merhaba birazdan yazacaklarım gayet içten ve dürüst cümleler olacaktır. lütfen linç etmeyin sadece tüm içten duygularımı yazmak istedim.
ben hayatta en çok kendimi seviyorum ve bu konuda çoğu insanın da benim gibi olduğuna eminim ve milletin aşk, çiçek, böcek ve sana ölürümlerinin boş muhabbetten ileri gitmediğini düşünüyorum. ailesini seveni az da olsa anlayabiliyorum bende ailemi çok seviyorum ama dediğim gibi hayatta en çok kendimi seviyorum. en haklı da benim en haksız da benim. yaptığım doğrumla yanlışımla günahımla sevabımla herşeyimle kendimi seviyorum. tabi sevdiğim başka insanlar da var kalpsiz bir hödük değiliz sonuçta. ama işte hep bir ama var bu cümlenin sonunda. hepimiz sonunda yalnızız hepimiz günün sonunda kendimizle başbaşayız. şimdi bazılrı çıkıp dicek ne bu kendine olan sevgi narsistlik, belki de egoistlik. kendini sevmeyen başkasını nasıl sevebilir. kendini sevmeyen başkası için nasıl fedakarlık yapabilir. çoğunuz boş bir hayal dünyasında yaşıyorsunuz kendi bildiklerinize inanıp sizi seven insanları düşünüyorsunuz. hepsi boş göz boyamalar insan önce kendini sever. başta sorun bende mi düşünüyordum. ben insan sevemiyorum hayatımda kimse gözden çıkarılamayacak bir yere sahip olamıyor. sevemiyorum diye düşünüyordum sorunu kendimde aradım bir müddet sonra detaylı gözlemleyince gördüm ki sonunda çoğu benim gibi önce kendini sonra başkasını seviyor. ama nasılsa iş kelimelere sana ölürüm senin için dünyayı yakarıma geliyor. her neyse fazla uzattım birini sevmemek değil de asıl problem kendini sevememek bence.