sürekli içimden konuşmak.
aslında kendimce can sıkıntısına bulduğum bir çözümdü bu başlarda. bir nevi surekli yanında sohbet edebileceğin biri varmış hissi yaratiyor. ama şuan durum şu boyutta ; normal arkadaş ortamında bile sandalyemi azıcık uzağa çekip ortamdaki muhabbeti kendi kendime surekli içimden yorumluyorum, içimden cevap veriyorum falan. en kötüsü de herhangi bir tartışma esnasında başıma geliyo. mesela karşıya söyleyeceğim çoğu şeyi kendime saklıyorum bu da biraz pasif kalmama neden oluyor. galiba kendi hakkımı savunamiyormus gibi gorunuyorum dışardan.