asosyal itiraf

bazı insanlar güzel olur, kimisi yakışıklı, kimi alımlı, tatlı, dikkat çeken, hiçbir şeyi olmasa da guzel gülen. ya ben de hicbiri mi olmaz. yuce rabbim beni resmen ozelliksiz felan yaratmış. mesela biz 3 kız kardeşiz. ben ortancayim ve 3umuzun arasında 2şer yaş farkı var. bir de dışardan gören biri asla kardeş oldugumuza inanmaz, o derece benzemiyoruz. yan yana gelince kardeş gibi degilde arkadaş gibu duruyoruz. küçük kız kardeşim gercekten esmer guzeli cok guzel bir kız. ablam desen çok alımlı, dikkat cekmemesi imkansiz. bir ortama girince herkes bize bakıyor. ama onlar olduğu için. onlarla birileri ilgilenirken ben kenarda onları izliyorum. hic mi bir insanın dikkat çeken bir yanı olmaz. cok sade bir insanim. kendimi de galiba kalp güzelliğiyle kandırmaya devam edicem.

2 gün önce doğum günümdü. annem, babam, kardeşim, sevgilim ve kuzenimden başka kutlayan olmadı 1 tane arkadaşım bile doğum günün kutlu olsun demedi. i̇nsan bekliyor tabi bir derecede. hatta buraya bile girdim akşama kadar sürekli kontrol ettim. kutlayan çıkmadı. gerçi bilen yoktur o da ayrı bir olay da. i̇nsan çevresini böyle günlerde tanıyor.

galiba daha önce içinde süt içilmiş bardaktan su içtim. ölme olasılığım yüzde kaç?

az önce bizim okuldan mezun olan dünyalar güzeli bir bir kızın ilik kanserinden dolayı öldüğünü öğrendim. kız, ablamla birlikte mezun olmuştu ve 21 yaşındaydı. kız dün vardı bugün yok. öleceğimiz kaçınılmaz bir gerçekken cidden baya boş yaşıyoruz. en azından kendi adıma konuşayım. neyse bu böyle uzar gider. allah rahmet eylesin

hep mi beni bulur lan? ne kadar vefasız kadın varsa hepsi mi beni bulur lan? ne kadar güvendiğim arkadaşım varsa hepsi mi beni yarı yolda bırakır lan? hepsi mi beni satar lan? her tuttuğum dal benim elimde mi kalacak lan bu hayatta? hep mi böyle olacak lan? allah belanızı versin lan sizin. yazık lan. günah değil mi lan bana? ha? günah değil mi lan bana? şu bana yaptığınıza bakın lan. ben kendimden böyle nefret etmek zorunda mıyım lan?

sabah erken kalkacağım zaman kıyafetlerimi giyip uyuyorum.

ne bileyim, nasıl anlatayım bilmiyorum başkasından duysam bu hislerimi kınarım böyle bir şey düşündüğü için, ama yok alamıyorum kendimi bunu düşünmekten. sevilmek istiyorum ben, birisinin sabah uyanıp aklına geldiğinde gülümseme sebebi olmak istiyorum. ne bileyim birisi de saçlarımı, gülüşümü, bakışlarımı sevsin mesela. tabiki karşılıklı olsun bunlar. ben içimi kimseye açmam en yakınım annemle kardeşim var onlarda üzülür diye anlatamam hani bir derdim olduğundan da değil gerçekten hayatımda bir problem yok. annem, kardeşim, dedem, anneannem beni çok seviyor belki babam bile seviyordur ama işte bu farklı ben istiyorum ki birisi hem sevgilim olsun hem arkadaşım olsun dert ortağım olsun. açıkçası çokta utanıyorum böyle düşündüğüm için belki de buldum bunuyorum ama ne yapayım işte çıkmıyor kafamdan bu düşünce. güzel rabbim ne olur yardım et. al içimden bu saçma düşünceyi.

i̇lk okula giderken ablam kuran kursuna gidiyordu ordada ilk duayı ezberleyen ablam olduğu için hoca ablama kolanya hediye etmişti bende aldım o kolonyayı okula götürdüm arkadaşımda çok beğenmişti ona hediye ettim ablam yıllardır o kolonyayı arar hiç kullanmadan ortadan kayboldu diye burdan itiraf edeyim bari

az evvel sözlüğün twitter hesabının açıklama kısmında yazan "bilgi özgürlüktür." sözünün, hesap paylaşımlarıyla pek de tutarlı olmadığı hakkında sitemkar bir eleştiri yapacaktım. sonra canparemin bu; (#1742609) entrysini gördüm, gitti bütün ciddiyet hasjhahjash not: şimdilik afk'yım..

sorun şu ki; kurduğumuz hayaller çok güzel ama kesinlikle yaşanmayacak olmasının hüznü çok ağır...

milletin sevgilisiyle attigi fotograflara kalp atmaktan biktim. kiskanmaktan da biktim. az kaldi aseksüel olup cikacam ha(!)!!!

sözlükteki mesajlarıma baktım da ben nasıl bi sırtlanmışım lan

arkadaşlarım bana ali koç tişörtü alsalar, 40 yıl istediklerini yaparım ama bundan haberleri yok

ne zaman sezen aksu dinleyip, gözlerim dolsa "kendine gel kamil" deyip ido-sen açıyorum.

i̇çim çok daraldı gerçekten de çok daraldım. senenin başında çok güzel olan arkadaşlık şimdi nasıl bu kadar tiksindirici bi hale gelir nasıl bu kadar selam sabah kesilir anlam veremiyorum. hatalı olan sensin ama farkında bile değilsin. üstelik hala başkalarına karşı sıkıntımız yokmuş gibi davranıyosun bu kadar sıkıntı varken. ben artık oturup konuşup içindekileri söylemek istiyorum rahatlamak istiyorum çünkü içimi kemiriyor ama 1 sorun var o sorun yüzünden sana asla içimi döküp kendi kırıklarımı iyileştiremicem ve seni kıramıcam. o sorun çözülebilir olsaydı şuan içim rahat olurdu ama o sorun asla çözülebilir bişey olmayışından ben iyi değilim.

evlenmek istiyorum.

ben kötü bir insanmışım

yalnızııımm beeeeenn tutun elimdeeeenn

umutsuzca mesaj bekliyorum, hâlâ. o benden bihaber belki ama yine de... sadece mesaj. sadece onu daha çok tanimak istiyorum.

konuşmak için güzel fırsatları kaçırdığım zaman kendime çok kızıyorum, "bir daha olmayacak" diyorum hep, "bi dahakine kaçırmayacağım". ama sonra fırsat kaçana kadar ne kadar iyi bi fırsat olduğunu anlamıyorum. kaçınca birden fark ediyorum ki muazzam bir fırsatı kaçırmışım... olur da kaçırmadan fark edersem de genelde heyecanım geçsin diye uğraşırken fırsat kaçıyor yine. bıktım artık bu mevzudan. bi gün bu yüzden canım çok yanacak...

bazen açıp hala tripkolik felan dinliyorum.

yine aklıma düştü ansızın..

hayatta uğraşıyorum.inandıklarım,sevdiklerim için ama hayat o kadar saçma ki her şey anlamsız çalışmak,kazanmak.. bazen bırakmak istiyorum ama bırakamıyorum.keşke m.ö 500 de felan gelseydim bu hayata avlanmaktan ve savaşmaktan başka derdim olmazdı. bu zamanda savaşma fırsatı vermiyorlar bize doğduğumuz andan itibaren ezmeye başlıyorlar kafamızı yüzümüzü yerden kaldıramıyoruz ki 7 yaşında okula başlıyorsun.sana istediklerini aşılamaya çalışıyorlar.hep bi sınav hep bi sınav.sonunda ölüm var uğraştığımız işlere bak.

ilgiye ihtiyaç duyduğumda kadınların takip ettiği twitter hesaplarındaki özlü sözlere bakıyorum. bunu da ilk defa söylüyorum.

aşık olduğumu düşündüğüm insan öldü ve hiç bir şey hissedemedim. 2 yıldır görmediğimdendir belki. ama ne hissedeceğimi bilemedim ilk andan beri. bu gün tam olarak 4 ay 8 gün oldu. her hayalimi onunla süslüyorum çoğu zaman.

kafamdaki yaraları(sivilce?) yolmayı çok seviyorum. yolunca bazıları kanıyor. sonra o kan pıhtılaştıktan sonra orayı tekrar yüzüyorum not:bunu yazarken elim kafamdaydı

24 saattir çok acayip ağrılar çekiyorum. normalde biri olsa zor dayanılacak dört ağrıyı aynı anda yaşadım. şu son 2-3 saattir sadece tüm vücudumun ağrıması geçsin diğerlerine dayanırım diyorum ama 12 saat önce de karnımın ağrısı geçse diyordum. neyse ki kusma durdu. iflahım sikilmiş vaziyette. hastaneye tek gidemedim, babam da izin alıp gelmedi. ağrı kesici bitti alacak yerler açılmadı. cenin pozisyonunda yarı inler biçimde seyduna türküleri dinliyorum iki saattir. onu düşünmek sanki fiziksel ağrıyı hafifletiyor. yine de biraz voltaren olsa iyi olurdu.

ufacık güzel bi hareketi ona olan bütün sinirimi götürüyor ya of

buraya ilk geldiğimde cinsiyetimin belli olucağı başlıklara asla bir şey yazmazdım. şimdi hiç tereddüt etmeden yazıyorum niyeyse. tabi o zamanlar sözlük farklıydı, sırtlanlar çok fazlaydı bizim gençliğimizde, erkekler daha çoktu kadınlara göre veya çoğu kadın cinsiyetini belirtmediğinden bana öyle geliyordu. 1 sene boyunca belki daha fazla böyle devam etti bu alışkanlığım ama şimdi bakıyorum da ohhhoooo 1-2 kişi ismimi bile biliyor vay anasınıjsjsj

sanırım uzun bir yazı olacak. bir sürü çelişkinin ve düşüncenin içindeyim. sürekli kendimle konuşuyorum ve bu yazı bu konuşmaların ufak bir kısmının dışa vurumu olacak. konu bütünlüğünü sağlayamayacağım da besbelli. sürekli kendime gelmem, böyle olmamam gerektiğini söylüyorum. ama hiçbir şey yapamıyorum. fazlasıyla aciz, güçsüz ve zayıfım. bir insan bir şeyin farkındaysa tam anlamıyla karşı koyamıyorsa bile ufak da olsa bir adım atabilmeli. ben bunu bile yapamıyorum. tek dediğim kendine gel sen bu değilsin böyle biri olmamalısın. sonuç sıfır. kendime fazlasıyla kızgınım. bir kız yüzünden bu kadar sefil hale gelmek anlamsız, saçma, geri zekalıca, aptalca. bunu kabullenemiyorum. bu kadar tepe takla olmamam gerekir, bu kadar güçsüz olmamalıyım. ben bu olmamalıyım hazmedemiyorum. neyin beni üzdüğünü unuttuğum zaman bile oldu. bu nasıl bir ruh halidir? i̇nsanlara ellerindeki imkanı kullanmadığı için kızardım ve şu an bunu fazla fazla yapan kişi benim. buna ne zaman dur diyeceğimse mechul. çünkü ben bir aptalım ve farkında olsam da buna karşı koyamıyorum. i̇nsan zihnine biraz da olsa hakim olabilmeli ve söz geçirebilmeli, zihninin kontrolünü çoğu zaman sağlayabilmeli. ben bu kontrolü tamamen kaybetmek üzereyim. hiçbir zaman girişken ve konuşkan bir insan olmadım. şimdiyse hiç hiç girişken değilim ve zaten az olan konuşkanlığım daha da azaldı. 2-3 istisna hariç birileriyle konuşasım gelmiyor. yani bu tam olarak konuşasım gelmiyor da değil. mesela burda birine yazsam ya da sınıfta biriyle konuşmak istesem tabi ki cevap verir. ama işte ben bu cevabı sorgular hale geldim. gerçekten benimle konuşmak istiyor mu yoksa ayıp olmasın diye mi cevap veriyor. bu yüzdendir ki o 2-3 istisna hariç kimseyi rahatsız etmiyorum. belki bu istisnalar dışında benimle konuşmak isteyenler vardır ve ben onlarla konuşmayarak/yazmayarak ayıp ediyorumdur ama yapabileceğim bir şey yok. birilerini rahatsız etmek istemiyorum. kendimi kimseye yamayamam. kimsenin yanında bir sığıntı olamam, kendimi zorla kabul ettirmek istemiyorum. kendimi değersiz hissetmiyorum ama insanların gözünde bir değerim yokmuş gibi hissediyorum ve muhtemelen haklıyım. bu normal bir zamanda olsa gram umrumda olmazdı. fakat şu an önemsiyorum. bir anormallik de söz konusu. bir olaya normal bir insanın verdiği gibi tepki veremiyorum. normal bir insanın ah vah tüh diyeceği şeylere çoğu şeye dediğim gibi ee ne olmuş ne var bunda diyorum. fazlasıyla tepkisiz biriyim sanırım. duygusuzluk da var galiba. bu duygusuzluk içinde gidip bu kıza bu kadar kapılmam da ayrı bir ironi. nerede nasıl davranmam gerektiği hakkında çoğu zaman hata yapıyorum. eksikliğini fazlasıyla hissettiğim bir şey. mükemmeliyetçi biri değilim. yani en azından öyle olmadığımı düşünüyorum. hatalar, noksanlıklar illaki olacak ama olmaması gereken bir noktada varsa ve sıkça yapıyorsam bunu kendime yakıştıramıyorum. ben bu olmamalıyım. kendimi en iyi ifade ettiğim ortam geçen sene malum kişiyle tanıştığım dershane ortamıydı. belki de kendimi olduğundan kat kat daha iyi biri olarak göstermiş olabilirim. i̇nsan sevdiği kişinin gözünde mükkemmel biri olarak gözükmek ister sonuçta. ama kendimi bu kadar iyi ifade etmiş olmama rağmen gram değer görmemiş olmak bundan sonrasında neden insanlarla muhattap oluyum ki düşüncesine itiyor beni. her defasında bu sonuçla karşılaşacak olmaktan korkuyorum. hiçbir şey yapasım gelmiyor. bu salak saçma ruh halinin bana yapışmış olması üzücü. yemek yerken canım sıkılıyor doymadan kalkıyorum. film izleyim diyorum 5. dakikada sıkılıp kapatıyorum vs. o kadar boş bir insan olup çıktım ki hayret edersiniz. vaktini bu kadar kalitesiz geçiren insan nadirdir. kafam çok dolu cümleye dökemediğim, döksemde anlaşılmaz olan bir sürü şey var. belki bir gün bütün bu aptallığıma dur derim ve bir şeyleri değiştirmeye başlarım. not: okuduğunuz için teşekkür ederim. edit: not eklendi.

artık çok darlanıyorum sözlük. neye laf ettiysem hepsini tek tek kendim yapıyorum resmen. her geçen an umrunda bile olmadığım insanı özlüyorum. her geçen gün onu unutmak için bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama yine akşam olduğunda onu istiyorum. ama tabi ki benim ne istediğimin hiç bir önemi yok.

en sevdiğim kolyemi arkadaşıma hediye olarak almıştım zamanında. kafamı bozdu vermedim, ben takıyorum.

insanların beni yakından tanımalarına izin vermiyorum. uzun ilişkilerim ve arkadaşlarımda buna dahil. insanların beni çözmesini zayıflık olarak görüyorum, hayır yalnız başıma ölüp gitmiyorum.

derdiyle dertlendiğim en yakın arkadaşım mutluluğunu kıskandığımı düşünüp benimle konuşmama kararı aldı ! valla ben insanları anlayamadan ölecem.

beni yalnız bırakıyorlar.

beş çocuğuyla sokağa atılan fatma girik gibi hissediyorum

samimiyetsiz insanlara, ona farklı buna farklı şey söyleyen insanlara, söylediği gibi davranmayan insanlara tahammülüm yok.

bazı durumlarda madden ve mânen yetemediğimi hissediyorum,bünyem yetmiyor

o beni prenses peri sanıyor ne hata yapsam geri sarıyor mitolojiden biri sanıyor bendeki de saç o taç görüyor

dışardan bakıldığında herkesin yaşamak isteyeceği bir hayat yaşıyorum. başarılı olduğum bir çok konu var, maddi anlamda hiçbir sıkıntı çekmiyorum. etrafım bir çok insanla dolu. ama yine de yalnız hissediyorum, yine de hiç kimseyle içimdekileri paylaşıp konuşamıyorum ve bunu hayatım boyunca da yapamadım. artık içimdekiler de dolup taşacak hale geldi ve buna rağmen içimde kala kala mental olarak beni fazlasıyla etkileyip güçsüz düşürüyor. sürekli bi mide bulantısı ve halsizlik, ciddi anlamda yoruldum artık kaldıramıyorum içten içe çürüyorum sanki ve kimse bunu görmüyor çünkü en yakınımdakiler bile beni hep gülen eğlenen biri olarak biliyor. insanlara karşı olan inancımı da yitiriyorum artık, fazlasıyla kırgın hissediyorum kendimi ve hiçbir şekilde samimi bulmuyorum kimseyi. bu da beni fazlasıyla ümitsizliğe itiyor..

gecenin bu saatinde aklıma takılan şey; sözlükte bir azalma, bir yok oluş mu var yoksa uzun zamandır takılmadığım için bana mı öyle geliyor?

yaşadığım sorunları çevreme yansıtmadığım ve insanların beni hep bir depresyon havasında bilmesinler diye özenle her zaman ortalama ailevi ve arkadaş sorunlarına sahip biri gibi davranmaya özen gösterdim, yüzüm sürekli gülerdi, çok derin hiç kimseye anlatamazdım ve bu yüzden duygusuz, ilgisiz, alakasız biri haline geldim. çevrem de sandı ki sevgiye, ilgiliye, alakaya, iki kelam etmeye tokum sadece kakara kikiri yapmakla yükümlüyüm. ve ben sırf içimdeki sıkıntıları dışa vur(a)muyorum diye beni herkes mutlu görmeye başladı. senin derdin yok diye bu konuda alttan bakılmaya başlandı tabiri caizse önce sıkıntısı büyükler konuşsun senin zaten anlatacak bir şeyin yok dendi. sıkıntılarımı içime atıp sadece kendimle debelenip durmakla hata mı yaptım diye kendimi sorguluyorum şu an. her gece kabuslardan çığlık atarak uyanmayı değil susarak uyanıp kendine gelinmek öğretildi, dayanamayacak gibi olunca birine tutunmak yerine yere düşmeden ayakta durabilmeyi. küçükken karanlıktan korktuğumda annemin yanına uzanmak istediğimde bile dua edip tek başıma yatmam gerektiğini söylerdi ve ben bunun ne kadar doğru olduğunu sorguluyorum. yaşadığım sıkıntıyı bir tek annem biliyor fakat çektiğim sıkıntının farkında değil, ki ondan başka kimse de ne yaşadığımı bilmiyor gerçi hoş o da yaşadığım şeyin boyutunu, bana ne derecede zarar vereceğini bilmiyor. bu konuda kime kızabilirim ki? içimde koca bir alev varken sıkıntım varken bu derdi oynamak bir erdem mi yoksa düpedüz yalan mı bilmiyorum ama tek bildiğim var ki bu kafayla bu dertle yaşanmaz.

bazen kahvenin telvesini yiyorum.

1.58'im ama soranlara 1.60'ım diyorum.

bu yaşta ölümü düşünecek ne yaşıyoruz

vizeler biteli daha bir hafta olmadı ve ben finallere çalışmaya başlayacağım az sonra. sanırım ders çalışma hastalığına yakalandım

eskiden çalıştığım çay bahçesindeki patronum iphone 6 telefonumun titreşimi gibi osuruyordu. her osurmasında elimi cebime atıyordum.

bugün öğleden sonra fotokopi almak için okula gitmiştim, aldiktan sonra bir de içecek almıştım şunu içip öyle gideyim dedim. sonra uzun süredir görüşmediğimiz bir arkadaşla denk geldik. neyse oturduk biraz sonra başka arkadaşları da geldi. yaklaşık 7-8 saat oturmuşuz ve yurda gitmek için kalktım. uzun süredir kimseyle birkaç saatten fazla oturup muhabbet etmiyordum. en son karnıma falan ağrı girmeye başlamıştı. i̇şin kısası diyeceğim şu, muhabbet etmek güzel, oturun muhabbet edin. dersi, sınavı kenara koyup muhabbet edin, çoğu şey halledilir nasıl olsa. i̇nsanın kafasını dağıtması için bazen hakikaten gerekiyor bunlar.

çay taşırken elimi yaktım (bkz: ben bir malım gelin beni alın)

telefonumun zil sesi taş devri'nin müziği. arayan olunca fred'in yaba daba do kısmını duymak için bilerek bekletiyorum.