çaresiz hissedilen anlar

ayakları çıplak, üstü başı yırtık, soğuk havalarda üzerinde sadece ince bir hırka ile sokakta ileri geri koşarak insanlardan karnını doyurmak için yemek isteyen, para isteyen, yada kağıt toplayan küçük çocukları görünce, kendimi çok çaresiz hissediyorum. gönül istiyor ki hepsini alıp normal bir hayat yaşatayım. ama imkanlar izin vermiyor. en fazla bir şeyler yedirip, onları o keşmekeşin içinde bırakıp gidiyorum. elimden sadece bu gelince çok çaresiz hissediyorum