ağlamak

ağlamaya başladıktan sonra duramayıp saatlerce hıçkırarak ağlamak

biri için ağlamak mı.. sikseler zerrre yeltenmemm artık

daha önce bir entryde görmüştüm. ''sokaklarda ağlama odaları olsun'' diye. geçen gün evdekilerle kavga edip kendimi dışarı attığımda çok ağlamak isteyip hatta göz yaşlarımı tutamayıp sokaktakilerin iğrenç bakışlarına maruz kaldığımda aklımdan geçen şey ''ağlama odaları'' idi. şimdi de öyleyim. müthiş bir göz yaşı birikmiş şuan. aktı akacak ama ofisteyim. ağlamamalıyım. keşke bir ağlama odası olsaydı içine girip hıçkıra hıçkıra ağlasaydım rahatlayınca çıkardım..

i̇stiyorum ama yapamıyorum. akmıyor.

(#2295681) küçücük kuşun ölmesini kaldıramayıp ağlamaktan uyuyamıyosun. allah sevdiklerinin acısını göstermesin. (bkz: kendi kendime not)

yürek yorgun düşünce ter gözden akarmış..

odada yalnızken sessiz ağlayıp fısıltıyla konuşmak, ne diyebilirim ki bazen insan kendisine acıyor.

o kadar ihtiyacım var ki sana yahut hunharca eğlenmeye.

çok ağlayan bi insan değilimdir genelde ölüm ya da büyük kavgalar sinirlenmeler olmadan ufak şeylerde ağlamam. ama bugün izlediğim bir video yüzünden bir kadının hayatını öğrenmiş oldum ve gerçekten 2 saattir sessiz sessiz ağlamama sebep oldu. gelecek kaygısıymış, aşk acısıymış, arkadaş ihanetiymiş bütün hepsine bunlarda neymiş dedirtecek cinsten bi hayat hikayesi var. i̇nşallah şifa bulur ve kızının her anında yanında olur demekten başka yapabileceğim hiçbir şey yok

gözüme limon sıkıp geliyörüm hemen :d

Nasıl desem;hani sevgilinizden ayrılırsınız ağlarsınız, başka bir yere taşınırsınız ağlarsınız, sinirden ağlarsınız... Bunların hepsini unutun. Dün gece kafamı yastığa koydum, sessiz sessiz ağladım. Paşam'ın Attila'mın saçları daha yeni uzadı. Daha yeni taramaya başladım ve kesmek zorundayım Ve kafasında kocaman bir kesik olacak... Belli etmemeye çalışıyorum ama ömrüm 10 sene kısaldı.

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı? Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı? Sevmek için güzele mi bakmalı? Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı?

en güzel rahatlatıcı. uzun zamandır olmuyordu, ihtiyacım varmış. az evvel ailecek kur'an okuduk. ben her şeyi -hani mevlütlerde kullanılan- yasin-i şerif ile takip ettim. tam her şey bitti, sayfayı kapadım. girişe damgalanmış isim - soyisim ve tarih ilişti gözüme. o an bir irkilme geldi, zamanın ne kadar çabuk geçtiğini anladım. tam dört sene olmuş.. en sevdiğim insanı, anneanemi toprağa verişimin üstünden tam dört sene geçmiş. sonraki halim tahmin edebileceğiniz gibi işte. "seni kaybetmenin korkularını bir yenebilsem, ah bir yenebilsem..." diyor ya müslüm gürses, ben bu korkuyu o günden sonra tüm sevdiklerim için sürekli hissediyorum.

Ruhun boşaltım sistemi.

En çok yaptığım eylem, nedeni genelde belli olmamakla birlikte yalnız başıma ağlamayı adeta adet haline getirdim. Biriken sorunlarım karşısında, duygusal şarkı eşliğinde bazen de nedensizce.

Çok nefret ettiğim bir eylem.Hiç sevmiyorum ama insanın bazen ihtiyacı oluyor tabi.Yine de olabildiğince ağlamamak için kendimi hep zorlarım.

İstesem de yapamadığım bir olaydı. Bu ocak ayına kadar ağladığım sayılıdır benim. Bir sürü insan kaybettim, ağlayamadım. O kadar insan ağlarken ağlayamayınca insan kendini bir kötü hissediyor. Zorla, ayıp olmasın diye bir kaç damla attırmıştım. içimde fırtınalar da kopsa, o amına koyduğumun damlası düşmüyordu. Neyse. Mesela tam bir sene önce öğrendiğim bir olaydan sonra, bir kaç damla düşmüştü. Ekim ayında, çok sevdiğim bir arkadaşıma içimi dökerken, onun elleri silmişti bir kaç damla yaşımı. Ama bu ocaktan sonra, bir miktar değiştim. Hatta ben, o poker face adam, bir pazar akşamı yüzlerce kişinin ortasında hıçkıra hıçkıra ağladım. sanki onca yılın acısını çıkarır gibi. neyse, şimdilerde yine eskiye döndüm sanırım. suratıma beton döksen aşağı düşmez.

az önce ilişkim bitti, tek lokma yaş dökmemek için kafamı tutmuş, yutkunarak duruyordum. ve yanlışlıkla elimden bardak kayıp kırıldı, çöküp hüngür hüngür ağlamaya başladım. evdekiler, bir yerimi kestim telaşını atlattıktan sonra, kesmiş olsaydım bile daha az korkacaklardı. bazen minicik bir nokta, tüm virgül koyarak yutkunduğunuz şeylere sertçe kapatılmış bir kapı olabiliyor.

Ruhun arınmasıdır, rahmettir. Kendinizi harap edecek kadar olmasa da kalbinizi yumuşatacak kadar ağlayın :)

Ne çok sığınır oldum şu sıralar, ne çok ferahlar gibi hissettirdi değişmeyen onca etkene, değişmeyen onca zaman dilimine rağmen.. Farkettim ki yaş aldıkça daha anlamlı şeylere ağlamaya başladım, önceleri en ufak olayda süzülen yaşlar artık son raddeye gelen can yanışlarımda oluyor. Sanırım hayat önce ağlamayı öğretip, sonra da ağlamaya değer şeyleri öğretiyor insana.. Ağladıkça ağlamanın değerini farkediyorum, ne büyük bir kendini ifade ediş biçimi. Ağlıyorsun insanlar seni durup izliyor dinliyor. Ağlıyorsun insanlar seninde insan olduğunun farkına varıyor. Ağlıyorsun empati kuruyorlar senin sayende. Ağlıyorsun merhamete geliyor çoğu katı yürek. Ağlıyorsun değerini arttırıyor bir kaç damla süzülen yaş. Ve dahası.. Velhasıl kelam ağlamakta güzel şey imiş, sebepler geçmese dertler bitmese de yaşamak gibi güzel..

Görmüş ve görebileceğiniz en ağlak insan karşınızda -dram türü film izlerim ağlarım net , kitap okurum sevdiğim karakter ölürse ağlarım, normal bir film izlerken bile sonu güzel bitse onlar mutlu oldu diye sevinir ağlarım ha bide kavga ettiğimde karşımdaki insana zarar veremez ya da bir şey diyemezsem sinirimden ağlarım çok fazla ağlarım ama ağladığım kadar da gülerim hdjdjdhd değişik bir kişiliğe sahibim

Kendimle, geçmişimle, çocukluğumla yüzleştim, ağlayamadım. Arkadaşlarımı gömdüm toprağa. İkisi, sabaha karşı intihar etti. Ağlayamadım. Değer verdiklerim hasta oldu. Yeri geldi, bir tahlilin sonucunu üç hafta bekledik, yeri geldi iki ay boyunca yakınımın taburcu oluşunu bekledim, uyku uyuyamadım, ziyarete gittiğimde hastane holündeki deri koltukta defalarca uyuyakaldım yorgunluktan. Saçıma ilk ak o zaman düştü. Ağlayamadım. İhanetler, kazıklar, kiloyla üzüntüler yaşadım. Evet, yine ağlayamadım. Kendimle yüzleştim. Ağır tedaviler gördüm. Acı çektim. Ağlayamadım. Yakınlarımı kaybettim, bir kaç damla kaydı yanaklarımdan. Durdu. Tam beş yıl... Beş yıl, başıma ne gelirse gelsin, ağlayamadım. Bir çoğumu ailem bile bilmez. Üzülmesinler istedim. Ne zaman anlatacak birini buldum, o zaman ağlamaya başladım. Ufak ufak. Hafif hafif. Ağladıkça rahatladım. Anlattıkça daha çok ağladım. Hiç yapamayacağımı düşündüğüm, milletin içinde ağlama işini bile yaptım. Hem de onursuzca... Ondan bile pişman değilim. Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama, ağlayın. Duygularınızı yaşayın. Mutlu olunca gülmek nasıl bir şeyse, üzülünce ağlamak da öyle bir şey. Emin olun, ağlayamamak daha kötü.

Bir kadın olarak benim için çok zor olan eylem. Ağlamak zor değil aslında, bazı durumlar geliyor ortam fark etmeden göz yaşlarımı tutamıyorum ağlamaya başlıyorum hem ağlarken biri görmesin diye kaçmaya çalışıyorum hem içten kendimi şimdi olmaz aq diye teselli etmeye çalışıyorum. Zor işte yani. Soğuk görünen biriyim -aksine hiç de soğuk değilim- böyle güçlü bir görünümüm olduğunu çok sık duyuyorum, artık başka neyden düşünüyorlar böyle bilmiyorum ama duygusuz biri olduğumu falan düşünür hemen hemen herkes. Düşünün en basitinden burcun ne desinler oğlak diyorum direkt duygusuz, sert gibi tepkiler alıyorum. Burcum bile ağlamama ters. Birçok şeyi içime ata ata iyice bunaldım yan etkisi olarak da son bir iki haftadır özellikle en ufak şeyde hemen ağlar oldum. Bu konuda kendimi net olarak ifade edemedim çünkü tam olarak ne hissettiğimi ben de bilmiyorum ama arada sözlüğe iç dökmek iyi geliyor. Başka bir gün daha iyi ifade etmeye çalışırım. Son olarak iyi mi kötü mü bilmiyorum ama rahatlatıcı etkisi olduğu kesin.

üzüldüğümde ağlarım, sevindiğimde ağlarım, heyecanlandığımda ağlarım ve daha birçok şeyde ağlarım ama bunu tuvalette tek başımayken yapıp kimseye göstermemeye çalışırım. geçen sene sevdiğim beyle boğazda güzel bir yerde yemek yerken menüye bakarken ağlamaya başladım. adamcağız panik oldu, soruyor neden diye. gözlerine ağlayarak ve iç çekerek bakıp dedim ki; ben seni niye bu kadar çok seviyorum ya ühühühühühühühü :(

Ağlamak mi aglayamamak mi daha zor ? Ağlayamamak zor.. İçin dolu doludur ama bir damla gözyaşı dökmek kendine hakaret gibi hissedersin. İnsanın benliğine yaptığı en büyük kötülük.

Hmm... Hesaplayayım. Yuvarlarsak; en son 145 gün önce ağladım. İçimdeki her şeyi gözümden sıçtığımdan sanırım, artık ağlayacak bir şey hissetmiyorum.

İnsanoğlu yapmaktan çok yıkmakla meşgul. Oysa ne kolay bir insanın gönlünü hoş etmek, yüzünde bir tebessüm yaratmak. Ne insanlarla bir arada yaşayabiliyor ne de hepsinden uzak durabiliyor ruhum. Hassas kalpler için cehennem olan bu dünyada yaşamaya çalışmanın ne zor olduğunu kelimelerle ifade edemiyorum. Ara ara umutla devam ediyorum ama çığlıklarım suskunluğumun ardında saklandığı zamanlarda dayanamıyorum. Yazamıyorum, konuşamıyorum, susamıyorum, dayanamıyorum; ağlıyorum çünkü başka türlü nasıl baş ederim bilmiyorum.

Ben ağlarım. (((: Üzülünce ağlarım, sinirlenince ağlarım, mutlu olunca -henüz denk gelmedi ama eminim onda da- ağlarım. ((((: Sevdiğim bir film/dizi/kitap karakterine bir şey olunca ağlarım. Leyla ile Mecnun izler yine ağlarım. ((((: Oysa bütün çevrem enerjik halimle, dertsiz tasasız görüntümle bilir beni. Bir arkadaşım çözmüştü en sonunda. Ne zaman ağlasam aynı zamanda mesajlaşırken gülücüklerimdeki parantez sayısı artar benim. Maskeyi kuvvetlendirme çabası mıdır bilinmez tabi ((((((((:

Rahatlatıcı olmasına rahatlatıcı eylem, fakat kesildikten sonra yerini baş ağrısına bıraktığı icin sevmem.

yeri gelir mutluluktan, yeri gelir acıdan. yeri gelir sebebini sen bile bilemezsin sadece ağlarsın. bir de ağlayamamak vardır. bütün şartlar uygunken bile ağlayamamak. onu da başka bir başlıkta konuşuruz, uzunca.

Güzel şeydir de işte ağlayabilene. Ben zor ağlayanlardanım. İçimde birikir birikir aylar sonra hiç beklemedigim bir gecede çıkıverir.

(bkz: en çok edebiyatı yapılan şeyler) İlla duygusallıktan ağlanmaz hatta duygusallıktan ağlanmaz göz sağlığını korumak için de gözyaşı döker. Herkes ağlar genel kitle kabul etmese de. (bkz: ağlayan insana uzaylı muamelesi yapan asalaklar)

Sinirden ağladığım kadar üzüntümden ağlamadım

Kolay ağlayan birisi değilim. Kendim için genelde hiç ağlamam. İzlediğim şeyler de beni ağlatamazdı ama karantina sürecinde değiştim basit birşey izlerken bile gözlerim doluyor. Hiç iyi değilmiş ağlamadığım zamanlar daha iyiydi.

sinirden anlık yaptığım eylem. böyle yenilmişim gibi görünmeyi hiç sevmiyorum sinirliysen sinirli kal ne ağlıyorsun.

Hep ağlarım. Sinirlenirim, ağlarım. Mutsuz olurum, ağlarım. Mutlu olurum, ağlarım. Ulan ne sulu gözüm anasını satayım.

Benim dünyadaki belam bu olmalı. Ben en son Soma Faciasında hüngür hüngür ağlamıştım doğum günümden bir gün önceydi 13 Mayıs 2014.. Üzülmüyorum da ağlamıyorum değil, köküne kadar üzülüp ağlayamıyorum. Rahatlamak için ağlayan insanlar var mesela. Bunu başarabilmeyi çok isterdim ama gözümde yaş kalmadığını düşünüyorum artık..

Ağlamaya bile vakit bulamıyorum

Şu hayatta en güzel yapabildiğim şey. Mutlu mutsuz havada karada ağlarım.

Şu an gözlerim dolu hayatta bu kadar çok şey bilmem gerekiyor muydu, hayatın bu yüzüyle bu yaşımda karşılaşmalı mıydım diye düşünüyorum. Ah bir de en sevdiklerim neden benden sürekli uzaklaşıyorlar ya da neden başka yerlerde yaşıyoruz mesela Bu insanlar neden artık her şeyi yapabilecek kadar rahatlar ve ben neden daha 22 yaşımda kim ne yaparsa yapsın şaşırmayacak hale geldim Hayat bana bu yaşımda bu kadar acımasız olmalı miydin (Göz yaşım pıt)

yengeç burcuyum ben...ağlamak benim için kahvaltıda çay içmek gibi bir şey

Hafifletir.

Rahatlatır. İçindeki o kötü hissi anlık olsada atar. O ağladığın bir kaç dakika boyunca sanki geçti gitti hissedersin. Gece ağladıysan hele çok da güzel uyursun. Ama sonra aynı düşünceler silsilesine kapılır gidersin. Sonra bir daha ağlarsın

kendini artık yormak istemediğinde gerçekleştirdiğin ama yaparken daha çok dertlendiğin eylem

bari dm kutusunda yapmayın. beni rahatsız edebilecek kapatiseye ulaşmadı hiçbiriniz.

Ağlamak uğradığımız felaketlere karşı vücudumuzda kalan son kuvvetin bir feryadıdır. Ağlayamadığımız zamanlar bizde o iktidarın da yok olduğu vakitlerdir ki onun yerine geçen tesirli bir sükunet en şiddetli elem göz yaşlarından daha yakıcıdır. -Samipaşazade

T:duyguların dışa vurumu Çok uzun zaman sonra dün gece yaşadım. Belki aylar belki sene olmuştur ağlamayalı. Ama ben dün gece çok ağladım. Hıçkıra hıçkıra ağladım. Dinlene dinlene ağladım. Saatler sürdü. Keşke normalde de ağlayabilsem de birikmişliklerin acısı tek gecede çıkmasa benden. Çok canım yandı. Çok kalbim kırıldı. Yaşananlara ağladım. Yaşanamayanlara ağladım. Şimdi küçük kardeşim uyuyor yanımda. Gözünün içine bakarak büyüttüğümüz kardeşim. Evimizin küçüğü. Şimdi düşünüyorum da sende hiçbirimizin duymadığı bir gece de ağlayacak mısın? Kalbini mi kıracaklar. Bizim kıyamadığımız seni paramparça mı edecekler. Biz onarmaya çalışsak da ilacın olamayacağız değil mi ablacım

Şöyle der Mevlana : “Ey başkalarına ağla ki göz, gel, bir müddetçik otur da kendine ağla. Dal, ağlaya buluttan yeşerir, tazeleşir. Çünkü mum, aylamakla daha ayılın bir hâle gelir. Nerde ağlıyorlarsa orda otur, çünkü sen, ağlamaya daha layıksın!”

Kötü ya. Ben nadir ağlarım mesela. Çünkü şunun gibi ağlarım: O yüzdeeeeeen, paşalar gibi kendimi kasar, ağlamak için duşa girerim.