i̇çimde bir ateş yanardı eskiden. bazen harlanır bazen usul usul ısıtırdı beni.
günler, aylar geçti.
sen su döktün o ateşe. her gün.
başlarda küçümsemenle yaptın bunu. sana olan sevdam çok geldi belki de. ağır geldi ateşim. sıradan bir insandın sonuçta; biri bu kadar sevilmemeliydi.
sonradan sinirinle yaptın. büyüklüğünle. ağırdın bana belki, senin için, senin yanında çok ama çok basit kalıyordum. hatta kendini daha iyilerine layık görüyor da olabilirdin. sonuçta ben neydim ki? senin anlat anlat bitirilemez özelliklerinin yanında benim ahım şahım hiçbir yanım yoktu.
dönüp bakılacak, parmakla gösterilecek biri olamamıştım. ortamlarda aranan ‘o’ kişi ben değildim.
sendin.
zamanla oldu. birden bitmedi hiçbir şey.
aşama aşama ben yandım, sen ateşimi eşeledin.
tavırların sevgimin gereksizliğini vurguluyordu sanki bana. sonuçta senin böyle birini sevmen mümkün değildi. hatta bu vakitlerde bu çocukça da denebilen bir hayranlıktı. aşkım bile alt kategorideydi.
senin olgunluğunla yarışamaz haldeydim.
ve biz son aşamaya geçtik. yıpratmaların da had safhada olduğu o aşamaya.
benim geri çektiğim, küllerim içine çöktüğüm, soğuduğum, soğuğumun seni de çarptığı o vakte. beni yeniden ateşlemek için yanardağ olmana gerek yoktu, lavların beni ezer geçerdi sadece, hafif hafif sevsen, közlerime birazcık üflesen, eğer senden geriye bana bir şey kaldıysa ben zaten tutuşacaktım.
ama tutuşamadım.
belki de hiçbir şey kalmamıştı. benim sönme vaktim gelmişti.
belki de ben kendimi gerçekten bitirmiştim.
bilmiyordum.
ama olmuştu işte.
şimdi ben havaya dağılırken parça parça, sen harlı bir sinirle tutuşmuş püsküre püsküre yanıyordun.