ağlamak

Sanırım büyük bir ihtiyaç. Biriktikçe bir yerde boşaltmak gerekiyor. Gecenin bu saatinde, küçük çocukken ailecek dinlediğimiz bir şarkıyı aniden duyunca bile geliyor benim göz yaşlarım. Yılların böyle çabuk geçmesine korkmaya bile yetişemiyorum.

Keşke şimdi biri saçma sapan bir şey söylese de oturup hıçkıra hıçkıra ağlasam. Öyle doluyum ki. İş yerinden çıktım eve gelene kadar kendi kendime yoldaki arabalara marketteki kasiyere pazardaki satıcıya söylene söylene eve kadar geldim. Evde de yeğenimin gürültüsü, bir de üstüne migrenim tuz biber serpti. Ağlamak istiyorum ama ağlarsam baş ağrım daha da şiddetlenecek. Gözlerim doluyor sonra tutuyorum kendimi geri gidiyor. Uyumak istiyorum ben ya..

3 gündür gelecek kaygısının bastırmasıyla yapıyorum

beceremediğim ama fazlasıyla ihtiyacım olan eylem

tahmini 3 yıldır gözümden yaş akmamıştır taa ki 2 hafta önce 2 aylık köpeğim elimde can verene dek

Bugün babaannemi kaybettim.. İstanbul'dan memlekete gelene kadar hiç duygulanmadım bile. Çünkü pek sevmezdim kendisini. Cins ve huysuz bir insandı. Ne dedeme, ne çocuklarına ne gelinine ne de torunlarına bir gram sevgi göstermedi. Onun için ağlamaya degmez dedim ve ağlamadım, ta ki o ana kadar.. Araçtan inip babamı gözü yaşlı görene kadar, annesini kaybetmiş bir çocuğu görene kadar.. Babama sarıldığımda boşaldı yaşlar gözümden, tutamadım kendimi. Bir süre öylece kaldık.. Bir süre önce yetim kalan çocuk şimdi de öksüz kalmıştı. Nerdeyse 50 yaşında olan adam bunu iliklerine kadar yaşıyordu.. babamı ikinci kez ağlarken gördüm hayatımda. İkisinde de çaresizliği, ölümün karşısında elimizin kolumuzun nasıl bağlı olduğunu sonuna kadar hissettim.. Şimdi bunları yazarken de akıyor yaşlar gözümden Ne yazık ki kadınların ağlamasına alışmışız.. Aylar önce teyzemi kaybettim. Orda da annemin ağlaması beni derinden etkilemişti ama ağlayamadım. Ama babalar.. babaların ağlamasına dayanamıyorum..

Hastanede pediyatri stajındayım 1,5 aydır. Her gün poliklinikte istedikleri gibi ağlayabilmenin nasıl bir avantaj olduğunun farkında olmadıklarını düşünüyorum çocukların. Üst katta bir bebek var, her gece ağlıyor. Ağlamasın diye çabalayan anne ve babasının varlığının ne güzel olduğunu düşünüyorum. Çocuklarla hiçbir derdim yok ama ağlayamamakla bir derdim vardı, bugün ağladım biraz geçti. Üst komşum bebeği bastırarak ağladım biraz, tek sorunumun dersler olduğunu düşünen ev arkadaşıma rağmen ağladım biraz da. Ama iyi geldi.

Hemen her gece gelen ağlama ataklarımın bitmesini istiyorum diye ekstra ağlamak ve küçük bi kısır döngüye girmek.. Sanırım erken yaşlanıcam :( Bak bak yine geldi haydi bakalııııımmm :/

Bugün bir öğrencim okuldan ayrıldı. Babasının ataması gelmiş, gidiyorlar. Çocuğa 3 yıldır eğitim veriyorum ve inanılmaz bir bağ kurmuşum, hani benim çocuğum gibiydi,bugün fark ettim. Geldi, bugün son günüm, dedi. Ay bir tuhaf oldum. Sonra pıt diye sarıldı :’( Ay Allahım boğazım nasıl düğümlendi anlatamam. Kolay kolay ağlamayan ben patır patır gözyaşı döktüm. O da ağlıyor ama bana “ağlamayın hocam” diyor. Bir ton ağladım… Çıkışta velisi geldi hem onu almaya hem de bizimle helalleşmeye. Annesi de başladı hocam emekleriniz çok, gidiyoruz diye üzülüyoruz falan diye, bir ton da orada annesiyle ağladım :’(( Eve geldim bi saat önce annem diyor ki “uçuk seni mahvetmiş, yüzün gözün nasıl şişmiş, git dinlen” Evet anne, uçuk beni mahvetti….

kaç yaşında adamım en son 19 yaşında ağlamıştım bugün hıçkıra hıçkıra ağladım

son bir yildir aglamadigim gün sayisi bir elin parmaklarini gecmez, cok zor zamanlar yaşadığımın farkindayim, geçeceğini de biliyorum ama süreç zor. az önce anneme ağlarken annem "Allah hiç bir ayrıntıyı kaçırmaz" dedi. böyle içim ferahladi benim içinde boğulduğum ayrıntılar gözümde canlandı.. sonumuz hayrolsun

Güney doğuda büyümüş biri olarak sert yetiştirildim (ama doğru ama yanlış )çocuk iken bile bana' kız mısın sen ağlama' derlerdi.yıllarca ağlamadım taki bugüne kadar, bugün ne mi oldu? 25 yaşındayım ve 50 kişilik yurtta odaya kapanıp ağladım ,senin ne benden haberin var ne de ne de bana yaptıklarından...gerçi artık hiç önemi de yok sen hayatını yaşamaya ve mutlu olmaya devam et. Herkes seçimini yaptığı ihtimaller de mutlu olsun!?!?!

Çok ince bir çizgisi var. O çizgiye kadar ne kadar ağlarsanız ağlayın rahatlatır,omuzlardaki yükü hafifletir. Ama o çizgiyi aştığınızda hasta eder. Acillik bile eder. Nereden bildiğimi sormayın..

Bi' insan acıdan ağlayamaz hale gelir mi ? Ben geldim.

Bir gün arkadaşım göz kurulduğundan dolayı göz damlası sıkıyordu bana da ikram etti, dedim ki sağol benim gözyaşlarım bana yeter :'

Halk tarafından güçsüz insanların gerçekleştirdiği eylem olarak kabul edilse bile aslında en güçlü insanların temelini oluşturan asıl sebep

Kusmak nasıl mideyi rahatlatıyorsa ağlamak da kafayı rahatlatıyor bence. Arada bi deneyin. Ağladıktan sonra gözüm açılıyor benim.

En son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum. Ağlamayı çok isterim ama olmuyor, istesem dahi ağlayamıyorum.

evlenecek olan kuzenimin yeni evini boyamaya yardım ediyordum neyse boya bitti tabi her tarafıma saçıma bile bulastirmisim tiner ile her tarafımı sildim yüzümü falan çıktım evden başım dönmeye başladı neyse bir süre sonra geçti geldim eve yattım bir duygusallık çöktü bana ağladım biraz. sabah tinerin etkisi olduğunu farkettim kwnkewlwjw

böyle keşke istediğim zaman oturup ağlayabilsem. insanı çok rahatlatan bir eylem ama çoğu zaman ağlayamıyorum.

şu an yapmak istediğim tek şey. saatlerce oturup sadece ağlamak istiyorum.

nasip olur mu be? ağlayamamak da çok kötü bir şey.

biraz bundana ihtiyacım var

benim çokça ihtiyacım var

t: İnsanların zaman zaman ihtiyaç duyduğu, psikolojik olarak rahatlamalarını sağlayan psikojenik gözyaşı dökme hali. Keşke sadece gözümüze bir şey kaçtığında ya da soğandan etkilendiğimizde ağlasaydık ama maalesef hayat bu kadar basit değil.

9 gün sonra 2 senemi harcayıp çalıştığım sınavım var ve ben ağlamaktan ders bile çalışamıyorum doğru düzgün. Gözlerim o kadar yanıyor ki soruları okumakta bile zorluk çekiyorum. Keşke bu hafta yaşanan her şey iki hafta bekleseydi, zamanlama o kadar kötü oldu ki anlatamam.

En son ağladığımda başımı birinin omzuna koyup ellerinin arasına beni alacak kimse olmadığını farkettiğimde o gün bıraktım. Ondan sonra da ne bir kimseye ağladım. Ne de kendi kendime. (Ulan bir kere çok yaklaştım ama Allah'tan odak noktamı değiştirdim o sıra )

Hiç sevmem.Başkalarının yanında da kolay kolay ağlamam ama insanı rahatlatır döktüğün yaşlar,genel olarak öyledir.Ama ben çoğu zaman ağladığımda bir olaya ağlıyor diğer tüm olumsuzlukları kendi kendime sayıp daha çok ağlıyorum bu yüzden bana iyi gelmiyor.Kendimi de sıkmıyorum ağlamamak için zaten öyle duygusal biri değilim.

bu ara sık sık yaşadığım olay,sonrasında acayip güzel uyuyor insan

Dün birden bire "oha 2023'te hiç ağlamadım" dedim diye bugün içimde acayip bir ağlama isteği ve ağırlık var. Kendine nazar etmeyen de ne bileyim yani...

Sabahtan beri twitter'a her girdiğimde şapır şapır yaş dökülüyor gözümden. Her can ayrı ağlatıyor ayrı yakıyor insanı. En çokta içimi yakan celal şengör'ün, naci görür'ün eski programlarından kesitler paylaşılıyor. Adamlar kaç ay kaç sene önce demiş. "Bakin buralar tehlikeli, buralar patlayacak, önlem alın."diye. Gözümüzde yaş kalmadı..

t: tıkalı burnu açmak için yapılacak en mantıklı eylem. birkaç dakika içinde tam kapasite oksijene erişiyorsunuz. başka nedenim yok elbette. tamamen tıbbi sebepler...

sevdiğim bir düzlük var. her geçtiğimde bi hız denemesi yapıyorum. normalde yapmadığım şeylerdi bunlar. artık umursamaz bir tavır takındım. 150-160'tan aşağı gitmiyorum zaten. bugün o düzlükte yine abandım gaza. 200 ile giderken kahkaha patlattım bir tane. sonra da ağlamaya başladım. gözyaşlarımla, hüngür hüngür ağladım. canım çok sıkıldı. bu aktivitem bana iyi geliyordu. artık o da düşman tarafına geçti. şimdi yine yapılacak sik sok bir aktivite bulmam gerek. sesler geri geldi. of be amına koyim. of. oflamam gerek. of. of ulan of. iyileşemiyorum. oof of. şimdi gidip yarın insanlara nasıl iyiymişim gibi rol yapacağımı planlayayım. her gece uyumadan planladığım bir aktivite. neden erken kalktığımı soruyorlar. neden az uyuduğumu soruyorlar. neden evde durmadığımı soruyorlar. çünkü o yatak iyi bir yer değil benim için. ben orada üzülüyorum hep. yalnız başımayken maskem düşüyor ve karşılaştığım şeyden memnun değilim. çünkü o yatakta her gece sabah uyanmamayı dileyerek uyuyorum. çünkü kabuslar görüyorum. mutlu rüyalar benim en büyük kabuslarım. çünkü asla gerçek olmayacaklarını biliyorum. uyandığımda beni en çok yıkan onlar. çünkü her sabah beynimde birileri bir diğerlerine karşı bir savaş kazanıyor. her gün o yataktan kalkıyorum, kalkıyorum çünkü başka yapacak hiçbir şeyim yok. sanırım ben ölü bir adamım. of be. oooğf of. bu kadarım.

geceleri motorla gazlarken kulağımda (bkz: intihar ederken dinlenecek şarkılar) çalıyor, düşünceler kafamdan geçerken ben de (bkz: tünel görüş) ' e geçiyorum gaz kolu sonuna kadar açıkken gözlerimden yaşlar akıyor ama ben de farkında değilim akan göz yaşları ağlamaktan mı yoksa rüzgarın gözlerimi yaşartması mı.

En son 2 sene önce ağlamış biri olarak bu gece tek bir dinlediğim şarkıda istemsizce gözlerimden yaşlar akıverdi, gitti. Ne o şarkıyı daha unutacağım, ne de ağlamamın nedeni olan olay ve insanı. Keşke lanetin benim üzerimde kalmasaydı, ne seni istiyorum ne de ümidim var fakat daha zamanı var. Ve sen, sen kendini biliyorsun. Keşke seninle sonuna kadar gidebilseydim, götürebilseydim. Beceremedim, özür dilerim.

az sonra gerçekleştireceğim eylem. az önce pisi pisine büte kaldım. çok moralim bozuk. çok çalışmıştım be.

nedense yüzüme bakım yaptıktan sonra ağlamaklı bir ruh haline bürünen kişiliğim, yanaklarımı sağanak yağmuruna maruz bırakıyor cilt bakımından sonra ağlamak hiç iyi değilmiş kızlar. yapmayın lütfen. yüzünüzü de hüzün gözyaşlarınızla temizlemeyin. bi de cilt bariyeriniz bozuldu diye kahrolursunuz.

Bizimkilerin yanında duygularımı çok belli edemiyorum (sinirlenmek dışında). Üzüldüğüm zaman tüm gün boğazımda bir yumru ile dolaşırım gece olunca kendi başıma kaldığımda uyuyakalana kadar ağlarım kimse duymaz görmez farketmez hatta benle aynı odada uyuyan kardeşlerim bile. Bikaç gündür hem reglnin vermiş olduğu duygusallık hem de içimde kendimce halledemediğim meseleler yüzünden baya ağlamaklıydım. Eve döndüğümde çok sevdiğim ve ailecek izlediğimiz dizi Gönül dağı nı izlemeye başladık. Bu diziyi cidden seviyorum ama bu bölümü o kadar duygusal o kadar hüzünlüydü ki ben kendimi tutamadan ağlamaya başladım. Gözlerimden deli gibi yaşlar süzülmesinin sebebi sadece dizi değildi. Herkes benle diziye ağladığım için dalga geçerken ben aslında söyleyemedim kırgınlıklarıma, bana yapılan yanlışlara, kıymet bilmeyişlere, keşkelerime, yapmak isteyip yapamadıklarıma, söylemek isteyip de söyleyemediklerime, sarılamayışlarıma, saçımın okşanmamasına, kimse tarafından anlaşılmayışıma ağladım. İçimde ne kadar birikmişlik varsa ne kadar kırık varsa bi nebze de olsa tamir etmeye çalıştım. Utanmadım ağlıyorum diye. Diziye ağladım, senaryoya ağladım en önemlisi de kafamda binbir mutlulukla hayal kurduğum ama gerçekleşmeyen senaryolara ağladım. İyi geceler sözlük.

İşteyim çalışıyorum ama bir yandan da sürekli ağlıyorum kendimi durduramıyorum, nasıl tutucam kendimi ben?

gecenin bu saati bu başlığa denk geldigimde ağlamak üzerine düsündüm. insan aslında çaresiz kalinca; o an olaylar ve olmusların telafisinin olmayacagına inandığında veya bildiginde gözyaşı döküyor. vücut güçsüzlüğü tekmil hücreleriyle hissedince gözyaşları ile savunmaya geçiyor. ergenlik yıllarımdan beri, bir tane istisna haricinde sadece sevdigim insanların ölüm haberini aldigimda gerceklesen bir sey benim icin. bundan dolayı uzun yıllar ağlamadığım oluyor, yıllardır beni tanıyıp bir damla gözyaşı dökmediğime şahit olan bir sürü insan var çevremde. bir sınavda basarisiz mi oldun; seneye telafi edersin. bir arkadasınla sorun mu yasadin; gönlünü almaya calisirsin, eger olmuyorsa istemeden de olsa hayatindan çıkarsın. ailenle sorun mu yasadin; öyle ya da böyle taraflardan birisi bir adım atar ve orta yol bulunur. hoslandigin kisiyle sorunlar mi yasadin; bir süre yalnız kalırsın ve zamanla onu aramana hic gerek kalmayacak dogru ya da yanlis bir kisi cikacak karsina yine dogru ya da yanlis zamanda. ancak ölüm öyle degil iste. oluyor ve telafisi olmuyor iste. konuya dönecek olursam eger, nadir ağlamamın temel sebebi sanırım ölüm haric her seyi zamanla düzeltebilecegimi bilmemden kaynaklı sanırım. ağlamak, insanın gücünün tükendigi yerde ortaya cıkan nörolojik bir kalkandır. bu kalkanın ortaya cıkması da gelisim, yasanmislik vb durumlara göre degisir.

biliyorum bu geceyi de unutacağım, ağlamaktan başımın ağrıdığı mideme kramplar girdiğini de ama içimde nokta gibi yavaşça büyüyen his kaybını nasıl çözeceğim bilmiyorum, ben sanıyordum ki gerçekten sevenler ağlatmaz ben sanıyordum ki sevgi duyguları hisseder.. gerçekten yanılmışım gerçekten…abartıyor muyum bilmiyorum ama eminim bi kez olsa böyle düşünmezdim , toksik ilişkiler aklıma geliyor travmalar kötü hisler her şeyi hissediyorum düşünüyorum, allahım ben bunu yaşamak istemiyorum ben sabahın körüne kadar ağlamak istemiyorum artık… her şeye rağmen bildiğim bişe vardı elimi tutup seni anlıyorum ve yanındayım diyip sıkı sıkı sarılsa her şey çok güzel olacak.. amaa egosu var iştr

Sürekli ağlayan bi insan değilim sinirlenince ya da ölümden ölüme ağlayan bi insanım ama son 4 saattir ağlamamak için dişlerimi sıkıyorum gözümün kenarındaki yaşın düşmemesi için çabalıyorum. Çok zor. Birisi bi şey desin de hemen sarılarak ağlasam salsam kendimi diye bekliyorum.

çaresizlikten ağlamak ve birikmişliğe ağlamak diye ikiye ayrılıyor bende. Bir şeyleri biriktirmişsen ve sonunda ağlıyorsan sonrasında böyle bir rahatlama geliyor, sakinleşiyorsun. Yaz günü güneşin altında uzun uzun yürümüşsün de hani çok susarsın ya. Bu ağlayış işte o su oluyor. Ama çaresizlikten ağlamak farklı. Ne rahatlıyorsun ne sakinleşiyorsun. Bir süre sonra sanırım artık sessizce ağlıyorsun sadece. Bu ağlayışı hayatımda ilk kez bu yıl yaşadım, yaşıyorum. Ağlarken elinden bir şeyin gelmediğini hatırlayıp daha bi can acıtıyormuş.

en son rahmetli dedemin vefat haberini aldığımda hastanede kimse görmesin diye temizlik malzemelerinin bulunduğu odaya girip ağlamıştım, sonrasında da hiç ağlamadım edit: bir dönem birçok anının olduğu ve seni çok seven birisini anarken rahmetli demek çok garip bir şeymiş şimdi fark ettim

Dokunsalar ağlayacağım. O kadar birikmişlik var ki içimde ama ağlayamıyorum. Basit şeylere gözünden boncuk boncuk yaşların döküldüğü ama cidden çok kötü olduğu anlarda ağlayamayan bir insanım. Öyle ki oturup anlatmaya başlayınca ağlamaktan anlatamayacak hale gelirim. Sonra da baş ağrısından koyar kafamı bir yere uyurum. Uzun süredir kimseye anlatmadığımdan bayağı birikti içimde. Dokunmasın kimse..

hüngür hüngür ağlarken dayanamayıp bi kupon yaptım arkadaşlar sizinle de paylaşmak isterim ühüü atalanta ms1+2.5 üst gs kayseri 2.5 alt altay urfa en çok gol ikinci yarı ühüü ühüü bu da yatarsa ühüü kasa patladı ühüü allahım nolur ühüü dün tek golden 4000 lira gitti ühüü

yüzümüzde donuyo gözyaşı aq nereye ağlayacan aglamayın buz tutarsınız

aga ağlamak kadınların tekelinde olmamalı.. ruhen ezildiğimiz boğulduğumuz nefes alamadığımız kimseyle bir şeyler paylaşamadığımız zaman bizlerde ağlayarak rahatlayabilmeliyiz.. ancak ataerkil bir toplum kültür neticesinde bir erkeğin ağlamasının güçsüzlük eziklik kadınsı olarak görülmesinden mütevellit duygularını içine ata ata içten içe çürüyen dağılan ruhen ölen kendisini toparladığında ise duygularını yitirmiş çevresine koca koca duvarlar örmüş ne içeriye kimseyi alan nede duygularını dışa vuran ve çevresinden duygusuzlukla suçlandığı kişilikler ortaya çıkıyor..