çaresiz hissedilen anlar

kendi hayatından kaçmak istediğini fark ettiğin an. bunun sebebinin de hep başka insanlar olduğunu fark etmek. normalde kendinle bir zorun yok; sakinsin, mutlusun. ama bir gün herhangi bir insan gelip bütün bu huzuru dağıtıp mahvedebiliyor; kendinden, her şeyden nefret etmene, dengeni kaybetmene neden oluyor. doğduğun yerden, yaşadığın yerden, yaşlanmayı hayal ettiğin yerden, en sevdiklerinden bile kaçıp gitmek istiyorsun. kendinden bile gitmek istiyorsun. ama yine başka insanlar yüzünden gidemezsin, kalman lazım. kalacak ve katlanacaksın. çünkü seçmek, çünkü yazmak senin elinde değil.

geçen gece skype den konuşuyoruz onla işte bi an öyle sözler dediki ağlamamak için çok uğraştım ama ağladım belli etmemek için bolca güldüm sanki gülmekten gözlerim akmış gibi yapmayı denedim ama olmadı be sözlük o fark etti ben ağladım daha da görüşmedik zaten ilk ve son görüşüydü beni öyle

sınavda daha 2 3 cümleyi bir araya getirememişken diğerlerinin yeni kağıt istediği an. bugün sınavda biri istedi böyle. içimden "al da götüne sok" dedim sonra kendi kendime güldüm. allahtan en arkadaydım da görecek kimse yoktu. zaten malız bir de deli sanmasınlar amk.

birisine duygularını sevgi,öfke veya her neyse haykırmak isteyip de haykıramadıgın andır. 'son bir kez görüşelim' gibi cümleler dizerek muhattabın olan kişiyi çağırırsın.milyonlarca diyecek şeyin vardır,laflar hazırlamışsındır.bulusulur ve o an dilin bağlanır.bi banka oturulur,ellerini iki yana koyarsın.yanındaki bi şeyler konusmaya baslar sen sadece çevreye bakarsın,diyeceklerinin agzından çıkmasına çabalarsın ama olmaz. çok kolaydı halbuki.neden yaptın bana bunu diye bagıracaktın,hesap soracaktın. kısa bir vedalaşma sonrası evlere dagılırsın. beş dk önce yanından ayrıldım ve arkasından koşup nolur ben konuşamıyorum ama sen anla,ben bitiremiyorum bana heceleyerek hiçbir zaman biz olamayacagımızı anlat dememek için kendimi zor tutuyorum sözlük. herkesin gecesi iyi olsun.

iki şık arasında kalınca

söylediğim yalanı unutunca. çok zor arkadaşlar.

1 saat önce bir sezen aksu şarkısı eşliğinde hafif çisileyen yağmurun altında hiçbir zaman sevilmeyeceğimin bir kez daha farkına vardığım an.

aylar sonra tartıya çıkıp en şişman halinizden daha da şişman olduğunuzu görmek. yaklaşık bi 7-8 saat önce yaşandı.

fotoğrafıma bakarak yakışıklı değil de objektifsin dediği andı galiba

küçükken okuldan eve geldiğinizde annenizin evde olmaması ve kapıda kalmak. tabi küçüğüz anahtarımız da yok. bu durumu birkaç kez yaşamıştım. aşırı çaresizce bir durum...

çapraz bağlarım koptuktan sonra yaklaşık 7 ay boyunca bırak futbol oynamayı koşmayı bile beceremediğim zaman.

üniversiteye kaydımı yaptırdıktan sonra eskişehir’e gitmiştim abimin kaldırıldığı hastaneye, annemin babamın yanına. 1-2 gün sonra amcam, halamın oğlu falan yalnızken benle bazı şeyler konuşmaya başladılar. kullandıkları cümleler farklıydı ama aynı kapıya çıkıyordu; “bak bu uzun bi süreç, dayanmamız sabretmemiz lazım”. onların bilip de benim bilmediğim ne vardı? o kadar çaresizdim, o kadar bunalmıştım, o kadar sıkışıktı ki kalbim; hiç anlamak istemiyordum, inanmak istemiyordum. abim bir an önce iyileşecekti ve biz de onu alıp samsun’a dönecektik. çaresiz günlerimin şafağı atarsa 594, daha ne kadar bekleyeceğim bilmiyorum.

sevdiğim, değer verdiğim birisi özellikle annem veya kardeşim ağlarken. kapana kısılmış gibi hissediyorum.

tam şu an. i̇stanbulu özledim, istanbula gitmek istiyorum diye sızlanırken kendimi istanbulda buldum. babaannem hastaymış, acil gel dediler. ne babaannemi o şekilde görmeye alışığım ne de ev halkının gözlerindeki o hüzne. babaannem için geldim ama yanıma gidemiyorum çünkü eğer istenmeyen şey olursa onu o şekilde hatırlamak istemiyorum. babaannemin güldüğü, cadı cadı konuştuğu, beni koruduğu hallerine alışığım ben, bu hali çok koydu.

allah sevdiklerimize hastalık ölüm vermesin yeter. her şey iyi veya kötü hallolur zaten

vizeden 15 alıp finale çalışmak

bir arkadaşım mesaj attı. anneannem ölüyor galiba diye. yazamadım bi şey. iki harf yazdım sildim. bir türlü bir kelime çıkaramadım, bir cümle kuramadım. 6 ay 28 gün önce ben babaannemi kaybettiğimde o süreçte hep yanımda olmuştu. bi şeyler söylemişti, aramıştı, mesaj atmıştı, bana iyi gelmişti o.. ama benim ona destek olmam gerektiğinde neden bir cümle bile çıkaramadım? neden onun da iyi hissetmesini sağlayamadım? bencilim sözlük, vefasızım sözlük, çaresizim sözlük...

suan içinde bulunduğum durum elimden aslında bir şeyler gelir gibi ama olmuyor hiçbir şey yapamıyorum o gücü kendimde bulamıyorum

şu an. arkadaşımın kardeşi vefat etmiş ve bırakın teselli etmeyi ne demem gerektiğini bile bilmiyorum.

lider olarak görüp takip ettiğiniz kişinin size dönerek şimdi ne yapacağız demesi

siccin 5 e geldik arkadaslarla çıksam çıkamam kalsam izleyemiyorum çok çaresizim çok

benim ona bütün ömrümü verecek olmam ama onun bana aramızdaki dostluk çok güzel dediği an

olmayacağını çok iyi bildiğin bir şeye,her şeyi bırakıp sürekli ona emek göstermek,olması için çabalamak yemin ederim çaresizliğin dibi.

yurda tıkılı kaldım yine. normalde yurttan çıkmazdım fazla ama çok sıkılıyorum bu sene. sabah erkenden çıkıp son dakikalara kadar dışarıdayım. ama şu saatler beni yıpratıyor. balkan bile yok çıkacak. daralıyorum.

en yakın erkek arkadaşımın bana aşık olduğunu hissettiğim an en ilgincime giden şey ise bunu farkettikten sonra gram farklı hissetmemem

uzun yol yolculuğunda otobüstesindir, çişin gelmiştir ve dinlenme tesisi daha çok uzaktadır...

dgs ek tercihler başlamış,çaresizce ösym dökümanını incelerken kardeşim (13) yanıma geldi ve abla sen şimdi bunlara neden bakıyorsun dedi.bakıyorum öyle tercih yapıcam dedim.sen de benim gibisin işte dedi,ben de 800 bin liralık arabalara bakıyorum ama sadece bakıyorum dedi skfjkdjfs.hayır ağlamıyorum..

ayakları çıplak, üstü başı yırtık, soğuk havalarda üzerinde sadece ince bir hırka ile sokakta ileri geri koşarak insanlardan karnını doyurmak için yemek isteyen, para isteyen, yada kağıt toplayan küçük çocukları görünce, kendimi çok çaresiz hissediyorum. gönül istiyor ki hepsini alıp normal bir hayat yaşatayım. ama imkanlar izin vermiyor. en fazla bir şeyler yedirip, onları o keşmekeşin içinde bırakıp gidiyorum. elimden sadece bu gelince çok çaresiz hissediyorum

dün akşam suların gittiğini unutup sıçmıştım...

vize haftasinda son gune biraktigin derse calisirken not alirsan yetistiremiceni okusan anlamicani fark ettigin o an... o an gunun 48 saat olmasi icin her seyi yapabilirim

sağlıkla ve sevdiğin birinden ayrılmak zorunda kalmak dışında hep bir çare var..

nefes almakta zorlandığım zaman ve bide bunu durup dururken olması

beş parasızım sözlük babadan iste iste nereye kadar,işsizlik almış başını gidiyor.işverenlerin dilinde var bi laf tecrüben yok diye.sen beni işe alma o da almasın,her kapıdan boş döneyim sonra evde oturmakla tecrübe kazanırım zaten aynen.vallahi sinirim tepemde.

pubg de bayıldığım an.

birini kırmamak için çabalamak her zaman kolay olmuyor.

hastalığının son evresine gelmiş hastalarla ilgilenmek. şu an acı çektiğini biliyorsun, acısını dindiremiyorsun, eğer kalbi durursa ve tekrar canlandırılmaya çalışırsan ve yaşamaysa devam ederse onun için eziyet biliyorsun ama devam etmek zorundasın. 'ölüm bazen kurtuluştur.'

gitsen olmayacak kalsan ayrı dert çaresizliğin tam ortasındayım.

düşünüp incelik yaptığın durumda yaptığın tarafın umrunda olmaması

ölmüş birini özlediğinde..

daha bir kaç saat önce o kadar çaresiz hissettim ki kendimi. karnım ağrıyordu ve yatmaktan geçip gitmesini beklemekten başka bir yapamıyordum hani böyle elim kolum bağlı gibi ya nefes almıyordum bile. zor valla zor ya

bilmiyorum ne zamandır burda üyeyim. çıkılmaz yolda olduğumda ya gelip içimi döküyorum ya da okuyup kafa dağıtıyorum. 18 aylık bir kızım var. dünya tatlısı. evlenmeden önce de çocuktan sonra da tek çocuk yeter düşüncesindeydim. eşim de ben de başka çocuk istemiyorduk. hiç olmaması gereken zamanda sanırım hamileyim :( sevindiriciydi ilk hamilelik haberim heyecanlıydı. ama şu an çok çaresiz hissediyorum. dört duvar arasında kalmış gibiyim. testin negatif çıkması için dualar ediyorum. durup durup ama kızım daha çok küçük diyip ağlıyorum. bir çoğunuz bize ne diyecek. benim içimi boşaltacak bir yere ihtiyacım vardı ben de yazdım. hoşçakalın

i̇nsanlardan hızla soğuyorum ama onlarla aynı ortamda bulunmak zorundayım.

Aileden birinin hasta olması. Saçıma ak düştü canlarım. Hasta oldum, yaşlandım bazı dönemlerde. Ben sevdiklerime hiç ama hiç kıyamıyorum ki...

O olmadan yaşayamam ki ben dediğin insanın öldüğü andır bence toprak aldığını geri vermiyor çünkü olmuşa çare bulunur belki ama ölmüşe asla

tam da olduğum andır. çünkü yeni mezunum...

35 kuruş olan halk otobüsüne 10 kuruş bulamadığımız için 4 km uzaktaki okuluma yürüyerek gittiğim zamanlardan geldik şükür

şu an tam olarak. erol abiyi durduramıyoruz.

Geçenlerde yengem kuzenim ile görüştüğü kızdan bahsediyor. Kız kuzenime demiş ki ilk buluşmada senden etkilenmem lazım. Yengem de abin nasıl etkileyecek bu kızı falan diye bana soruyor. Ah be yengecim sen bilmez misin bu kızın hiç sevgilisi olmadı ne bilsin gönül işlerini... Çaresiz hissedip yengemi deneyimli kuzenlerime yönlendirdim.

annemi ameliyathanenin önünde 4-5 saat boyunca tek başıma beklerken hissetmiştim en derin çaresizliği. yokluğunu ilk hissedişimdi aynı zamanda. anneme bir şey olur mu diye korkarken bile bu korkuyu annemle paylaşmaya ihtiyaç duyup yanımda olmasını istemiştim. zordu.