kitap okurken ağlamak

gerçek hikayelerde ağlamamam imkansız. şu an hasret adlı kitabı okuyorum. daha doğrusu okuyamıyorum. çünkü yarım saat boyunca ağladım ve gözlerim arı sokmuş gibi şişti. karakterlerin yerine kendimi koyunca hıçkırığımı tutmam zorlaşıyor. kitap okuyalım. kitap önemli.

kürk mantolu madonna ve john green'nin alaska nın peşinde kitabında yalan yok ağladım,mesela filmde ağlamakla çok farklı bence 15 20 dakika bir duvara düşünceli baktığımı ve kalbimin sanki söküldüğünü hissettim kitapta,o hissi veriyor size,daha çok etkiliyor insanı

dram okumam okuyanıda anlamam

bu eylemin gerçekleşmesi için önce kitap okumak lazım tabi

aşkın şehidi kitabında o kadar ağlamıştım ki litabın sayfaları yırtılmıştı. ağladığım çok kitap yok. iki kitapta ciddi ciddi ağladım. (bkz: aşkın şehidi) (bkz: elma ve bıçak) azcık da (bkz: bozkırın sırrı türk peygamber)

lise 1 deyim genç wertherin acıları kitabının kapağını kapattığım an hüngür hüngür ağlamıştım

vedat türkali'de "al işte inandın mı şimdi? davana sıçıyım senin!" diye söylenirken gözümden yaş süzüldüğünü hatırlıyorum. (bkz: bir gün tek başına)

genelde bu ben oluyorum bir de eğer dramatik bit kitapsa kitap bittikten sonra bir süre başka kitaba başlamadığımı hatırlıyorum. o kahramanla o kadar ozdesiyorum ki sanki onun başına gelen şey benim başıma gelmiş gibi üzülüyorum

sarıkamış'ın sonunda ağlamıştım böyle bitemez diye. bir de şeker portakalı'nda çocuk gerçek acının nasıl bir şey olduğunu tanımlarken. durun bulayım onu: "şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

şeker portakalında ağlamıştım. çocuk içinizde yaşıyordu.

açlık oyunlarında primrose öldüğünde salya sümük ağlamıştım. başka da hatırlamıyorum..

(bkz: köprü'nün ortasında) kitabında adair karakterinin kendini ren nehrine bıraktığı anda bende göz yaşlarımı yanaklarıma bırakmıştım.. bir daha da hiçbir kitapta ağlayamadım..

eskiden film, dizi veya kitap beni ağlatamazdı ama bi değişim döneminin içindeyken şeker portakalı beni bi miktar ağlatmış olabilir.

hüzün olan her şeyde ağladım, ağlarım. bir çok kitap, film, dizi, tiyatro. ağlamak için bahane arıyorum sanırım

üstegmen kara fatma'nın hayatını okurken sonunda aglamıştım.atatürkün bağladığı maaşı kızılaya bağışlıyordu...izbe bir yerde vefat etti kadın savaşcımız...senin attıgın tırnak bile olamam ben.

kitap karakterlerini aşırı benimsediğim için onlarla beraber her duyguyu dibine kadar yaşıyorum. bu çoğu zaman mükemmel olsa da ölüm girince işin içine sanki kendi canımdan birini kaybetmiş gibi üzülüyorum ve asla etkisi geçmiyor. bu gece de birini kaybettim içime öküz oturdu, kolay kolay da kalkmaz. (bkz: helva yapsana)

Küçük prenste, şeker portakalında, amok koşucusunda en son da içimizdeki şeytanı bitirdiğimde hüngür hüngür ağlamıştım. Zaten beni bekleyen yeni kitaplarım olmasına rağmen, içimizdeki şeytanın etkisinden hala çıkamadığım için yeni kitaba başlayamıyorum. Bu durum gerçekten insanı yoran bir eylem. Kafa dağıtmak için kitap okuyalım derken daha da efkarlanmak..

Çok duygusal olmama rağmen kitap okurken ağlayamam. Aynı şey çoğu dizi ve film için de geçerli. Bir sürü yapım gerçeklikten uzak bir duygusallıkla bağdaştırılıyor. Bir kez dedim ki ben de bir aşk filmi izleyip duygusallaşayım ama yok zorla ağlayayım dedim olmuyor. İçimden gelmiyor. Kendimi de kötü hissettim. Sonra açtım babam ve oğlumda çocuğun babasız okula giderken ağladığı sahneyi. Oturdum hıçkıra hıçkıra ağladım. Ben sanırım gördüğüm şeylerde daha çok etkilenen biriyim. Bir yerde okumakla, o olayı izlemek görmek yaşamak arasında uçurum var. Ağlayanlar samimiyetsizdir demiyorum asla. Sadece ben yapamam diyorum. Kitap bana o kadar duygusallık yaşatmıyor. Arkada bir toygar ışıklı olmadan, kendi ailemden bir şeyler görmeden iki aşık uzak düştü diye oturup ağlayamıyorum.

Bazı kitaplar öyle yazılıyor ki, sanki her bir detayı biliyorsun, sen yaşıyorsun gibi. İşte bu ağladıklarımız da genelde bu kategoriye girer. Asla kolay kolay ağlayamayan ben birçok kitapta ağlamışımdır. Bazen çok saçma yerlerde bile... Bu arada da başlık bana öyle bir bedel ki kitabını hatırlattı. Lise birdeydim sanırım. Bir yandan okuyor, bir yandan ağlıyor, bir yandan da sövüyordum. Aşırı üzülmüş ama bir yandan da aşırı sinirlenmiştim. Lanet karakterler sizi...

Yüzyıl farkı olsa bile yazarla benzer yaşanmışlıklar, okunan satırlarda bizim hissedip ifade edilemediğimiz duyguların en güzel şekilde tercüme edilmesi...

ağlarım genellikle veya kızarım, kahkaha da atarım. okurken olayların içinde olmayı, hissetmeyi severim.

Bazı kitaplar var (şimdi burada isim verip rencide etmek istemiyorum ) okurken kendinizi içinde buluyor ve yaşanılan duyguları birebir hissediyorsunuz. Ne ağlattınız beni be kitaplar...