Bu evden giderken bütün yorgunluklarım ile gittim. 1 buçuk yıl oldu. Baslangicta dinlenmiş ve dinçtim. Ama bir buçuk yil oldu. Bütün yorgunluklarim ile geri gelmek istiyorum şimdi ama aile evim beni mahvetmeye kararlı gibi. Ama ben artık çocuk değilim. Beni tanımladıkları kalıplardan uzağım değil mi? 
...
Bir gün birisi de bana güvenip beni sevebilecek mi? Bunun olması için kendimi yetiştirmiş gerçeklestirmis olmam gerek ama ben o güven ve sevgi olmadan ayağa kalkamıyorum.  Esasen ayaktayım ama dik değilim, kambur oldum taşıdıklarım yüzünden. Sevilmemişlik, güvenmemiş ve güvenilmemişlik beni bitiriyor. Ne zaman gelecek " beyaz atlı prens"im. Ağır kaldı yolda "zaar".....