şehirler arası otobüs yolculuğu

severim otobüs yolculuğunu.şehir içi seyahatlerde uyuyarak geçirdiğim (malum istanbul trafiği) şehirler arası seyahatlerde ise tam tersi müzik ve manzara eşliğinde beni derin düşüncelere sokar.

hele başka şehirlerde okuyan kardolarımız için zor durum vallahi. uyumak istesen uyunmuyor. telefon çekmiyor. öyle boşboş bakıyorsun her şeye.

Dünyanın en güzel nimetlerinden biridir.

en güzeli de gece şehirler arası yapılanıdır

otobüs yolculuklarından nefret ederim. toplu taşımanın herturlusunden de nefret ediyorum. otobüste konuşanlara sinirleniyorum. açıkçası her çeşit insan biniyor. öndeki gavat koltugu yatiriyor. i̇çerideki hava çok boğucu. o yüzden gotunu kaldıracak araban olacak. onu bunu anlamam ben. edit: kariyerime muavin olarak devam etmekteyim

en keyifli anı gece 4 buçukta afyon'da verilen moladır. (bkz: gece 4 buçukta afyon'da verilen otobüs molası)

gece 4 sularında verilen molanın tadını unutamayanlardanım. sırf abimle herkesten uzaklaşıp otobüs kalkana kadar ettiğimiz o koyu sohbetler için özleyebilirim otobüs yolculuklarını.

Susurluk mola yerinde yayık ayran içmeden ölmeyin gençler.

güzeldir diyenler yalan söylemesin. saat sekizde indim. popomdaki ağrı daha yeni geçti. pis lanet bir şey. aileyle yapılan araba yolculuğuna kurban olsun. ki bayılırım o yolculuklara çocukluğumdan güzel uzun anılardır(1000km malatyaya kadar her sene gidilen yol)

kısa olanı ve gece yapılanı makbul olan eylem.

galiba yazarlara hiç denk gelmemiş ama öndeki oturan sahsın koltuğu yatırmasıyla yolculuk mahvolur. bir kere olur anlarım iki kere olur anlarım ama her yolculukta olmak zorunda mı arkadaş. boyum uzun olduğu için zaten dizim normal aralığa bile sığmıyor bir de öndeki koltuğu yatırınca tam oluyor. herkes molaların güzelliğinden bahsetmiş. benim için molalar ön koltuğun açısını ayarlamakla geçerdi. liseyi ailemden farklı bir şehirde okuduğum için bol bol şehirlerarası otobüs yolculuğu yaptım. ilk zamanlarda yaşın küçüklüğü ve tecrübesizlikten ötürü koltuğu yatıran insanlara bir şey diyemesem de zamanla demeye başladım. burada belirtmek isterim ki hiç çekinmeyin arkadaşlar en doğal hakkınız rahatsız olduğunuzu söylemek. bir keresinde bir bayan 180 derece yatırdı koltuğunu. tabi koltuk o kadar yatınca koltuğun arkasındaki servis alanından ve televizyondan faydalanamıyorsunuz haliyle. bayana rahatsız olduğumu dizlerimin sıkıştığını ve otobüsün olanaklarından faydalanamadığımı söyledim ve bana koltuğu yatırmanın kendisinin hakkı olduğunu söyledi ne dediysem bayan yatmakta ısrarcı oldu. cidden durumu bi görseniz bayan kucağımda yatıyor resmen. muavine söyledim yok o da ikna edemedi. 5 6 saatlik yol da çekilmez böyle ben de kollarımı serbest bıraktım tabi omuzlarında iki kol görünce kadıncağız neye ugradığını şaşırdı. arkasına döndü ne yapmaya çalışıyorsun dedi. ben de kendisi gibi karşılık verince biraz tartıştık ve yatırdığı koltuğu geri kaldırdı. ama ne kaldırmak 90 derece bile değil daha da çekti 4 saat öylece gitti. en rahat otobüs yolculuğum da budur. sözün özü uzun boylu adam için otobüs yolculuğu çiledir, işkencedir. hele de ön koltukta oturan kişiler insanlıktan nasibini almamışsa. (bkz: yine olsa yine yaparım)

(bkz: otobüste yanına oturan amca)

otobüs beni tutuyor amk. ve koltuklara sığamıyorum

otobüsteki en güzel kıza aşık olunur.

Biriniz kurtarın lan beni buradan. Patlayacam sıkıntıdan. !

Fark ettim de çok fazla otobüs yolculuğu yapıyorum.

bana parayla satın alınabilen boş zaman gibi gelir otobüs yolcukları. belli bir saat boyunca sadece oturup kendinize zaman ayırabileceğiniz ve insanlar tarafından eleştirilemeyeceğiniz zamandır. o yüzden hem eğlencelidir hem değerlidir benim için. mesela evde üç saat oturup film izleseniz müzik dinleseniz veya buna benzer kendinize zaman ayıracağınız herhangi bir şey "- boş oturuyor. - boş işlerle uğraşıyor." vs vs şeklinde ithamlarla yaftalanır. ama otobüste oturduğunuz süre boyunca kimse sizi boş oturmakla suçlamaz, eleştirmez. parayla satın alınabilen boş zamandan kastım budur efendim saygılar.

bazen durup dururken yapasım geliyor. gece olacak ama.

bok gibi. geçenlerde ankaradan kırıkkale'ye gidecektim, bi araba buldum, ama araba yozgat arabası, bir araba dolusu yozgatlıyla bir saat ömür gibi geldi. inanabiliyomu sunuz 60 tane yozgatlı bir tek ben, kendimi eşek gibi hissetmiştim.

En arkada ki koltuğu satın alıyorum. Genelde hepsi boş oluyor. 13 saatlik yolu yata yata gidiyorum.

nefret nefret nefret ediyorum.

akşam vakti yapılanı mü-kem-mel! hele ki pencereye başımızı yaslayıp derin derin düşüncelere daldıran o uçsuz bucaksız gibi görünen karanlık yok mu alın beni gömün işte o karanlığa... sırf bu yüzden bile 2.5-3 saatlik yolculuklarımı dahi akşam 9.00'dan sonrasına sarkıtıyorum.

bazen koltuklarını sonuna kadar indiren lavuklar yüzünden bok olan.

metro turizm ile yapılmaması gereken yolculuk.. ne kadar çok seversen sev yolculuğu bu firma ile çekilmez..

zulummmmmmm. hele öndeki götlekse. aq götlekleri. (bkz: götleklere ölüm)

ankara'dan istanbul'a dönerken sıkıntı çekiyorum en çok.6 saat zaten yolculuk,internet paketin yoksa zaten yandın.çünkü "wi-fi hizmetimiz var" diyorlar ama çektiği çok nadir görülmüştür. istanbul trafiğine girdiğimizi de düşünürsek ve benim avrupa yakasında oturmamdan dolayı bayağı sıkıntı olabiliyor trafik.

bu yolculuklarda yalnız olmaktan daha kötü birşey yoktur. hele de yol uzunsa allah kolaylık versin. mola yerlerinde sigara içmeyen biri bile olsanız inip sigara içesiniz geliyor

koltukların 1,70'e göre tasarlanması ama sizin uzun olmanız = zulüm

niyeyse otobüs yolculuklarında eğlenen pek görmedim. lakin internet paketim olmasa bile kulaklığımı takıp dışarıyı izleyerek 40 saat bile yolculuk yapabilirim. edt: cam kenarı yoksa sıkıntı büyük.

göt denen şey yok oluyor

otobüs ile gideceksem illaki en ön koltuk olması gerekir, bende nasıl bir mide varsa sadece otobüste bulanıyor.

otobüs kullanmıyorum. çünkü ben iri hemde uzun boylu biri için zor ve çileli bir yol. onun yerine otostop a çıkın. yol açık, yola çık

aklıma ilk gelen muavin oluyor moladan önce mikrofonu ağzına sokup ne dediği anlaşılmadan yaptığı o anons , dinlenme tesislerinde ki kalkan otobüsleri haber veren o kadın sesi ve şarkı -nefret ediyorum bu sesden- saat gece yarısını geçince başlayan horlama sesleri , bebek ağlaması , doğru düzgün bir kanal göstermeyen televizyon , bağırarak konuşan insanlar , biner binmez koltuğu arkaya yatıran tip ama yine de gün aydınlanırken müzik dinleyip uykulu gözlerle dışarıyı seyretmek ve yeni yerlere gitmek güzel

14 yaşındayken 20 saatlik yolculuğu tek başıma yapmıştım.

oldum olası sevmememişimdir 14 saat boyunca oturup mal mal yolu izlemek sıkıcı geliyor hep şuan otobüste düzleşen neticemin acısıyla yazıyorum bunu mesela gece molasında annemin bayılması da ayrı bir kötü olay tabi ama 2 saat 21 dakikalık yolumuz kaldı

bi kaç ay öncesine kadar sık sık yapmak zorunda kaldığım durum. tekli koltukta ve gece yapılırsa gayet güzel olduğunu düşünüyorum. mola yerlerinde bi hava almak, yolun dörtte üçünü uyuyarak geçirmek arada bi kahve içmek falan... güzel geliyordu bana yani. tabi ki tam tersi gündüz yolculukları için geçerli...

kahrolsun yenıcebırlık fsdfsdfs

bazı uygulamalar sayesinde kurtulduğum durum artık özel araçla daha ucuza gidiyorum hem keyifli de geçiyor

cam kenarında oturduğum ve istediğim müziği dinleyebildiğim sürece fizana bile gidebilirim.

10 saatten fazla 5 saatten az olunca tadı çıkmaz ve ne yazıkki burdan giresun 17 saat :(

kanberoğlunun samimiyetini kimse veremez. kaptan bi sigara içmeyek mi demen mola verme sebebidir. aynı zamanda uçak kadar olmasın ,en hızlı firma olabilir :))

ne zaman otobüse binsem yanımdaki koltuğa sakallı hacılar oturur. arkamda da annesi ile yolculuk yapan yaramaz saç çeken ve altına yapıp otobüsü kokutan şımarık bir çocuk olur. hacı durur mu hiç; (bkz: yegenim memleket nere? ) (bkz: yugoslav göçmeniyim aq )

boyle gece kulaklığı takıyosun, izliyosun dışarıyı, yıldızları, gelip gecen arabaları arabaların icindeki hayatları düşünüyosun bide onu düşünüyosun en çok onu. cok huzur vericidir uzun yolculukları hep sevmişimdir bide geceyse tadından yenmez.

uçak yolculuklarına alıştıktan sonra işkence gibi gelir. neden? burjuvayız çünkü.

en sevdiğim yolculuk biçimi. hep gece yaparım. o dinlenme tesisleri, tuvalet sıraları ve tesislerde içilen çay beni benden alıyor. gerçi boy uzun ve dizlerde problem var o sebepten ağrılı bir süreç oluyor benim açımdan ama, olsun. başka bir yolculuk çeşidi sevemedim. ha bi de vapur.

normalde severim, hatta otobüs bana kocaman bir beşik gibi gelir, ama kabusa dönmesi çok kolay. örneğin bir hafta kadar önce istanbul'dan mersin'e 12-13 saat kadar bir otobüs yolculuğuna çıktık. içimde huzursuzluk vardı uyuyamadım. huyumdur arkamda oturan insan rahatsız olmasın diye koltuğu yatıramam. en fazla 2-3 cm. sabah 4.30 sularında, yolculuğun ortasına doğru, tam uykuya dalacakken arkamda oturan kadın nasıl olduysa koltuğun üzerinden kafama vurdu. tırnaklarını geçirdi. kabus mu görüyordu bilmiyorum ama üç gecedir uykusuz olmama ramen o gece de uykum zehir oldu. hoş değildi.

4 yıl boyunca 19 saat süren enteresan bir işkence biçimiydi benim için. bayat bisküviler, uykusuz saatler, saçma sapan yol arkadaşları.. trabzon garından çıkarken akan gözyaşları.. ama yinede eğer dönüş yolundaysam trabzon'u görünce yorgunluk falan kalmıyordu, belki hafif bir baş ağrısı.. o mutluluğun tarifi yok işte..

kamil koç'ta verilen efsane kraker...

cam kenarı olma zorunluluğu bende de var neden bilmiyorum ama kendimi cama başımı yaslamış müzik dinlerken daha iyi hissediyorum sanırım. eğer yanıma biri oturmamış ise ayakkabıları çıkarıp en rahat ettiğim şekilde oturup kitap okumuşluğum da yok değil. ben yolculuğa başladığımda uykum da bir yerlere gidiyor buluşamıyoruz bir türlü. ayrıca molalarda otobüsten inmek ne kadar zor geliyorsa dizlerimin ağrısı o denli fazla oluyor. ama üşeniyorum napiyim? tabii otobüsten indiğimde bacaklarıma felç inmiş gibi yürüyorum o ayrı. artı olarak kendimden ağır eşyalarımı taşıyorum en sevmediğim kısmı bu. kendime gelmem 1 2 günü buluyor. yolculukları en çok da eve dönerken beni her zaman otogarda bekleyen birilerinin olduğunu bilmem çekilir kılıyor.

hiç sevmem. hele bir de şu ayakları falan ızatamamak insanı kahrediyor.