bugün
yenile

    asosyal itiraf

    1
    +
    -entiri.verilen_downvote
    yalnız kalmam bu sefer. şehir değişti, zihin değişti. hem en önemlisi onu unutmak için geldim buraya. hep yeni adımlar atarken, her defasında en başından başladığımı değil de yine en acılı noktadan devam ettiğimi ve yeni açtığımı sandığım sayfaların acılarıma katlanarak en çok onların ek yük yapmasını yediremedim. i̇nsan kendiyle başbaşa kaldığında düşünürmüş en çok da bilmezdim. benim sanki bu zamana kadar hiç derdim tasam yokmuş ya da ana kuzusu olduğumdan gurbet ellerdeyim diye bi düşünce salmış gibi. daha çok insanla tanışınca daha çok hayat bilgim olur sanmışım yanılmışım. aslında bi bakıma da haklıymışım ama şu an en çok hissedemediğim şey güven. hiç tanımadığım bir adamın kollarında sabahlamak bana her zaman en huzur veren istekken şimdilerde buna bile bi uzağım nedensiz. sahi nedensiz midir bazı şeyler? yoksa içimizde uzattığımız, kendimizi mahvedercesine düşündüğümüz şeyler mi bunu öteleme şeklimiz? bilemiyorum. tek bildiğim yalnız kalmanın bana ilk defa böyle kalabalıkçasınaymışım gibi bir his vermesi. peki siz de şu an karanlık bir yurt odasında açık olan pencereden sualinize vuran sokak lambasına karşı neleri düşünebilirdiniz? turuncumsu bir ışığa karşı daha olumlu olunabilir miydi? çok mu acımasızım? huzur neydi?
    ... diğer entiriler ...