Çok duygusal olmama rağmen kitap okurken ağlayamam. Aynı şey çoğu dizi ve film için de geçerli.
Bir sürü yapım gerçeklikten uzak bir duygusallıkla bağdaştırılıyor. Bir kez dedim ki ben de bir aşk filmi izleyip duygusallaşayım ama yok zorla ağlayayım dedim olmuyor. İçimden gelmiyor. Kendimi de kötü hissettim. Sonra açtım babam ve oğlumda çocuğun babasız okula giderken ağladığı sahneyi. Oturdum hıçkıra hıçkıra ağladım.
Ben sanırım gördüğüm şeylerde daha çok etkilenen biriyim.
Bir yerde okumakla, o olayı izlemek görmek yaşamak arasında uçurum var.
Ağlayanlar samimiyetsizdir demiyorum asla. Sadece ben yapamam diyorum. Kitap bana o kadar duygusallık yaşatmıyor. Arkada bir toygar ışıklı olmadan, kendi ailemden bir şeyler görmeden iki aşık uzak düştü diye oturup ağlayamıyorum.