hayata dair gülümseten detaylar

metrobüsün cam kenarına doğru olan koltuğunda oturuyordum. gidilen durak sayısı arttıkça insanlar doldurmaya başladı otobüsü, malumunuz, istanbul... daha sonra kolumda bir kıpırtı hissettim. yanıma bir kadın oturmuş, kucağında uyuyan bir çocuk, farkında olmadan beni dürtüyor. ayakta da babasıyla duran bir çocuk daha var, arap asıllı bir aileydi. çocuğa işaret ettim kucağıma oturması için, çekindi. annesi kucağındaki çocuğu bana verdi, ayakta olanı aldı yanına. nasıl sessiz sakin, nasıl uslu diyorum içimden, hiç huysuzluk yapmıyor. birlikte camdan dışarısını izleye izleye yolu yarıladık. derken başını göğsüme yasladı, gözlerini kapattı, elini elimin üzerine koydu. sıcacık minicik parmakları mest etmeye yetti. kendimi öyle huzurlu, öyle arınmış hissettim ki, kucağımdaki çocuğun sevdiğim adamdan bir parça olduğunu düşündüğümde bu hissin ne denli katlanabileceğini aklım almadı. o dinginliğiyle beni de uyutmayı başarmış. gözümü açtığımda anne, baba ve çocuk şaşkınlıkla bizi izliyorlardı. birbirimize gülümsedik ve çocuğu alıp indiler. en huzurlu, en hafif öğle uykumdu. hem de hayata karşı takındığım tavrı kökten etkileyebilecek güçte bir hafiflik.