bugün bize gelen misafir teyze evladını 1999 depreminde kaybetmiş. etrafımda depremde kaybı olan o kadar çok kişi var ki alıştım artık ama bu teyze "gündüzleri mezarlıkların yanından geçmeye korkan ben evladımı kaybettikten sonra mezarlığa gitmeden önce boş olsa da rahat rahat çocuğumla dertleşebileyim diye dua ederdim." dedi. bu insanlar nasıl dayanabiliyorlar bu kadar acıya?