Kendimle, geçmişimle, çocukluğumla yüzleştim, ağlayamadım.
Arkadaşlarımı gömdüm toprağa. İkisi, sabaha karşı intihar etti. Ağlayamadım.
Değer verdiklerim hasta oldu. Yeri geldi, bir tahlilin sonucunu üç hafta bekledik, yeri geldi iki ay boyunca yakınımın taburcu oluşunu bekledim, uyku uyuyamadım, ziyarete gittiğimde hastane holündeki deri koltukta defalarca uyuyakaldım yorgunluktan. Saçıma ilk ak o zaman düştü. Ağlayamadım.
İhanetler, kazıklar, kiloyla üzüntüler yaşadım. Evet, yine ağlayamadım.
Kendimle yüzleştim. Ağır tedaviler gördüm. Acı çektim. Ağlayamadım.
Yakınlarımı kaybettim, bir kaç damla kaydı yanaklarımdan. Durdu.
Tam beş yıl... Beş yıl, başıma ne gelirse gelsin, ağlayamadım. Bir çoğumu ailem bile bilmez. Üzülmesinler istedim.
Ne zaman anlatacak birini buldum, o zaman ağlamaya başladım. Ufak ufak. Hafif hafif. Ağladıkça rahatladım. Anlattıkça daha çok ağladım. Hiç yapamayacağımı düşündüğüm, milletin içinde ağlama işini bile yaptım. Hem de onursuzca... Ondan bile pişman değilim.
Bunu söyleyeceğim hiç aklıma gelmezdi ama, ağlayın. Duygularınızı yaşayın. Mutlu olunca gülmek nasıl bir şeyse, üzülünce ağlamak da öyle bir şey.
Emin olun, ağlayamamak daha kötü.