bırakmak istenip de bırakılamayan davranışlar

(bkz: bağımlılık) bir nevi tikler. çok güzel bel kütletirim. özellikle sabah uyanır uyanmaz. böyle kuyruk sokumumdan ense köküme kadar kıt kıt kıt yukarı çıkıyor. aslında bu yönde inceleyince bütün sırtım kütlemiş oluyor. çok da güzel bir his açıkçası. lakin; bu hareketi yaptıktan sonra hayat sadece 30 saniye güzel. biliyorum ki her kütlettiğimde iskeletimin ayakta durma süresinden bir 30 dakika çalıyorum. bunu biliyorum, ama olmuyor, duramıyorum.

bazen elimden oyuncagim alinmis cocuk gibi davraniyorum hırçın saldırgan

hayal kurmak.

erkek olmadığım halde yayayken bir araç bana yol verince istemsiz sağ elimi kalbimin üzerine koyar ve başımı eğip eyvallah abisi yaparım.

bacaklarımı motor takmışçasına sallamak(titretmek).

manyak gibi adımlarımı sayıyorum, bazen bu yuzden dinledigim muzikleri kaciriyorum. kaç olursa olsun sık sık kullandığım merdivenlerin basamak sayısını bilmek, saymak; oturdugun kafede tavanda kac lamba varmis, nerde ne kadar sirali nesne varmis sayiyorum. iğrenç bir şey lakin kurtulamiyorum, konusurken devam edebilir mi bi insan ? ediyorum işte. tiksinç. ha bir de sinirlendiğimde karsimdakine sozlu ve fiziksel zarar vermek, onu yapamazsam elimi bir yerlere vurmadan rahat edemiyorum. (suan bunu da eli sargili yaziyordu, olsundu) gerci bundan rahatsiz degilim o kadar, insanlar sinirli aninda ne oldugunu gorurse, gercekleri catir catir yuzune vurdugunu bilirse uzulmuyorsun çok

sürekli içimden konuşmak. aslında kendimce can sıkıntısına bulduğum bir çözümdü bu başlarda. bir nevi surekli yanında sohbet edebileceğin biri varmış hissi yaratiyor. ama şuan durum şu boyutta ; normal arkadaş ortamında bile sandalyemi azıcık uzağa çekip ortamdaki muhabbeti kendi kendime surekli içimden yorumluyorum, içimden cevap veriyorum falan. en kötüsü de herhangi bir tartışma esnasında başıma geliyo. mesela karşıya söyleyeceğim çoğu şeyi kendime saklıyorum bu da biraz pasif kalmama neden oluyor. galiba kendi hakkımı savunamiyormus gibi gorunuyorum dışardan.

ilk mesajı ben atıyorum. bu alışkanlığımı birakmam gerek.çünku hep kaybeden ben oluyorum.

ertelemek

boyun parmak filan kütletmek,çatırdatmak artık ne diyorsanız işte o huy.ulan bazen kütlemiyo iyice zorluyorum kemikleri.bigün biyerimi kırıcam zorlaya zorlaya o olucak

Sakal yolmak.

(bkz: Stalk) Allah aşkına biri bunu bırakmanın bir yolunu söylesin. Engel olamıyorum

Sevmek. Ben artık döner tezgahında dönen küçük Emrah gibi, uzaktan uzaktan sevmek istemiyorum. Bakıyorum karşımdaki insan kendine yeni bir hayat kurmuş. Hayatına yeni birini almış. Kendince bir düzen tutturmuş gidiyor. Ben ise hala onu sevmeye devam ediyorum. Neden vazgeçemiyorum, bilmiyorum. Lütfen “çivi çiviyi söker” demeyin. Çünkü her ne kadar çirkin bir ifade olsa da, doğru. Ama ben öyle biri değilim. Evet, ufaktan alayım önerileri.

birisi bana gelip “haftaya şunu yapalım mı?” dediğinde hemen balıklama tamam diyorum. o gün geldiğinde ise asla dışarıya çıkmak istemediğimden binbir türlü bahane uyduruyorum. yalancı bir köpeğim resmen.

Gece tostu bağımlılığı

düşünmem. çok fazla düşünmem. çok fazla düşünmemi de "çok fazla" düşünmem. bırakamadım gitti.

Biri sana tehditvari konuşuyorsa sus. Ses çıkarma artık. Gaza geliyosun sonra toplaşıp dalıyolar. Sus artık. Niye hemen dikleniyon. Diklenme. Yaşlandın artık.

(bkz: küfretmek) yok mu ulan bunun bir tedavisi vs.?

İstesem bırakırım istemiyorum bence

Aklıma geldi ekmek arasına peyniri yarıp üstüne çokokrem sürmek. Bunu bırakmak lazım acilinden.

Birilerinden suçsuz olduğum halde azar işitiyorsam genelde sessiz kalıp durumu açıklamaya çalışırım münakaşaya girmem. Ama kafamdaki istediğim ana avrat soy sop gitmek ama yapamıyorum işte çok pasif kalıyorum bu durumda. Keşke bu davranışımı bıraksam da hanzo olsam biraz amk çok kibarım

kendimi itin götüne sokmak

Kötü espiri, vallaha daha güzeli geliyor aklıma ama yapmıyorum iğrenç espiri huy oldu. Ayrıca yani bence bana göre kendimi eğlendiriyorum siz gülmeyin banane.

kirpiklerimi yoluyorum. ilginç değil mi? hunharca yolmaktan bahsetmiyorum. böyle ufak ufak oynuyorum sonra yolunmuş oluyor, gözlemlerime göre en çok canım sıkıldığında ve stres altındayken yapıyorum. psikolojik destek almıştım, işe de yaramıştı ama neyse, hayat işte.

Her şeye gözümün dolması. Çok saçma yerlerde gözüm doluyor. Ağlanacak bir şey yok ortada ama hemen 2 damla düşüyor, kafayı yiyeceğim. İnsanların yanında olunca kendimi 193193773 kat kötü hissediyorum.

Twitter ağzıyla konuşmak.. Mesela muhakkak her muhabbette konuyla alakalı bir tweet geliyor aklıma, gülüp söylüyorum. Bazen söylemeyip kendi kendime eğleniyorum. Soruyorlar sonra neye gülüyorsun diye anlatsam gülmeyecekler. Bi tweet vardı ele anlatsan gülmez ama kendin öyle mi diye? :D

Sana değer vermediğini hissettiğin insana bıkmadan usanmadan değer vermek

Tırnak etlerini diğer tırnaklarla koparma olayı. Eskiye nazaran daha iyiyim ancak yine baş parmaklarım rezalet gözüküyor, bozulmuş nizamı, güzelliği. Milletin elini görüyorum orda burda tertemiz, manikürlü gibi benimse yenmiş titrek ellerim var. Strestli olduğum anda istemsizce olduğu için parmaklarıma bakarak yaşadığım stres dozunu fark edebilirsiniz.

Gizli gizli ağlamak.

Kimseyle yemek yiyemiyorum çünkü mal gibi karşımdakinin yemek yemesine odaklanıyorum midem bulanıyor sinirlerim bozuluyor kendim yiyemiyorum, hastalık haline geldi resmen🥺