11 yıldır ailemden ayrı yaşıyorum. Her aile gibi bizimkinde de problemler var. Hatta mütevazı olmaya gerek yok hayvan gibi problem oluyor. Bütün çocukluğum, ergenliğim, ilk gençliğim annemin babamın kavgalarıyla geçti. O yüzden üniversiteye başlarken eve gelmem ohh uzak kalırım bunlardan diyerek çıktım evden.
O işler öyle olmuyormuş. İnsan özlüyormuş evini, ailesini. Hep gelmek ve görmek istiyor. Üniversite bitince kendi evim oldu. Annem yerleştirmeye geldi. Sandım ki kendi evim var, evi özlemem artık. Annem gidince duvarlar üstüme geldi. Fark ettim ki önemli olan ev değilmiş. Annem nerdeyse benim evim orasıymış.