17 ağustos 1999

kara bir gün. unutmadık, unutmuyoruz, unutmayacağız. ve evet, sesiniz hala kulaklarımızda. şu satırları yazarken bile tüylerim diken diken oldu, allah şahit. ruhunuz şad, mekanınız cennet olsun. (bkz: sesimi duyan var mı)

kara gün. vefat eden herkese allahtan rahmet diliyorum. mekanları cennet olsun. geride kalanların da ömrü uzun olsun.

yüreğimin daha küçücuk olduğu ama asla unutmadigim gün... en sevdiğim arkadaşımın öldüğünü değilde melek olduğunu söyledikleri gün, halamlari, yengemleri, onlarca akrabami kaybettiğim gün. daha 4 yaşında olmama rağmen dibine kadar hatirladigim gün.

şöyle enteresan bir yazı mevcut. link (bkz: 14 ağustos 2016)

hayal meyal hatırlıyorum ya, gerçekten çok küçüktüm. annemin kardeşimle bana sıkı sıkı sarılması, yattığımız yatağın deli gibi sallanmasına rağmen kalkamamamız bulanık anılar gibi. o kafayla pek anlamıyordum elbette. o yüzden annemin o geceden sonra üzerimize daha çok düşmesi, babam sürekli nöbete kaldığı için dayımın gelip bizimle kalması ve onun da annemle birlikte sabahlara kadar oturması garip geliyordu. allah bir daha öyle günler yaşatmasın.

yaşamadım ama bildiğim kadarıyla yengemler ve arkadaşımın anne ve babası yaşamış cidden zor çok zor allah ölenlerin mekanını cennet eylesin..

45 saniyenin hayatımızdan neler alabilceğinin hayatımızda neler değiştirebileceğinin kanıtı inşallah bu millet böyle bir kara günü yaşamaz

kocaelide yaşayan birisi olarak unutma, unutturma

17 ağustosu da 12 kasımı da net hatırlıyorum bahsi açıldığı zaman hala bir iki dakika sessiz kalırız o kadar çok şey kaybettik ki sanırım şoku hala atlatamadık çok acı çektik kaybettiklerimizi hala anıyoruz ama hayat devam ediyor işte allah kimseye yaşatmasın

haarp'ın bu depremi gerçekleştirdiğine dair çok ciddi senaryolar var. (bkz: aydoğan vatandaş)

teyzemler anlatırlar yaşadıkları şeyleri. annem onlardan haber alamamış kaç gün ağlamış evde felan. vesselam allah bir daha böyle bir şey yaşatmasın hiç kimseye. çok kötü ve çok zor bir durum. ölenlerin mekanı cennet olsun.

depremden sağ kurtulan halam "ayakta durmanın mümkün olmadığı 45 saniye" der hep. bana en dramatik gelen olay ise deprem binaları yerle yeksan ettikten sonra, tam o anlarda insanların gözünde destelerce paranın, kilolarca altının iş makinesi kadar değerli olmayışı... yitirilenlerin ruhu şad olsun.

"ağustos'u severim, 17'si hariç..."

2 yaşındaydım o zamanlar, annem ile babamın arasında uyuyormuşum deprem başladığında duvarda asılı olan nazar boncuğu düşüp alnımda kırılmış. depremden sonra 1 ay boyunca evden uzakta, çadırda kalmışız. ben yakınlarımı kaybetmedim ama kaybedenlerin 17 yıl sonra tekrardan başları sağolsun. bu hepimizin acısı, yarası.

deprem çocuğuyuz biz deriz, alışığız. hele 17 ağustosa. daha el kadar çocuktum ama çok kişi kaybettim. halamlar öldü ama hatırlamıyorum çok, yengem öldü ama hatırlamıyorum çok, 3 kuzenim öldü ama hatırlamıyorum çok. tek hatırladığım en sevdiğim oyuncağım. oyuncağım dediğime bakmayın, emineydi onun adı, dayımın kızıydı. hep onunla oynadığım için ona oyuncağım derim. hiç hatırlamıyorum yüzünü ama yaptığımız çok şeyi hatırlıyorum. bazılarını ise annem anlatır. bikeresinde 300-400 metre yürüyüp şehir merkezine gitmişiz. daha 3-4 yaşında 2 tane çocuğuz. bakkalcı bi abi bizi oturtmuş dükkanın önüne, camiye anons yaptırmaya giderken annemler gelmiş bizi bulmuş. bikeresinde odada evcilik oynarken kapıyı kitlemiştim. yarım saat bizi çıkarmaya çalıştılar. dün dayımların eski çalıştığı yere gittik. orda gezerken ayakkabısını gördüm, öyle bi hüzünlendim, aklıma geldi.

17.08.1999 03:02 unutmayacağız

istanbul üzerine o güne kadar dağınık olan ve süreksiz olan deprem araştırmalarının yoğunlaşmasını ve biraz daha ciddi şekilde yapılmasını sağlayan büyük yıkımlar getiren deprem.

17 ağustos depreminde bi çok kişi denizde büyük bir patlama olduğunu söylemiş,gökyüzünde farklı bi aydınlanma yaşanmıştır.tarihte bundan daha büyük depremler olmuş fakat bu depremin etkisi çok daha farklı olup,doğaüstü demesek de alışıla gelmişim dışında olaylar yaşanmış.huzur içinde yatsınlar

bazı ölümler, şu bildiklerimizden çok daha garip, böyle ölüm gibi değil

sadece apar topar apartmandan çıktığımızı, bağrışmaları ve ağlayan insanları hatırlıyorum... devamı yok. allah'a şükürler olsun oturduğumuz yerde hiç bina yıkılmamıştı, rabbim bir daha yaşatmasın.

ciddi kayıplara sebep olan büyük deprem. ben 2 yasındaymısım o zamanlar hic hatırlamıyorum ama annemi cok etkilemis. hep anlatır yıllarca gece 3e kadar uyuyamadıgını. sanki hep gece saat 3te aynı seyi yasayacakmısız gibi geliyodu der. suanda bile mesela oturdugu sandalyeye biri carptı diye sallansa dehsete kapılır. o deprem korkusu gözlerinden okunur. allah korusun rabbim bi daha yasatmasın

"ağustos'u severim, 17'si hariç..."

yağmalanmamak için haraket halindeyken erzak dagitan kamyonetler , çadırlar , barakalar , marketlerin yağmalanmaması için kapılarında bekleyen askerler , enkazlar . en kötüsü de önceki akşam oyun oynadığın arkadaşını , akrabanı birdaha görememek sanırım . 4 yaşındaydım ama hala dün gibi , tüm hatlarıyla kafamda canlı adeta . çok şey kaybettirdin adapazarı , gölcük , değirmendere . ve ölenlerle birlikte birçok atan kalbi de gömdün o enkazlara ...

17 yaşında olup her şeyi hatırlamak kadar kötü bir duygu yok. cehennem senaryosuna şahit oldum. mahşeri görmek mi? gördüm.

biz o sıra köydeydik babam i̇stanbul'daydı. yatak resmen beşik gibi sallandı içinden bir türlü çıkamadım zar zor attım kendimi dışarıya demişti. allah vefat edenlerin ailelerine sabır versin. hala önlem almamakta ısrar edenlere de akıl fikir versin.

nasıl anlatalım o geceyi, neresini anlatalım? insanların korkularından nereye kaçacaklarını bilmediklerini sağa sola koşuşturduklarını mı annelerin yavruları için ettikleri feryatları yada ailesini kaybetmiş bir çocuğun üstü başı toz toprak içinde enkaz başında anne baba diye ağlayışını, nasıl anlatalım insanların korktuklarında en güvendiği liman olan evlerine koşarak giderken bir gece yarısı aniden korkuyla evlerinden nereye kaçacaklarını şaşırdıklarını söyleyin nasıl anlatalım kardeşlerim hangi kelimelerle ifade edelim o acıyı hangi kelime ifade edebilir kundaktaki bir yavrunun kurtulup bütün ailesinin 45 saniyede öldüğünü..

bu ölü toprakların üstünde, hiçbir şey ölmek ve öldürmek kadar kolay değildir.

ben 2. yaş günümü kutlarken on binlerce insan yaşam mücadelesi veriyordu :(

bu depremde binası yıkılıp enkazında 2 gün kalan bir abi var mahalleden. deprem olduğunda 24 yaşında. amcasıyla depreme yakalanıyorlar, amcası ölüyor. o da 2 gün kadar enkaz altında kurtarılmayı bekliyor. 2 gün içinde kafa biraz gitmiş olacak ki, çıkarıldığında zafer işareti yapıp "rockçılar ölmez amına koyiiiim" diye bağırmış. insanlar gülse mi üzülse mi bilememişler tabii.

bugün bize gelen misafir teyze evladını 1999 depreminde kaybetmiş. etrafımda depremde kaybı olan o kadar çok kişi var ki alıştım artık ama bu teyze "gündüzleri mezarlıkların yanından geçmeye korkan ben evladımı kaybettikten sonra mezarlığa gitmeden önce boş olsa da rahat rahat çocuğumla dertleşebileyim diye dua ederdim." dedi. bu insanlar nasıl dayanabiliyorlar bu kadar acıya?

en net hatırladığım şey - bu bebek kimin- diye bağıra bağıra en son sesi kısılan adamdı. 3 katlı bir bana çökünce en tepe de bulmuşlar bebeği ve bulan adam orada havaya kaldırıp bağırıyordu. aslında çocukluk tramvası olduğundan her şey aklımda fakat diğerleri hiç hoş şeyler değil.. yıl dönümüne çok az kaldı yarın gece aslında fakat 2 yıldır anma bile düzenlenmiyor. biz bir kaç olayı yaşan çocukluk arkadaşım hariç kimse de gelip anmayacak sanırım..

deprem değil, tedbirsizlik öldürür, unutmamak lazım. bir daha yaşamayız umarım.

unutamıyor insan. hele ki kaybolup giden o yakınım dediği insanların olmayışı. tekrar yaşanacak hissi de her gün hatırlatıyor geçmişi.