sarıkamış'ın sonunda ağlamıştım böyle bitemez diye.
bir de şeker portakalı'nda çocuk gerçek acının nasıl bir şey olduğunu tanımlarken.
durun bulayım onu:
"şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."