sevememek

fazla takmamak lazım demek ki doğru yer, doğru zaman, doğru insan sağlanmamıştır. (bkz: sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer)

zor

sevgi başlıkları altında bişe anlamamayı beraberinde getirir.

sevilmemek kadar zor,bir kişiyi çok sevince bidaha sevemiyosun.içinde sevme duygusu kalmıyo.

onunla kurduğun hayalleri başkasıyla yaşama düşüncesi

zamanında birini delice sevmişsin demektir.. umarsızca ve o giderken bütün duygularını da alıp gitmiştir bu yüzden birini sevicek ne takatin nede isteğin vardır umarım zamanla geçer ve aynı hataları yapmazsınız..

son zamanlarda kimseyi sevemediğimi farkettim ve uzun zamandır aşık olmuyorum kalbim ölmüş olabilir mi

sevdik de ne oldu sanki amk? boşuna. i̇yi ki de kimseyi sevmiyorum sevmekte istemiyorum hayat böyle güzel bir deneyin görün.

olmayınca olmuyo zorlamayın arkadaşlar bide bi tavsiye veriyim kimseyle sevgili olmayın oluruna bırakın sonra hayatınıza biri giriyo ve mutlu oluyorsunuz bu gerçekten hem heyecan verici gende mutluluk sonrası da allah kerim belkide ayrılıyorsunuz

yok bu bahane filan olamaz.. değil mi? olamaz yani

o bende de var sapyoseksüelim biraz gerçekten birisinde ilk sempatiklige ikinci olarak zekaya bakıyorum direkt zekaya bakamadigim için ikinci sırada zeka faktörü var

o kadar çok darbe yedikten sonra sevmek zor geliyor artık . sevilmemeye alışıyorsun , kullanılmaya her şeye . guvenin kalmıyor kimseye . o kirli suratlardaki yalan tebessümleri tekrar tekrar gördükçe sevemiyorsun kimseyi sevemiyorsun .yalnızlığa alışıyorsun . alıştıkça sevilmemeyi de sevmeye başlıyosun ama başka kimseyi sevemiyorsun . ama yine de kendime oluyor ahım ya da eyvahım . ben bir kurdun yalnızlığı gibi kurdum yalnızlığı . kimseyi de sevmek istemiyorum artık .

o güzel, saf duyguları yanlış insanlarda harcayıp dogru insana harcayacak, ona verecek birşey kalmaması durumudur. böyle birini tanımıştım. şu doğru insan yanlış zaman durumu tam olarak. keşkeler artırıyor.

bu sevememek olayı sadece aşk anlamında olmuyor. hani normal bir kişiyi de sevemeyebiliyorsun, ulan arkadasi sevememek diye bir şey var hala anlam veremedim. ben çok zor seviyorum mesela

bu aralar korktugum eylem. hani şair diyor ya "hangi şehre gidilir yalnız başına, hangi şarkı dinlenir senle olmayınca. kimle çay içilir ? en güzel sözlerin altı kim için çizilir(...) gel de anlat … senden başkası nasıl sevilir ? bilmiyorum ben."

kendime güvenemiyorum. bi daha o kadar sevip de duvara çarpmak hoş olmaz lol

sevememek değil de kimseyi çokta fazla sevmemişim galiba hayatımda. ya da birilerini kaybetmeye alışmışım. birisi gidiyor ve ben 3-4 ay sonrasında yokluğunu umursamıyorum bile. kimseyi çok sevmek istemiyorum.

sevmiş ve sevmekte olduğunuz kişinin sizi sevmemesi,ya da asla birlikte olmayacağınızı bilmenizle ortaya çıkan durum. bravo boku yediniz.

durup bir baktığım zman kendime sevemediğimi görüyorum. manasız geliyor bana. i̇steyerek gittiğim bir bölümüm var ama şu an sadece mecbur olduğum için okuyorum. seviyordum ama hemde çok. sonra arkadaşlarım var onları da seviyordum ama şimdi onlara karşı bile bir nefret var içimde, görmek istemiyorum. evi ve evdekileri severdim soğumuşum uzak kalmak istiyorum. bu liste böyle uzar vs ama vazgmediğim bi kaç şey var hissediyorum. biri galatasaray ki gerçekten beni mutlu ediyor. diğeri de önemli bi kaç kişi. bu durum da bile beni üzüyor sanki. net değil duygularım galiba bilemiyorum.

sevememek değildir o öyle olsa duramazsınız.

ben bunu hep normal bi şeymiş gibi görürdüm. yani öyle çok şikayetçi değildim bu durumumdan. ama bunun dışardan bu kadar belli olduğunu ve nasıl göründüğünü bugün anladım. bugün bi arkadaş "kızıl sen kendini sevdiriyosun hangi ortama girsen insanlar seni sever onda sıkıntı yok ama sen kimseyi sevmiyorsun. sınıfta herkes seni seviyor ama kimse senin umrunda değil. yanına geliyorlar ama senin kimseyi gördüğün yok. sana üzülüyorum çünkü önemli olan senin sevmen sevmeden sevilmek insanı mutlu etmeye yetmez" dedi. i̇nanır mısınız bilmem ama kendime çok acıdım ben bugün. sevilmek herkesi mutlu eder güzeldir ama sevmek bence en az sevilmek kadar hatta ondan daha mutluluk vericidir. bunu yapamıyor oluşum deli ediyor beni bazen. yani bildiğin olmuyor bende. yabaniyim herkese. annem mesela şu (#2199889) entryde tam da bunu kastetmişti. "soğuksun kızım hem de çok, niye bu kadar kaçıyorsun insanlardan bilmem ki" demişti. diyor yani, bana bunu hep diyor. (lar) sadece aşk meşk olarak değil arkadaş ilişkilerimde bile bunun farkedilmesi çok üzdü beni. sevemediğim için, kimseyi ciddi manada önemsemediğim için, her an herkesten vazgeçebilecek durumda olduğum için belki ilk defa bu kadar üzüldüm. i̇nsan sevemeyince yapayalnız da hissediyor. bugün onu da farkettim.

merhaba birazdan yazacaklarım gayet içten ve dürüst cümleler olacaktır. lütfen linç etmeyin sadece tüm içten duygularımı yazmak istedim. ben hayatta en çok kendimi seviyorum ve bu konuda çoğu insanın da benim gibi olduğuna eminim ve milletin aşk, çiçek, böcek ve sana ölürümlerinin boş muhabbetten ileri gitmediğini düşünüyorum. ailesini seveni az da olsa anlayabiliyorum bende ailemi çok seviyorum ama dediğim gibi hayatta en çok kendimi seviyorum. en haklı da benim en haksız da benim. yaptığım doğrumla yanlışımla günahımla sevabımla herşeyimle kendimi seviyorum. tabi sevdiğim başka insanlar da var kalpsiz bir hödük değiliz sonuçta. ama işte hep bir ama var bu cümlenin sonunda. hepimiz sonunda yalnızız hepimiz günün sonunda kendimizle başbaşayız. şimdi bazılrı çıkıp dicek ne bu kendine olan sevgi narsistlik, belki de egoistlik. kendini sevmeyen başkasını nasıl sevebilir. kendini sevmeyen başkası için nasıl fedakarlık yapabilir. çoğunuz boş bir hayal dünyasında yaşıyorsunuz kendi bildiklerinize inanıp sizi seven insanları düşünüyorsunuz. hepsi boş göz boyamalar insan önce kendini sever. başta sorun bende mi düşünüyordum. ben insan sevemiyorum hayatımda kimse gözden çıkarılamayacak bir yere sahip olamıyor. sevemiyorum diye düşünüyordum sorunu kendimde aradım bir müddet sonra detaylı gözlemleyince gördüm ki sonunda çoğu benim gibi önce kendini sonra başkasını seviyor. ama nasılsa iş kelimelere sana ölürüm senin için dünyayı yakarıma geliyor. her neyse fazla uzattım birini sevmemek değil de asıl problem kendini sevememek bence.

sevmek istiyorum çünkü yaşamak istiyorum. bu şekilde pelteden farkı olmadığımı sadece sihirli dokunuşla can bulunacağını düşünüyorum. mesela usta geppettobun pinokyoyu yapması ve ona ayrı bir sihirli dokunuşun can vermesi gibi.

bir türlü sevmediğim doğrudur insanlara alışıyorum onlar gidince uzuluyorum ama sevemiyorum bazen bir kitabi bilr onlardan çok sevdigim oluyor ama bir insani böyle sevemiyorum arkadas gibi seviyorum dost gibi seviyorum ama hiç bir zaman o şekilde sevemiyorum nedeni var mi varsa ne onu da bilmiyorum bazen öyle çok sevmek istiyorum ki bazen de çekip gidesim geliyor yalniz kalabileceğim yerlere hep bir ikilemdeyim ve bu bana kafayi yedirtiryor bir süre sonra uzun bir süre ağlamak istiyorum neden ben diye sevememek kadar kötü bir hastalık yok sanirim bu dünya da çünkü insan kendi sevemeyince sevildiğine de inanci yok oluyor çünkü ve bu bir kanser hücresi gibi yavaş yavaş tüketiyor insanî ve sonunda yine yaralanan sen oluyorsun