4 yıl boyunca 19 saat süren enteresan bir işkence biçimiydi benim için. bayat bisküviler, uykusuz saatler, saçma sapan yol arkadaşları.. trabzon garından çıkarken akan gözyaşları.. ama yinede eğer dönüş yolundaysam trabzon'u görünce yorgunluk falan kalmıyordu, belki hafif bir baş ağrısı.. o mutluluğun tarifi yok işte..