aslında şöyle bakınca hayatım o kadar yolunda görünüyor ki ama böyle içeride bir yerlerde geçmişin izi mi bilmem öyle acılar yaşamışım ki,öyle çok ağlamışım ki tek başıma geçmiyor. nefes alırken içim daralıyor öyle eften püften ufacık şeylere kırılabiliyorum çünkü içimdeki yaralar hala iyileşmemiş en ufak dokunuşla canımı yakıyor. bazen en sevdiklerime öyle çok kırılıyorum ki. ne söylemeye dilim varıyor kırgınlığımı ne de hiçbişey yokmuş gibi davranmaya içim dayanıyor. öyle arada öyle pis bir yerdeyim ki kendi içimde. hayata yetişemiyorum gibi geliyor bazen. ellerimden kayıp gitmeden tutmam gerekiyor hep bir telaş hep bir acele içinde kaybolup gitmiş gibiyim.