asosyal itiraf

abi bundan 2 hafta önce felan böyle eczaneye bir arkadaş geldi kendisi turkcell superonline mı ne çalışıyormuş, neyse arkadaş dedi internetin var mı bende dedim yok sonra bu konuşurken konuşurken numaramı aldı :d normalde böyle satıcılara felan numara vermezdim ama bu arkadaşın baya bir ikna kabiliyeti vardı neyse beni aradı, ben 2 sene göt altına gidemem ben 1 senelik istiyorum dedim bu baya uğraştı yok abi artık herkes 2 senelik yapıyor her yerde böyle felan filan ayakları o zaman kalsın dedim kapattım. ama hocam arkadaş gece gündüz arıyor lan beni sevgilim bu kadar çok aramadı o derece :d neyse açtım birgün nasılsınız felan biraz kırılmış galiba naz yapıyor :d neyse ben düşündüm size 1 yıllık ayarladım yarın işlemleri yapalım dedi , şöyle bi durdum lan ayak üstü 1 seneliği iteleyecek. normalde bağlatırdım da araba felan almak için para biriktiriyorum ya nasıl pinti oldum. 3 5 güne paket alan ben haftalığa hatta bazen 10 güne felan kadar çıkardım :d neyse arkadaşa yok dedim tamam abi dedi kapattı , güya ben bunu geri ararım felan gibi düşündü 1 yıllık kimse yapmaz bana gelir diye ama kimle dans ettiğini bilmiyor arkadaş. neyse hocam aradan yine 2 hafta felan geçti , ben yine düşünüyorum lan bu nasıl 1 senelik yapıyor bu işte başka bişey mi var felan derken telefon çaldı tabi ben numarasını kaydetmemiştim bide 2 hafta felan geçti unuttum numarasını abi naptın düşündün mü teklifimi dedi ben vazgeçtim artık istemiyorum sağolun dedim tam kapatacakken abi ben bi müdürümle konuşup sizi arayacağım dedi iyi dedim acaba hamdi beyin yeni teklifi ne olacak, bak sana son kez bi güzellik yapalım ilk 6 ay bedava yapalım dedi. vay aq dedim içimden adamı biraz daha zorlasam bedavaya vercek heralde interneti iyice işkillendim yok dedim istemiyorum sağolun dedim kapattım engelledim.sonradan biraz kendime sövdüm ama şuan iyiyim :d

bazen sözlükteki bonnnboş yazarları görüp, vatsaptaki elini yüzüne kapatmış "tpnskm" emojisine bürünüyorum

küçük erkek çocuklarına bayılıyorum sözlüük onların hepsini yiyesim geliyor

bazen şuan olduğu gibi sınırlarımı aşmaktan korkuyorum. ben normal sayılabilecek bir insandım. ara sıra dayanamadığım zamanlar oluyor. belki bazı insanlar gibi ağır şeyler yaşamadım pek. ama sanki o kadar ince biriyim ki ne zorlukla karşılaşırsam karşılaşayım daralıyorum sıkılıyorum. söylemek istediğim konu bu yazıya başlarken yazdığım ilk cümle. sınırlarımı aşmaktan korkuyorum. beni ben yapan normal davranışlar benim için her an değişmek üzere sanki. kendimi ifade edebildim mi bilmiyorum. dışarıdan acayip derecede sakin acayip hareketsiz duygusuz gözüküyorum. ama içim öyle bir afet geçiriyor ki bitmiyor. bir türlü dindiremiyorum o hisleri. hayatım yapmak istediklerimi düşünmekle ve yaptıklarımdan pişman olmakla geçiyor. ben intihar hayali kurarken herkes bana ders çalışmazsam bir bok olamayacağımı söylüyor. hayat sadece ders çalışmaktan ibaret olmamalı ve hiç kimse bunun farkında değil. hayatın güzelliklerini görmek yerine soktumun stresli hayatında giriş yapmak için çırpınıyor herkes. yazacak çok şeyim var dilerseniz devam ederim sonraki günlerde

Dun 2 yil olmus. Bir seyler yazarak hatirlamak istiyorum manevi abimi. Hayatin hizli akisiyla birlikte o gunu unuttum ozur dilerim burak hocam. Bazi seyleri hic unutmam bunlarin basinda da seninle olan anilar ve hatıralarımız var. Iyi ki matematik hocam oldun iyi ki senin gibi birisini tanidim. Optik lakabini hala dibine kadar kullaniyorum her diyen kisiyle seni tekrar anımsıyorum. Tekrar dunyaya gelsem yine ogretmen olurdum derdin sanirim bunun için. Unutulmamak icin. Yeni yeni anlamaya basladim. Aslinda ayni amac ugruna yasiyorum. Ben de bir seyler birakmak istiyorum bu dunyaya ama senin kadar kalici olur muyum bilmiyorum. Sözüm söz bu yaz kabrine geliyorum reis hem de senin dedigin sekilde, hayatında ne yapmak istersen oyle yap. Sonuclarina katlanmak bile zorunda olsan bile yanlış olsa bile istiyorsan yap derdin. Yapicam. Otostopla bizim kivircikla geliyoruz. Rahat uyu... ...

derin bir ölüm arzusuyla yanıp tutuştuğumu gün geçtikçe daha çok hissediyorum. sanırım yaşanacak her şey tükenip bittiğinde en çok bilinmeyeni arzuluyorsun. hepimizin kod hatası işte. maymun iştahlı insan hayvanının çılgınca istekleri. bu öyle bir istek ki... en büyük susuzluktan, en derin aşktan, en yüksek libidodan, en büyük mutluluktan bile kuvvetli. son 48 saat yüzüm dağılana kadar ağladım. ama o kadar toplumsal bir yaratığım ki 30 kişinin bana baktığı bir toplantıyı soluksuz yönettim. rabbin yarattığı bir hayvan olarak kalamamaktan, doğal ve ilkel olamamaktan utanıyorum. böyle zamanlarda hep duvara karşı'da sibel kekilli'nin kendini dövdürttüğü sahneyi hatırlıyorum. gelsenize lan diye bağırıp küfreder hani... aslında intihar olan bir sahneyi cinayet gibi izleriz. sonu başarılı bir cinayet istiyorum kendim için. söz veriyorum intihar süsü vereceğim. insanın katilinin aklı olması o kadar zor ki. bazen gerçekten beynimin dağılması için yalvarıyorum. kıyaslamaktan,değersizlikten,bir şeyleri ifade etmekten,açıklamalardan ve tüm toplumsal kurallardan,acabalardan,şüphelerden, insan olmaktan yoruldum. kendi kanımda boğulasım var. ihtiras dikeni yiyen bir deveden farksızım.

lisede arkadaş grubumdaki samimi olmadığım 3 farklı çocuğun ellerinden sevgililerini aldım. pişman değilim.

uzun zamandır buraya yazıp yazıp siliyodum ama şimdi daha çok yazma isteği duyuyorum içimde. günlerim bok gibi geçiyor sözlük düzene dair hiçbir şey yok hayatımda. bir hafta aç dolanıyorum bir hafta tıka basa dolu. bir gün çok çalışıyorum bir gün hiç. uykusuzluktan oluşan göz altı morluklarımı her gün makyajla kapatıyorum. tyt den okulda iyi bir sıralamaya girerken ayt den optik bile veremiyorum. yemeklerimi iki buçuk senedir odamda veya oturma odasında yiyorum. bir boş günüm yok. bazen kendimi uykuyla ödüllendireyim diyorum ailem uyuduğuma bin pişman ediyor. son senemmiş, yapmak zorundaymışım falan filan. onların ders çalıştığımı sandığı akşamların bir iki saatini ağlamaya ve kendimi ikna etmeye ayırıyorum. yine de kimse görmüyor halimi. i̇nşallah tez defolur giderim bu evden.

yine yurt dışına çıkasım geldi. yani cümleyi böyle yazınca sanki daha önce çıkmışım gibi oldu ama öyle değil. bu istek bana sık sık gelir sadece. ben de hep araştırırım bi kaç yeri. bugün lviv’e baktım. neden mi lviv? çünkü türk lirası orada değerli. üstelik de pasaporta ve vizeye gerek yok. ayrıca öyle 1 hafta kalsam yetmeyecekmiş gibi de hissedeceğimi sanmıyorum. 2 gece 3 gün gezmem için yeterli olur. fakat gelin görün ki gidiş-dönüş iki kişilik uçak bileti fiyatları +1500 lira. neyse ben yarın çıkıp malatya sokaklarında dolanırım artık.

i̇nternetim 100 mb kaldığı için instagrama giremiyorum. burada iki saniyede bir sayfayı yeniliyorum

her şey üst üste geliyo. sinirlerim bozuldu. yine ağlak bi kız oldum.

"yeter ölmüş gitmiş birinin ardından yas tuttuğun." bak kızım bunu unutma. bunu söyleyeni ve bunu söylerkenki ses tonunu unutma. unutma.

200 mb internetim vardı ve stalk yaparak sözlükteki bir yazarı daha buldum artık uyuyabilirim. pişman değilim

anne baba bugün kaç çocuğu var diye bahsettiğiniz adamın iki çocuğundan büyüğünün gbt'si elimde olmasına rağmen sesimi çıkarmadım. stalk mı dedin? yok canım, hiç anlamam.

son donem de bitse de gitsek kafasindayim kafam yastiktan kalkmiyor. canim hic bir sey yapmak istemiyor saldim burnout mu depresyon mu kestiremiyorum. önceden 4 saat uyku yeterken suanda 10-12 saat uyuyorum ve yetmiyor. acilen toparlamam lazim vizelere son 4 hafta. yoksa alayindan cakilicam.

bu aralar fazlasıyla yoğunum son güne bırakılan ödevler ve sınav stresi yakama yapışmış durumda. ayrıca nisanın 2.haftası festivalimiz var ve bana da önemli iş düşüyor. bu yüzden sevdiğim kızın karşısında da saçmalayabiliyorum ve kafamı artık her şeye çalıştıramıyorum. umarım bu günleri çabuk atlatırım. ha bir de bunca yoğunluğun içinde grip oldum bu hastalıktan neffffrett ediyorum nefret!

mutlu olmayı en çok hak eden insanlar neden çok mutsuzlar?

aklıma gelince midemi bulandıran bir sürü anı var zihnimde. yıllardır görmezden gelerek üstesinden gelmeye çalıştığım her şey ilk boşluktan dışarı sızıyor. gözümün önünde beliren şeyleri size anlatsam halime ağlarsınız. yemin ediyorum bak gerçekten ağlarsınız. onun ölümünden daha kötü şeyler yaşamış olmam beni çileden çıkarıyor. bunları haketmedim diye haykırıp isyan etmek istemiyorum ama kendimle başa çıkamıyorum. artık şu anılardan tamamen kurtulmak istiyorum. tamamen.

oda arkadaşım asosyal sözlük hesabımı gördü onun hakkında her düşündüğümü buraya yazdım inş denk gelmeyiz amin amin amin

ölü birini sevmesi, hele hele ben varken sevmesi. canımı cok acıtıyor sözlük. tamam sevsin, sevmesin demiyorum. ama ben de onu arıyor bazen hissediyorum bunu. bu his beni bitirecek diye korkuyorum. ben onun için yaşamak isterken. o ölü biri için belki de ölmek istiyor..

vallahi yazdım. (#2180544) edit: ooofff çok kötüyüm. edit2: ben neden gaza geldim acaba?

bu ara hiçbir şeyden zevk almıyorum sürekli saçma bir eksiklik duygusuyla uyanıyorum ve gün içinde sürekli eksiklik duygusu hissediyorum ama neyin eksikliği olduğunu bir türlü anlayamıyorum ruh halim sürekli değişiyor mesela bugün son ses müzik açıp bütün odayı dip bucak temizledim sonra odanın içinde kendi kendime göbek attım ama yarım saat sonra da oturup ağladım hiç sebebi olmadan.depresyonda mıyım yoksa deliriyor muyum anlamadım

otobüs yolculuğundayım ve kalan son 10 mb internetimi sözlükte harcıyorum

tamı tamına 1.5 yıldır hiçbir iletişimde olmadığım gibi asla olumlu bi sinyal de alamadım ama hala aklımdan çıkmıyor. takıntılı bir manyak olduğuma kanaat getirdim. aşk olamaz aşk bu değil.

kütüphanedeyim. aynı masada çaprazımda mavi gözlü, kumral dehşet tatlı bir çocuk oturuyor. bu kadar yakışıklı ve sempatik olması yetmezmiş gibi bir de yediği bisküviden ikram etti masadaki 4 kişiye. allah seni bana bağışlamayacak onu biliyorum da. i̇nşallah iyi birine bağışlar tatlı çocuk.

beklentiyi karşılayamamaktan korkuyorum,insanları yanıltmaktan .. işte bu yüzden beklentileri sevmiyorum ve en ufak bir şeye umut bağlanmasını da zaten her defasında bıkmadan,usanmadan bir şeylere umut bağlayıp,beklenti içine giriyoruz hemde bile isteye sonrası zaten malum hayal kırıklığı.

onumuzdeki hafta vizelerim var ve ben az once yedi numara dizisini bitirdim. pisman miyim? bilmiyorum.

birini öldürmek istiyorum o kişi kendimden başkası değil

bu erkekler cok garip, stadın en üst kısmından ofsaytı goruyorlar. bizim sevgimizi görmüyorlar.

şu an istenmediğimi ‘aynen :)’ gibi saçma bi kelimeyle iliklerime kadar hissettim. kendimi çok yüksek bir binadan atmışta ölmemiş gibiyim. eksiği var fazlası yok.

geçenlerde bu teyzelerle aynı kafe de denk geldik gün yapıyorlardı resmen (ama pizzalarla :D) şöyle bi muhabbet geçti aralarında: " Geçen de falanca kafe de komşu günü yaptık otobüsle gittim sonra geri otobüsle döndüm oğlum almaya gelcekti amaan gelme bedava zaten otobüsler dedim ahahahahah" dedi Diğeri de 'doğru diyosun ben de ara da bedava diye biniyorum dolaşıp geliyorum ahahahahhahahah' Teyze valla kusura bakma otobüste seni görürsem yer vermem benden daha çok hayatı yaşıyon ve daha az yoruluyon. (Kulak misafiri olmadım bağıra bağıra konulup kahkaha atıyodu)

uzun entryleri okumuyorum :(

genel olarak insanların hayatında beynini bir fare gibi kemiren onları mutsuzluğa sevkeden sorular vardır.bu aralar ben de bu durumdayım ama sorun şurda ki cavaplarını öğrensem daha da mutsuz olacağım.benim size sorum ise bir insan daha fazla mutsuz olacağını bildiği halde neden bu cevapları arar?

hani bazen yazarlarımızdan bazıları uzun bilgi, dert, isyan, aşķ, konulu entryler giriyorlar ya okumaya üşenince sırf emeğinin karşılığı olsun diye yine de artılarım.

çantamda yedek çorap taşıyorum.

eczaneye ilk işe başladım ama nasıl kalabalık aq dışarıda bile sıra var neyse ben gelen ilaca sabah akşam tok yazıyorum zaten soğuk algınlığı felan ilaçlar neyse lavman vermişler elime ne biliyim ben sabah 1 akşam 1 tok dedim dayadım gitti. lan bişeyi eksik yaptım ama ne aklım orda hala. neyse ki sonradan aklıma geldi gittim evine söyledim nasıl kullanıcağını adamda bana diyor bunda ölçek yok nasıl içecem diye 😂😂😂

son birkaç saattir ne yaptığımın pek de farkında değilim diyerek yaptığım hataların sorumluluğunu da şuraya atayım

bir balık gibi usul usul kayıyor avuçlarımdan. ve o kaydıkça avuçlarımdan ben..

hiçbir şeyin zevkini alamıyorum kusasım geliyor gram tad alamıyorum hiçbir şeyden aq

(bkz: içimi döktüm aldırmayın siz) hayatımdan o kadar sildim ki seni şimdi karşılaşsak naparım bu şekilde duygusuzca hayal ettiğim de ki gibi sakince umarsızca cevap verebilir miyim acaba? seni zamanın da üzdüğümün farkındayım seni üzdüğüm için hala vicdan azabı çekiyorum ama bu şekilde olmasaydı daha çok üzülmez miydin? ya da olaylar daha mı farklı olurdu? bilmiyorum gerçekten neden aklıma gelip durduğunu anlamıyorum sana karşı bi hissim yok ama neden aklımda ya da rüyamdası? (bkz: içimi döktüm aldırmayın siz)

annemle babamın kavga sesine uyandım

saat 3te dönemin ilk vizesi var ama yatağımdan kalkıp da gidesim yok...

galatasaraylı olmamama rağmen arada açıp marşlarını dinliyorum. çoğunu da ezbere biliyorum. (bkz: başarılar gelir geçer) (bkz: çıldırın)

nişanlısıyla beraber baldızına doğum günü için hediyeler alıp kutu hazırlayan, kargoyla yollayan abim benim doğum günümde ne yapacak gerçekten merak ediyorum. a) doğum günümü hatırlamayacak, hatırlarsa da geçen yılki gibi aramaya bile tenezzül etmeyip mesajla kutlayacak b) baldızına hediye hazırladığı için alınmayım diye bana da hediye alacak ben a diyorum.

bazı şeyler insanı o kadar içten yaralıyor, o kadar derinden etkiliyor ki. yaşadığım bazı şeyleri atlattım sanırdım. mutluyum şu an geçti diyordum ama bazı zamanlarda aklına gelince öyle bir acıtıyormuş ki canını nefesini kesiyor insanın. i̇nsanı en çok kendinden bile çok sevdiği insanlar yaralıyormuş ve o yara kabuk bağlasa bile asla iyileşmiyor, en ufak darbede kanıyormuş. şimdiki aklım olsa belki de affetmeyeceğim çok hatayı affetmişim, bu gün bile aklıma geldiğinde canımı acıtan. i̇çim kötü anlatamıyorum.

(#2203086) burda bahsettiğim kişiyi rüyamda abisiyle beraber görmüştüm ve bilin bakalım noldu? evet abisiyle karşılaştım. ve denk gelip konuşamadık saçma sapan bi durum oluştu of offf.

geçenlerde 22 cm yaklaşık ne kadar olur diye bir soru sormuştum buraya (22 cm kadar cevabını unutmadım). bir yazar sağolsun orta büyüklükteki bir elde bir buçuk karış olur demişti. ben de sevinmiştim büyük olur diye. sonra kargo bir geldi baktım gelen oyuncak yarım karışım. resmen hayal kırıklığına uğradım. küçük gelmesine mi üzüleyim, verdiğim paraya mı üzüleyim yoksa elimin büyük oluşuna mı? ne güzel elim orta diye mutlu oluyordum kendi kendime.

önceden daha güzel başlıklar açılıyordu, önceden daha çok yazar vardı, önceden madridli buralarla daha çok ilgilenirdi, önceden sözlükte daha çok gülerdim. buralar önceden daha güzeldi, lütfen eskiye dönsün. (bkz: perihan teyze; zamaan geriye aksın.)

bugün mezun olduğum liseyi ziyarete gittim. giderken amacım üniversite sınavına başvurmak için bilgi almaktı. öyle pek bir şey bekleyerek gitmemiştim ama saat 11'de girdiğim okuldan dörtte çıktım. neden bilmiyorum ama okulun öğretmen kadrosu beni hala çok seviyor. yani ben bazılarının adını bile zor hatırlarken bana dair akıllarında bu kadar şey kalmış olması çok mutlu etti beni. sonuçta iki sene geçti, iki senede bir öğretmen bizim okulda en az 100 çocuk tanıyor sıfırdan. ilk önce okulun bekçisini gördüm. ooo batuhan dedi hemen beni görür görmez, sarıldık. ne yapıp ettiğimi sordu. az mı kaçmaya çalıştın buradan dedi. abi daha iki sene oldu dur ne yaptın dedim içeri geçtim. içeride okul aile birliğinin başkanını gördüm beni yanına davet etti. annemi sordu nasıl oldu iyileşti mi dedi. iyileşti ama o ruh halini de kanıksadı diyince bana hep gelebilirsin dedi. ilginç buldum sonuçta kızı beni sevmezdi. sonra tarih hocamı gördüm 11 ve 12. sınıflardaki. çok güzel muhabbetlerimiz olmuştu kendisiyle her zaman. bana güzel kitaplar okutup beni evcilleştirmeye çalışmıştı. hala aynı şeyleri yapıp yapmadığımı sordu. bıraktım hocam artık uğraşacak halim kalmadı dedim. arkadaşlarımı sordu, iletişimimiz kalmadı hocam dedim. o sırada 10 ve 11. sınıflarda dersime giren fizik hocasını gördüm. efsane adam, tüm karizmasını toplayıp bir ingiliz beyefendisi gibi karşıladı beni yine. ''bu sakallar ne? görmeyeli siyasi görüşlerin mi değişti?'' diye sorup yine espiri kalitesini koydu ortaya. yok hocam ama görüş savunacak bi halim kalmadı dedim. içerden çıkıp öğretmenler odasına gidecekken 11. sınıftaki edebiyat hocamı gördüm. genç ve güzel bir kadındı, sınıfı kontrol etmesi zor olurdu. yardım ederdim. beni hatırlaması o yüzden ilginç gelmedi. çok fazla şey sordu, üniversitemin kampüsünün yüzölçümünü falan da soracak sandım ama meltem hocayı severdim o yüzden her sorusuna verebileceğim en iyi cevapları vermeye çalıştım. derken de 9 ve 12. sınıflardaki edebiyat ve dil anlatım hocam neslihan hocayı gördüm. belki de etkilendiğim ilk kadındır kendisi bilemiyorum. hayatımda ilk kez bir ödevi isteyerek yaptığımda tahtaya çıkıp kendisine 400 sayfalık kitabı yaklaşık 10 dakika anlatmıştım. hayatımın geri kalanında bir şeye bu kadar emek harcadım mı bilmiyorum. görür görmez sarıldı bana, sarılamadığımı bildiğinden de gülümsedi. okuduğum son kitabı sordu, derslerde dersi dinlememek için öğle tatilinden sonraki derslerde kitap okuyan ben ''geçen sene sofie'nin dünyası'nı okumuştum hocam'' cevabını verdiğimde yüzündeki o hayret beni biraz üzdü. oturup yusuf atılgan kitaplarını ikişer üçer günde okuyarak kendisiyle yorumladığımız günlerden bugüne sadece iki yıl geçmişti ve benim son kitap okuyuşum geçen seneydi. belki neslihan hoca beni anlardı eğer ''sonrasında da biriyle beraber suç ve ceza'yı yeniden okumaya başlamıştık hocam. bitiremedik, ben de yeni bir şeye başlayamadım sonra'' deseydim ama diyemedim. yine içimde kaldı. sonrasında kimya hocamı gördüm 12. sınıfta dersime giren. çok rasyonalist bir kadındı ve beni derslerine bazen almasa da severdi. onunla da başkası duysa başımıza bela açılacak sohbetlerimiz olmuştu. tam onunla muhabbet koyulaşırken bu sefer de 9, 10 ve 11. sınıflarda dersime giren kimya hocamı gördüm. sanırım bir konuda fikir alışverişi yapacaklardı ama orada ben olunca bıraktılar poları apoları sohbet ettik. bu sonradan gelen hocamla bir kere çok sert bir kavga etmiştim. kadın sınıfta ağlamıştı. özürü de çok sonra dilemiştim. onun bile beni hala böyle iyi hatırlaması mutluluk vericiydi. onlar daha çok sorgulayan insanlar oldukları için okulumun ve hayatımın iyi gitmediğini yüzümden anladılar. sonradan gelenin ''noldu ya sana? 11. sınıfta bir ara hayalet gibi dolaşırdın konuşmazdın bile o haline dönmüşsün sanki tekrar yolunda mı her şey?'' sorusuna cevap verirken bir sorudan nasıl insan kendine cevap çıkarır onu anladım. ben cidden çökmüşüm. o insanlar benim her halimi gördüler ve o hoca benim annem depresyon tedavisi görüp babam kendi kafasındaki o siniri benden çıkarırken yaşadığım döneme dönmüş olduğumu söyledi. hatta daha kötüsün en azından saçını sakalını keserdin burada dedi. cevap veremedim, okulumu değiştireceğimi falan anlattım. nedenini sordular. ailem dedim. anladılar tabii durumu üstelemediler. iyi düşün, karşılayabilecekseniz git dediler. hala en büyük sorunlarımdan birisinin para olması da can sıkıcıydı. neyse o ara rehberlik servisine çıktım. belki de en çok vakit geçirdiğim hocamı yani serap hocayı aradım ama bulamadım. diğer rehberlik hocamın ertan hocayla sohbet ettik. ne yalanlar dizdim adama ben bile şaşırdım. o kadar çok şey sordu ki ve o kadar anlatmak istemedim ki 15 dakikalık sohbetin ardından bir yıllık yalan söylemişimdir. sonra serap hocayı gördüm. serap hocayla ilişkimiz 4 yıl boyunca hep abla kardeş gibi oldu. kimi zaman bana çok destek de oldu. yukarıda bahsettiğim o okulda ruh gibi gezdiğim dönemde cidden bana çok yardım etti. o beni üçe ayırıyordu varolan, ruh gibi olan ve olmaya çırpınan diye. beni öyle iyi tanımlayan birisi şu an ruh gibi olduğumu hatta ruhumun da yoka oynadığını çok rahat farketti. aslında ona da anlatma niyetim yoktu hiçbir şeyi. sadece sınav başvurusunu yapıp yanından ayrılmak için gitmiştim ama öyle inceden inceden benden laf aldı ki anlattırdı sonunda. ilk önce evdeki huzursuzluğu anlattırdı çünkü zaten biliyordu. ''sizin eviniz zaten basık ve mutsuz bir evdi, eskiden de anlaşılıyordu'' lafını duymak beni rahatlattı. cidden beni tanıyan ve durumları bilen birinin bunu demesi tek ben değilim işte dememi sağladı. neyse sonra okuldan bahsettirdi. şaşırmadı duruma, zaten tercih gecesinin son saatinde beni arayıp hiç bilmediğim bir okulu tercih etmemi tavsiye eden de kendisiydi. en azından... diyerek başladığım işte başarısız olmama şaşırmadı. okul çevremi sorunca durumu anlattım. buna şaşırdı. çünkü hep arkadaş çevrem benim ya da benim içinde olduğum bir grup etrafında çevrelenir ve bağları sağlam olurdu. neredeyse hiç arkadaşımın kalmadığını ve çok yalnızlaştığımı hatta yedi gün üst üste evden sadece yiyecek içeçek almaya çıktığımda bunu sorun etmediğimi duyduğunda dediği laf nasıl lan dedirtti. ''aşık mı oldun?'' biliyordu kızlarla aramın olmadığını. olabilecek olsa bile beceremediğimi. kendisi de şahit olmuştu çünkü. beni bu kadar başarısızlığa sürükleyecek şeyin bu olduğunu anlaması onun için zor olmadı galiba. şaka mı yapıyor dedim ama hep en uzak olduğun şey buydu başına mı geldi? dedi ciddi ciddi. ondan sonraki o bir saatten biraz fazla süren süreçteki dökülüşüm hayatta sanırım ilkti. çok kişiye sosyal medya yoluyla veya yazışarak anlatmıştım bunları ama beni çok iyi tanıyan ve benle yıllarını geçirmiş birisine yüz yüze anlatmak cidden bazı yerlerde nefes dahi alamamama sebep oldu. bazen de gözüm doldu. sürem olunca ve yüz yüze konuşunca da sanırım daha etkili anlattım bir ara hoca da kıza aşık oluyordu. hiç görmediğimi söylediğimde beklediğim o alaycı tepki yerine bunu beklediğini gösteren o mimikleri görmek o kadar rahatlattı ki. insanların benim bir şeye bağlandığımda nasıl bağlandığımı anlayamayışlarının getirdiği o küçümser ifade yerine ''çünkü sen böyle birisin...'' lafını duymak mükemmel bir histi. anlaşılmak çok güzel. sonrasında yine başka bir kızdan da hoşlandığımı söylediğimde bu sefer de ikisi aynı anda nasıl oluyor tepkisini yine duymayı beklerken ikisini birbirinden ayırabilecek bir insan olduğumu ama içinde kalanın peşini bırakamayacak biri olduğumu bildiğini söylemesi harbiden o an bile saçma sapan gülümsetti beni. bir ara geceleri evde duramayıp otobüs durağında yattığımı söylediğimde ''asla mı bir şeylere normal tepkiler veremeyeceksin sen ya?'' diyip sazı eline alması ve beni bir olası senaryo anlatımına tutması çok etkili oldu. oradan çıktık, beraber yemeğe gittik. sonrasında da okula dönüp başvuru işimi hallettik. ardından ben tam gidecekken aklıma beden hocam geldi! esra hoca. kartaliçe esra'yı tabii ki unutamazdım. gittim yanına, yanına gider gitmez bir hastalığım vardı onun geçip geçmediğini sordu. bazen onun bende olduğunu ben bile unutuyorum ama geçmedi ve geçmediğini duyunca direkt bir hastane önerdi. benim için aklında tutmuş :d avusturya hastanesine kendim için olmazsa bile esra hoca için gideceğim. oturup onunla da çay içtik. tam sohbet bitip artık gideyim derken de 9 ve 10. sınıflarda ve sonrasında da ara ara olan ingilizce hocamı gördüm. oysa bana sarıldıktan sonra ilk ''kedilerin ne alemde?'' diye sordu. bu hoca benim okul hayatımda başkan lakabımı almamı sağlayan hocaydı aynı zamanda. o ara felsefe hocası da bize katıldı ve bundan bahsettik. güzel anıydı, hocamın da hatırlaması mutlu etti beni. 2 sene olmasına rağmen hala beni hatırlayan bazı öğrenciler de yanıma gelip sorular sordular. hatta bir ara tanımadığım bir hoca gelip ''o sınavı yarıda bırakıp yine de marmara'yı kazanan başkan mısın sen?'' diye soru sordu. yok artık amk dedim içimden ama dışarıdan evet duyuldu. sonra da yoluma gittim. bu ziyaretten anladığım şeyse hayatımdaki neredeyse hiçbir olayda başrol olamadığımdı. ilk kez bu denli konu bendim ve bu kadar iyi hissettirmesi cidden komik geldi yalnız biçimde bankaya yürürken. bu şehirden gitmemi isteyen tek insan benken gerçek hayatımda şu an en az beş kişi daha var buna destek veren. aşık olduğumda olanları cidden anlayıp beni yargılamamış ve artık ileride o konuya dair bir şey olursa rahatça gidip konuşabileceğim birisi var. bugün ben cidden çok mutlu oldum. işte hocamın tabiriyle ruh gibi olup da ruhunun varlık mücadelesine düşmüş ben bugün çırpınmaya başladım sanırım. sorunlarım hala aynı, sonuç olarak yine aynı eve geldim yine geçen sene aynı kıza aşık oldum yine bu senenin başıyla geçen senenin sonu aynı kızdan hoşlanıp olmayınca tekrar eski halimden daha kötü oldum ve yine bitiremeyeceğim hatta dersine dahi gitmek istemediğim bir okulum var. belki de bu bir saman aleviydi. ama hatırlandığını ve sevildiğini bilmek güzeldi.