzere'

günaydın. kuşlar cıvıldamaya başladı ve ben ders çalışıyorum

evden çıktığım an, annemi özlemeye başlıyorum. sanırım 7 yaşındayım

ne hissettiğimi bile hissedemiyorum artık.

nickimi sen anlat karadeniz falan yapsaydım dizi başladığında isim hakkı falan der para alırdım belki. evet oturdum bunu ciddi ciddi düşündüm

temasayak hesabımı çok özledim. modlar bi bakın hele belki veritabanında kalmıştır 3 5 bişey atarım ayıpsınız.

takıntılıyım. hemde insanlara karşı. bir kere sevince çok zor vazgeçiyorum. tamam "biz iki güne mi vazgeçiyoruz aw" demeyin. ama benimki öyle böyle değil. gözümü kapatıyorum mert,açıyorum mert,okula gidiyorum sınıfta otururken aklımda yine mert. i̇şe gidiyorum mert,çay içerken mert. onunla ilk gittiğim kafeye gidemiyorum mesela onunla anımız taze kalsın. çünkü oraya ilk onunla gitmiştim.o kafeyi sadece öyle hatırlayabileyim diye. bazen o kadar çok aklıma geliyor ki tamam çık git diye sesli konuştuğum oluyor. artık arama motorumda ilk onun ismi çıksın istemiyorum. sevilmek istiyorum. benim sevdiğim gibi olmasa da. artık düşünmek istemiyorum.

geçen bir arkadaş benim yaptığım bir şeyden dolayı diğer arkadaşı teselli etmeye çalışırken ‘amaaan olmasaydısonumuzböyle’yi bilmiyor musun duygusuz işte takma bunları’ dedi. bilmiyorsun kardeşim duygusuz değilim aşırı duyguluyum ama bilmiyorsun bu gidişte bilmeyeceksin de. her şeyi illa açık açık belli mi etmek lazım. hayatında gördüğün en duygulu insan ben olabilirim o derece duyguluyum. ama belli edemiyorum sadece sorun bu.

saat 00.00 dan önce çok güzel bi entry girdim. şu an yalan oldu. pişman mıyım evet ama böyle de delikanlıyım. dipnot: aklımı sikeyim

gecenin bir yarısı sezen aksu şarkısında aklıma geldin,yüzümde hafif bir gülümseme,gözlerimde ufak bir dalgınlık, ve içimde koca bir yangın. ben o ânın acısını nasıl tarif edebilirdim bilemiyorum,bende bıraktığın enkazın içinden,sağ çıkmayı beklermiş gibi, koca bir enkaz içinde ben ,ve tek sebebi sen.

kıskan ya. biriyle konuştuğumu görünce küs bana. bir benimle konuş de. gecenin bir yarısın da uyandır sesini özledim de. hep senin sesinle uyuyup senin sesinle uyanayim. olmuyor başka türlü rahat uyuyamıyorum de. benden 1 saat haber alamayınca ortalığı ayağa kaldır. yap yani. sev. kıskan. sahiplen. en çokta özle. yüzünü görmek istiyorum de. görüşelim olmuyor sensiz de. haberim olmadan kapıma kadar gel, çık dışarıya de. tek başıma evin önüne bile çıkarma beni. hep benden bekleme biraz da sen özle. ihtiyacım var senin tarafından sahiplenmeye. tek taraflı olunca olmuyor, hep birşeyler eksik oluyor.

ulan ben bu hayatı sana en güzel yaşatacak insandım

itirafımdır hakim bey, insan sevmiyorum.

dün akşam yar mesaj attı

dün burada bir trafik kazası oldu , 8 kişi vefat etti 4 kişi yaralı, olay yerine gittik araç içerisinde sıkışıp vefat edenler, ağlayanlar, kazada anne babasını kaybeden 2 yaşındaki çocuk, 5 dk önce mutlu bir şekilde yol alan insanlar 5 dk sonra acı içindeler, dünden beri o anlar hep gözümün önünde hala daha uyuyamıyorum, düşünüyorum ölüm bu kadar yakınımızda dolaşırken bütün bu hırslar, kinler, egolar, küslükler hepsi boş, ne demişler kalbini kırdığınız insandan özür dileyecek kadar vaktiniz olmayabilir, kırdığım üzdüğüm kim varsa herkesten özür dilerim, ölüm var unutmayalım

sosyal medya hesaplarımı aktifleştirmeye korkuyorum. çünkü açınca ne yapacağımı bilmiyorum. "silmek/engellemek çocukça şeyler yapma bunları" diyen birisi, vaktiyle çok sevdiğim birisi, bende hâlâ ekli. silerek çocukluk(?) yapmak istemiyorum. öte yandan medeni davranmak çok zor zira sosyal medya hesabımda ekli olması, hâlâ fotoğraflarımı beğenmesi, hikayelerimi açması ve tüm bunları bir gün yapmazsa endişesi sadece canımı acıtıyor. bir yanım evet bu çocukluk olur, gerçek hayatta engelle tuşu yok sonuçta tahammül etmeyi öğrenmelisin diyorken diğer yanım onun var olduğu sanal bir dünya bile istemiyor. ve tüm bunları düşünen zihnim bir kenara onu silmenin hâlâ ağır geldiği bir kalbim var galiba.