aile evi

2 yıldır tek yaşıyorum, aile evi ile ilgili pozitif gördüğüm tek şey bulaşıkların yıkanıyor ve çamaşırların asılıyor olmasıdır. Onun dışında nötrüm, benim için pek bir şey ifade eden duygusal bir kavram değil.

Erdoğan'a Mehdi muamelesi yapılan ev.Görüşlerimiz 180 derece farklı ama 50 farklı damga yememek için susuyorum.Annem az önce Atatürkçüysen sana hakkımı helal etmiyorum dedi.KYK odamı özledim.Biri beni evine alsın.

harbiden, bedava olan birçok şeyin bedelini mental sağlığınla ödediğini fark ettiğin ev. belirli bir yaşa geldikten sonra olmuyor gerçekten. yetişkin insan olmuşsun sonuçta senin düzenin ile onların düzeni bir olmuyor. sakinlik ararken birden yirmi kişilik bir misafir ordusuyla doluyor mesela evin falan. imkanı olduğu an aileden ayrılmak en güzeli. iki taraf için de en rahat olanı bu çünkü.

bir aydır yalvardığım manita beni 14 şubatta ekti diye 3 saattir ağlıyorum annem susayım diye meyve tabağı getirdi. yurtta olsam ambulans çağırtacağım meseleyi portakal dilimiyle birlikte yuttum.

Aile evine geldim. Deprem yaşandıktan sonra ilk kez kendimi huzurlu ve güvende hissediyorum. İlk kez diğer günlere nispeten rahat bir uyku uyudum. Uyurken kendimi ne kadar sıkıyorsam bütün kaslarım ağrıyor. Bir iki güne geri döneceğim fakat hiç bırakıp gitmek de istemiyorum bir yandan. Annemi sürekli düşünceli, gözleri dolu dolu bana bakarken yakalıyorum. Bu çok acı. Kimse kaybetme ve kaybedilme korkusuyla yaşamak zorunda bırakılmasa keşke.

Muhafazakar ve akpli ailenin seküler kız çocuğuysanız size dünyada cehennemin yaşanıldığı yer olarak tabir edebilirim. Tek umudum ve tesellim üniversitelerin online eğitime geçiş kararından vazgeçilmesi ve benim durumumda olan insanların psikolojik olarak iyi hissedecekleri tek yer olan okuluna ve arkadaşlarına kavuşması.

İçinde her sabah siyaset meydanında güreştiğimiz babam, aşırı benzeyen kişiliklerimizin sürekli kafa kafaya tokuştuğu annem olsa da uzak kalma fikrinin bile içimi darladığı yerdir Kazık kadar oldum ama hala bu evde bu yatakta tam olarak bu yumuşatıcı kokusunda uyumak benim en güvenli alanım

50 yaşında hala çocuk gibi davranan, iletişim kurmayı bilmeyen, boş ego dolu 2 şahısla ne kadar sorunsuz gidiyorsa o kadar sorunsuz gidiyor.

Uzaktayken mükemmel olan, içindeyken nefret edilen yer.

İnsanlar pek istemese de ben ailemi ve evini çok seviyorum. Ne yapıyorlar bu insanlara onu da anlamıyorum.

Aile evinden ayrılınca ilk başta çok özlüyorsun ama sonra alışıyorsun. Sana mental olarak çok fazla yarar sağlıyor. Derin bir nefes almak gibi bir şey.

Belli bir yaştan sonra terk edilmesi gereken yer çünkü başka türlü olmaz yani olmuyor ya olmuyoorrr

özellikle üniversiteyi bitirip geldikten sonra yaşaması daha zor olan yer. çok acı maalesef sonuçta en çok olmak istediğin yer olmalı. ancak ülkemizde birey olma kavramının bir karşılığı yok. kendi adıma konuşmam gerekirse bu konuda ailemin bir suçu da yok. onlar da kendi ailelerinden görmemiş ki, birey olmayı hissedememişler, annesinden saçını süpürge etmeyi babasından eve ekmek getirmeyi öğrenmiş. hayatları boyunca birileri adına çaba göstermişler. o yüzden bir çok şeyi içime atıp ortama ayak uyduruyorum.

Belli bir yaştan sonra yaşanılamayan yerdir. Yalnızlık, bağımsızlık, kendine ait bir alan istiyor insan. Özellikle üniversite dönemi ve ilerisinde bu istek ağır basıyor. Bir kere alıştın mı geri dönmek istemiyorsun. Sık sık dile getiriyorum bu isteğimi "Gitsem de kurtulsam, vallahi bezdum!" diyorum. "Vay be demek öyle ha? Ağlarsın, geleyim, sizi özledim, ben sizsiz yapamıyorum dersin." diyorlar. Yav bırakın da özleyeyim o zaman, salın be beni artık! Vallahi sizi seviyorum ama çok kalabalıksınız be, cidden yeter.

Aile evi çok ilginç bir yer. İçindeyken çile gibiydi. Üniversitede okurken eve gitmek, evde kalmak eziyet gibi gelirdi bazen. Okul bittikten sonra tam çilehaneye döndü zaten. Hep bitse de gitsek modunda yaşadım. Ama kazın ayağı öyle değilmiş. Bayram için geldim. Hiç beklemeden cuma akşam iş çıkışında bindim geldim hatta. İlk defa yolu zorsunmadım. Evdeyken sanki hiç evden ayrılmamışım gibi geldi. Oysa ilk defa bu kadar uzun süre ayrıydım. Ama evdekiler çoktan yokluğuma alışmış. Baya tatilin yarısına kadar sofraya çatal kaşık koyarken beni es geçtiler resmen, unutuyorlarmış. Daha da ilginci hiç evlenmemişim gibi hissettim. Sanki evli değilim de, sevgilim var ve ben öyle okuldan geldim gibi. İlk defa bu kadar uzun süre evde kavga etmeden durduk. Ve ilk defa geri dönüş yolu çok zor geliyor. İlginç deneyimlerdi. Büyüyor muyum yoksa evden komple gidip başka bir hayat kurduğum için mi böyle bilmiyorum. Amaan öyle şeyler işte.

annem babam melkete gidince özlüyorum ama geldiklerinde sinir küpü oluyorum. neyse 5-6 ay daha yoklar. (bkz: yaşasın bekarlık)

(bkz: alevi isid lideri) (bkz: serbest çağrışım)

Sinirden manyak olsan da aşırı özlenen tek çatı.

bugün kardeşimle biraz vakit geçirdik muhabbeti de saran biriymiş aslında ya beş on yılda nbi tekrarlansa keyifli olur cidden.

Aynı anda hem çok rahat hem de çok çok yıpratıcı

Maddi açıdan çok rahat edebileceğiniz ama bedelini ruhsal olarak ödediğiniz yer maalesef

İlk bir hafta güzel oluyor ama sonrası gittikçe sinir bozucu olabiliyor. Hele bir de ev kalabalıksa herkes işinize karışıyorsa sabır gerekiyor.

Annem ve iki kedisinden oluşan ekibe dahil olmamla bu aralar acayip rahat ettiğim ev

Sere serpe uyuduğun bir yerde uykun bölünmesin diye uyandırılmamak, sen uyuyorsun diye herkesin daha dikkatli hareket etmesi ve uyandığında üzerinin örtülmüş olması. Çok özlemişim bu hissi. Uyandım; düşündüm düşündüm düşündüm ve yalnızlıktan gerçekten yorulmuş ve de sıkılmış olduğumu fark ettim. Ananemin beni evlendirme çabalarına karşı vermiş olduğum mücadeleyi bırakıp teslim olayım en iyisi.

Çok seviyorum ailemle birlikte olmayı. Ailemle geçirdiğim zamanları başka hiç bir şeye değişmem

Arada gidip kalıyorum ama yalnız yaşamak çok güzel.

konforunu sevsem de terk edilmesi gereken bi konfor alanı, kişisel gelişim için bazı şeyleri engelliyor gibi. yine de seviyorum anamı babamı bi sorunum yok ama fazlası zarar ve yoruyor mental olarak bir noktada

pandemiden beri yaşadığım, şu ekonomik şartlarda evlenesiye kadar da çıkamayacağımı düşündüğüm ev. tek başına eve çıkmak deneyimini yaşayamadan evlenirsem çok üzülürüm.

Ne kadar rahat yaşasanız da, seviyor ve iyi anlaşıyor olsanızda belli bir yaştan sonra çıkmak gereken yerdir, bir yaştan sonra harbiden aileyle yaşanmıyor. (bkz: Neyle yapacaksın kardeşim, parayı nereden bulacaksın ?)

Benimkiler canı sıkıldıkça benim öğrenci evine gelip aile evine çeviriyorlar… ve evet tam şu an o an…

Yokluğunu en çok pazar sabahları yalnız kahvaltı yaparken anlıyorum

o da kalmadı maalesef

bu gün keşke intihar girişimlerimden biri başarılı olsaydı da yaşamak zorunda kalmasaydım dediğim yer. öyle yoruldum ki dayanmak cidden zor geliyor artık. keşke yalnız olsaydım ama bu yükü taşımasaydım.

Anlamsız ağlama istekleri geliyo günün her saati

Biraz rahatlık biraz daralma biraz çığlıklar bolca küfürler. Arada sırada kaçıp uzaklaşmak isteği olmuyor değil. Maalesef anneme ve erkek kardeşime olan düşkünlüğüm beni durduruyor.

Sanırım burada bu başlığa en çok ben yazıyorum :’) Bu bile ne kadar acıtıcı. Asla huzur bulamıyorum. Kendimi ifade etsem de duvarlara çarpıp geri dönüyorum. Yeşeremiyorum ve ne olursa olsun bir türlü mutlu olamıyorum. Her an azap her şey batıyor iyi de olsalar kötü de olsalar -ki zate genelde de iyi olmuyorlar- iyi hissedemiyorum. Yapılan ayrımlar kategorizasyonlar o kadar can sıkıcı ki… çözümsüz. Azıcık aklınız biraz da imkanınız varsa koşarak uzaklaşın. Viyana kapılarını zorlayan Osmanlı gibi ben de elimden geleni yapıyorum ama be olacak bilmiyorum. Kpssinin de akıbeti pek iyi görünmüyordu. Rabbim hayırlı bir kapı açsın. Şans versin. Bazı şeyler uzaktan güzel tıpkı burası gibi. Mümkünse ben epey uzakta kalayım.

trip atma yöntemi olarak odadan çıkınca kapıları sertçe kapatırız

depresyona gireyim diyorum çay istiyorlar

Sürekli halinden şikayetçi olunan yer. Kavgası, anlaşmazlıkları da bitmez, neşesi, cümbüşü, eğlencesi de. Ben rahatına o kadar alıştım ki başka bir şey yapasım gelmiyor. yalnızlığa alıştıktan sonra tekrar beraber yaşamanın zor olacağını düşünsem de o kadar zor olmadı. aksine, bir evin yükünü tek başıma sırtlanmaktan kurtarıldım. Not: anneleri büyüdüğümüzde anlıyormuşuz. aslında haklılar. onları yıpratmayın.

Hem cennet hem cehennem

Belli bir yaştan sonra insanların tanışırken 'ne iş yapıyorsun' sorusundan sonra sordukları "ailenle mı yaşıyorsun" şeklindeki fikir belirleyici bir durum.

benim için pek aile evi olmayan yer artık. bu konu karışık neyse

sabah 5'lere kadar göt atardım bazen çünkü evde bir bekleyenim yoktu. bugün geç geleceğim dediğim halde aradılar. geç geleceğim demişim ama bu kadar geçe kalacağımı düşünmemişler. bunlar aile ile yaşarken olması gereken şeyler tabii ama insan uzunca bir süre tek yaşadıktan sonra bu tür şeylere birazcık takılıyor gibi.

Bu evden giderken bütün yorgunluklarım ile gittim. 1 buçuk yıl oldu. Baslangicta dinlenmiş ve dinçtim. Ama bir buçuk yil oldu. Bütün yorgunluklarim ile geri gelmek istiyorum şimdi ama aile evim beni mahvetmeye kararlı gibi. Ama ben artık çocuk değilim. Beni tanımladıkları kalıplardan uzağım değil mi? ... Bir gün birisi de bana güvenip beni sevebilecek mi? Bunun olması için kendimi yetiştirmiş gerçeklestirmis olmam gerek ama ben o güven ve sevgi olmadan ayağa kalkamıyorum. Esasen ayaktayım ama dik değilim, kambur oldum taşıdıklarım yüzünden. Sevilmemişlik, güvenmemiş ve güvenilmemişlik beni bitiriyor. Ne zaman gelecek " beyaz atlı prens"im. Ağır kaldı yolda "zaar".....

dünyanın tüm kötülüklerinden kaçıp sığınmak istediğin ama aynı zamanda da bir an önce ayrılmayı arzu ettiğin o yer

11 yıldır ailemden ayrı yaşıyorum. Her aile gibi bizimkinde de problemler var. Hatta mütevazı olmaya gerek yok hayvan gibi problem oluyor. Bütün çocukluğum, ergenliğim, ilk gençliğim annemin babamın kavgalarıyla geçti. O yüzden üniversiteye başlarken eve gelmem ohh uzak kalırım bunlardan diyerek çıktım evden. O işler öyle olmuyormuş. İnsan özlüyormuş evini, ailesini. Hep gelmek ve görmek istiyor. Üniversite bitince kendi evim oldu. Annem yerleştirmeye geldi. Sandım ki kendi evim var, evi özlemem artık. Annem gidince duvarlar üstüme geldi. Fark ettim ki önemli olan ev değilmiş. Annem nerdeyse benim evim orasıymış.