hayata dair gülümseten detaylar

benim için en önemlisi; (bkz: kimseye muhtaç olmamak)

(bkz: tanımadığınız bir bebeğin size gülümsemesi)

(bkz: baba-anne nizde kızdığınız ne varsa ilerde sahip olmanız)

(bkz: götü kapatmadan tay öhmm)

mesela; (bkz: işitme engelli sahibinden işaret diliyle yemek isteyen kedi)

(bkz: taze fasulye) (bkz: bulgur pilavı)

(bkz: her gün okula kadar benimle gelen sokak köpeği )

en kıl olunan hocanın işi çıkıp derse gelmemesi

metrobüsün cam kenarına doğru olan koltuğunda oturuyordum. gidilen durak sayısı arttıkça insanlar doldurmaya başladı otobüsü, malumunuz, istanbul... daha sonra kolumda bir kıpırtı hissettim. yanıma bir kadın oturmuş, kucağında uyuyan bir çocuk, farkında olmadan beni dürtüyor. ayakta da babasıyla duran bir çocuk daha var, arap asıllı bir aileydi. çocuğa işaret ettim kucağıma oturması için, çekindi. annesi kucağındaki çocuğu bana verdi, ayakta olanı aldı yanına. nasıl sessiz sakin, nasıl uslu diyorum içimden, hiç huysuzluk yapmıyor. birlikte camdan dışarısını izleye izleye yolu yarıladık. derken başını göğsüme yasladı, gözlerini kapattı, elini elimin üzerine koydu. sıcacık minicik parmakları mest etmeye yetti. kendimi öyle huzurlu, öyle arınmış hissettim ki, kucağımdaki çocuğun sevdiğim adamdan bir parça olduğunu düşündüğümde bu hissin ne denli katlanabileceğini aklım almadı. o dinginliğiyle beni de uyutmayı başarmış. gözümü açtığımda anne, baba ve çocuk şaşkınlıkla bizi izliyorlardı. birbirimize gülümsedik ve çocuğu alıp indiler. en huzurlu, en hafif öğle uykumdu. hem de hayata karşı takındığım tavrı kökten etkileyebilecek güçte bir hafiflik.

hiç beklemediğin anda gelen yaşama isteği

sabah uyandığınızda kuşların söylediği şarkılar.

sövmeyi sevmeyen bir insanım ama bazılarına hayat kıçıyla bile gülerken neden bana güleceği yerde bok atıyo. neden ?

gün içinde sıklıkla karşılaştığımız ancak gözümüzdeki suni dert bulutundan çoğunun farkına varamadığımız durumlardır. sabah uyanınca sıcacık bir yatakta olmak, evde çayını demleyen birilerinin olması, günaydın demek, metroda akbil bastığın suriyeli kadının duası, aynı kadının çocuklarının istasyonda koşarak oyunlar oynayarak ilerlemesi, ineceğin istasyonda yeryüzüne çıkınca gördüğün bembeyaz gökyüzü, hafiften yağan yağmurun oluşturduğu kırık ama güçlü hissiyat, okulda yalnızca üç dersinin olması, yurtdışından gelen arkadaşa sarılmak, birilerinin saçlarını çok beğenmesi, sevdiklerinle lezzetli bir yemek yemek, bir durakta seni arabayla bekleyen birisinin olması, şalına sinen parfüm kokun, bir köpeğin okşanan başı, evine ulaştığında ayaklarının halıya basması, mutfak tenceresindeki kuru fasulyenin varlığı, akşam çay içerek sohbet edebileceğin bir aile ve belki benim göremediğim daha nicesi. eğer siz sürekli yabani otlara bakarak söylenirseniz arkanızdaki çiçek bahçesine yazık olur. yukarıdaki de oldukça gücenebilir bu duruma. mutlu olun, mutlu olduklarınızla olun.

ben küçükken tanımadığım büyük abilerle falan göz göze gelince göz kırparlardı böyle çok hoşuma giderdi. şimdi aynısını ben küçüklere yapıyorum onu yapmak bana da karşımdakine de sebepsizce mutluluk veriyor.

bir keresinde moralim oyle bozuktu ki hani biri dokunsa ağlayacağım. ekmek almaktan dönen küçük bir çocuk elinde ekmek poşetini sallaya sallaya geliyordu. beni görünce gülümsedi ve bana "günaydın" dedi. dokunsalar ağlayacak ben gülmeye başladım ben de "günaydın" dedim. gülümsetti ve o an belki de gülecek en son insan bendim.

mesela bu saatte okula gitmek yerine saate bakıp uyumaya geri dönüyor olsaydım kessin glümserdim

köşe başında bir çocuğun minik bir kediyi beslemesi

küçük bir çocuğun dikkatlice sizi izlediğini farkedip güldüğünüzde onunda gülmesi ve kucağınıza çıkmak istemesi hala kötü olmadığıma inanan insanlar var gibi hissettiyor. ne kadar küçük insanlarda olsa.

onun gülüşü...

eve giderkeb çocuğun biri 1 lira istemişti. bende 5 lira verdim abi sağol falan dedi. dün gece taksiye bindim. eve gideceğim neyse evin önüne geldik. 6 lira eksik çıktı. bende 200ü çıkardım bozsun bari diye. şöför dedi abi gençten bi çocuk 5 lira fazla bıraktı eksik olanı tamamlarsın diye dedi. içimden geçti inş o çocuktur diye. gayet mutlu oldum.

kendi kendine konuşurken bi teyzenin veyahut amcanın sana bakarak gülümsemesi belki deli falan diyo ama yinede hoş

her gün markette karşılaştığınız kız çocuğunun size artık merhaba demeye başlaması ve hatırınızı sorup bugün neden o renk ruj sürdüğünüze dair açıklama beklemesidir.

yabancı bir üniversite de yağmurun altında namaz kılan adama şemsiye tutan çocuk seni de unutmadık.

açık alanda otururken yanınıza gelen ve size sırnaşan kedi ve köpekler

muslera'dır kardeşim mus-le-ra. taşşaklarına kurban

adımlarımı ve kapı sesini her duyduğunda koşarak kapının ağzına gelip bana seslenen köpeğim

annemin yakışıklı oğlum benim demesi

bir insanla makamının, mesleğinin gerektirdiği pozisyonun dışındayken muhabbet etmek. hoca-öğrenci, patron-işçi gibi. çünkü bakıyorsunuz ki, en üst mevkide de olsa, mesaisini doldurarak ceketini sırtına geçirmiş, yorgun argın evine gitmeye çalışan o insan da, sizin gibidir. sizin gibi dertleri, sizin gibi duyguları vardır. size mesleki terimlerle işinden bahsetmez. belki karşılıklı birer sigara yakarsınız; eşinden, çocuklarından ya da eğer yoksa, hayatının genel gidişatından, yani asıl gerçeklerden bahseder. yani söylemek istediğim: maddiyattan soyununca, geriye yalnızca insan kalır. ve insanların " en insan " halleri, bu çıplak halleridir.

kardeşimle aramızda 7 yaş olması küçüklüğümüzden beri yaşadığımız kavgaları durdurmak yerine arttırmıştı. bu aralar oldukça iyiyiz tabi. bundan seneler önce kavga ederdik ve her seferinde o benim saçlarımı çekerdi. ben abla olarak kıyamazdım tabi. seneler sonra günlüğünü bulduk, beraber okuduk. öğretmenleri 'yaşadığınız en büyük pişmanlığınız nedir? neyi değiştirmek isterdiniz?' diye sormuş. kardeşim de 'ablamın saçını çekip onu üzdüğüm zaman' demiş. gel de sevme bu çocuğu.

aslında olay oldukça basit. iki kız festivale gittik, çok eğleniyoruz tabi. önümdeki çocuğu gördüm sonra. bütün konser gözümü üstünden ayıramadım, tabi arkasından görüyordum da olsun değişik hissettim. aradan iki ay falan geçti sanırım. arkadaşımla kafede oturuyoruz. bir arkadaş gelecek, notları alacak benden dedi. tamam dedim, bekle bekle. geldi arkadaşı muhabbet ettik. sonra benim numaramı almış çocuk. mesaj attı konuşmaya başladık. bir hafta kadar konuştuktan sonra 'athenayı çok severim, aa ben de çok severim, şu festivalde izledim en son' muhabbetiyle 'yoksa sen arkamdaki kiz misin' dedi. ikimiz de birbirimizi tanımamışız, ama konserde önümde duran çocuktu. o anki heyecan anlatılmaz... not: şimdi iletişimimizi kestik.

yavru kediler ..

berberde sıranı beklerken,küçük bi çocuk görürsün ya hani traşta koltuğa tahta koyarlar,devleşir o çocuk berber koltuğunda,baba oğul gelmişlerdir berbere,o çocuğun ilk gelişidir berbere,o kadar korkar ki makaslardan,makina seslerinden,ağlar da durur babasına ağlar,babası daşşak geçer gibi resmini akraba watsapp'ına atmakla meşguldür çocuk feryat figan ederken,öyle böyle küçük çocuğun traşı biter,berber abi çocuğa bi şeker,çikoata veririr,çocuk normal çocukluğuna dönerek,gülümsemeye başlar,beş dakika önce yediği ilk kazıktan eser yoktur yüzünde,ve iki baba oğul el ele tutuşaraj ayrılırlar berberden ve çocuk hayat karşısında daha nice kazık yiyeceğinden bir haber halde sonraki traş zamanını bekler,

arkadaşım 1-2 hafta önce instagram açtı,dün akşam sevgililerin mesajlaşmalarını paylaşan bir sayfa bulmuş instagramda. dün akşam sevgilisi ile olan mesajın bir bölümünü atmış,paylaşmışlar. nasıl sevindi,hemen yanıma geldi sevinçten havalara zıplıyor. bu akşam benim attığım şeyin altına 2 tane çocuk "göt" yazmış dedi. gözlerimden yaşlar aktı,2 kilo vermişimdir gülerken. sonra geri takip demek olduğunu açıkladım tabi.

günaydınlaşmak çok güzel bir detay

uzun süredir giymediğin montun cebinden para çıkması.

sabah okulu veya sokakları temizleyen amcalara selam verip kolay gelsin deyince onların gülümseyip dua etmeleri. cidden muhtelem bi detay

hayatınızda sevincinize sizden çok sevinip, üzüntünüze sizden çok üzülen birilerinin olması. sevilmek ulan! sevildiğini bilmek!

yıldızların olması

bankta otururken yanyana tanış olmayan insanların ellerindeki krakeri paylaşması, farklı insanların aynı hissi yaşayabilmesi gerçeği.. ha bir de - (bkz: merhamet )

çocuklara güldüğünüzde size karşılık vermeleri bence bu harika bir detay

hastane bahçesinde otururken yanına gelen minik bi çocuğun sana gülümseyip konuşması

mahallemde down sendromu bi kardesimiz var. aslında bizden yaşça büyük. çok sempatik bi yapısı var. ben sehir dışında üniversite okuyorum. memleketime gittiğimde beni gördü kanka diye bağırmaya çalıştı ben fark ettim bana bağırdığını gittim sarıldık. çok mutlu oldu. onu gülerken görünce bende mutlu oluyorum.

küçük bir çocuğun size gülümsemesi.insanın içi huzur doluyor valla.

tanımadığınız bir çocuğun yada bir bebeğin göz göze geldiğinizde size gülmesi.

yatağına oyuncak bebeklerini yatırıp koltukta uyuyan kız

"bu zamana rağmen hala iyi insanlarda varmış " cümlesini içtenlikle söylememize sebep olan insan.