ben bunu hep normal bi şeymiş gibi görürdüm.
yani öyle çok şikayetçi değildim bu durumumdan.
ama bunun dışardan bu kadar belli olduğunu ve nasıl göründüğünü bugün anladım.
bugün bi arkadaş "kızıl sen kendini sevdiriyosun hangi ortama girsen insanlar seni sever onda sıkıntı yok ama sen kimseyi sevmiyorsun. sınıfta herkes seni seviyor ama kimse senin umrunda değil. yanına geliyorlar ama senin kimseyi gördüğün yok.
sana üzülüyorum çünkü önemli olan senin sevmen sevmeden sevilmek insanı mutlu etmeye yetmez" dedi.
i̇nanır mısınız bilmem ama kendime çok acıdım ben bugün.
sevilmek herkesi mutlu eder güzeldir ama sevmek bence en az sevilmek kadar hatta ondan daha mutluluk vericidir.
bunu yapamıyor oluşum deli ediyor beni bazen.
yani bildiğin olmuyor bende.
yabaniyim herkese. annem mesela şu
(#2199889) entryde tam da bunu kastetmişti.
"soğuksun kızım hem de çok, niye bu kadar kaçıyorsun insanlardan bilmem ki" demişti.
diyor yani, bana bunu hep diyor. (lar)
sadece aşk meşk olarak değil arkadaş ilişkilerimde bile bunun farkedilmesi çok üzdü beni.
sevemediğim için, kimseyi ciddi manada önemsemediğim için, her an herkesten vazgeçebilecek durumda olduğum için belki ilk defa bu kadar üzüldüm.
i̇nsan sevemeyince yapayalnız da hissediyor.
bugün onu da farkettim.