çaresiz hissedilen anlar

üniversiteye kaydımı yaptırdıktan sonra eskişehir’e gitmiştim abimin kaldırıldığı hastaneye, annemin babamın yanına. 1-2 gün sonra amcam, halamın oğlu falan yalnızken benle bazı şeyler konuşmaya başladılar. kullandıkları cümleler farklıydı ama aynı kapıya çıkıyordu; “bak bu uzun bi süreç, dayanmamız sabretmemiz lazım”. onların bilip de benim bilmediğim ne vardı? o kadar çaresizdim, o kadar bunalmıştım, o kadar sıkışıktı ki kalbim; hiç anlamak istemiyordum, inanmak istemiyordum. abim bir an önce iyileşecekti ve biz de onu alıp samsun’a dönecektik. çaresiz günlerimin şafağı atarsa 594, daha ne kadar bekleyeceğim bilmiyorum.