çocukluğun en kötü anıları

ishal olduğun halde top oynamak, dayanamadığın kıvama gelince eve koşmak ve kapının önünde altına kaçırmak..

eniştemin ölmesiydi en sevdiğim akrabalarımdan biriydi sadece beni değil babamı da çok derinden etkiledi sonuçta çocukluktan beri yapmadığı şey kalmamış en yakın arkadaşıydı herhalde bundan ötürü beni de aşırı severdi huzur içinde yatsın

o zamanlar 4-5 yaşında falanım. lojmanda oturuyorduk, belli bir yer telle çevriliydi. sanırım tellerin arkasında köylüler oturuyormuş. köylü dediklerim de urfa'nın yerlileri olabilir, emin değilim. lojmanda bir kız vardı, emine. benden büyüktü, 7-8 yaşındaydı galiba o zamanlar. oynamak için aşağıya inerken sürekli elinde bir poşet içinde yiyecek bir şeyleri olurdu. bazen meyve olurdu poşetin içinde bazen bisküvi. ben de emine'nin elinde poşetle aşağıya inmesine özenirdim. bir gün aşağı inerken annemden bisküvi istedim. petibörler var ya, onlardan bir paket verdi elime, yolladı aşağıya. yukarda bahsettiğim tellerin oralarda bisküvimi yiyordum. 3 çocuk tele yaklaştı, en büyük olanı "bize de versene" dedi. ben de en büyük olan çocuğa verdim bir tane bisküvi. ortanca çocuk da istedi, ona da verdim bir tane. en küçük olan da istedi, vermedim ona (bkz: cimrilik) sonra en küçük olan çocuk ağlamaya başladı, ben de istiyorum, diye. büyük çocuk paketi elimden bir kaptı var ya, neye uğradığımı şaşırdım. bir tellerin karşısındaki bisküvime bakıyorum bir de boş olan ellerime. ne olduğunu anlayınca ağlayarak eve çıkmıştım. çocukluğumun en büyük travması bu olabilir.....

en sevdiğim beybileydim kırılmıştı. en başından anlatıyorum; ben beybileyt hastası bir çocuktum. yurt dışındaki akrabalara beybileyt getirtmişliğim var. oyuncak alıyorsam kesin beybileyttir. zaten 1 liradan başlıyordu fiyatları. benim bir poşet beybileydim vardı. hepsinin vidalarını açar farklı kombinasyonlarla en iyi beybileydi yapmaya çalışırdım. hatta daha ileri gidip kendi eklemelerimi yaptığım da oldu. bu en sevdiğim beybileyt dediğimi de bu şekilde kendim kombinleyip, mükemmelliğe ulaşmıştım. mahallede tepsilerin kralı benim, yenen yok. neyse bir gün yine savaşacağız. bir arkadaş "3-2-1 hazııır ateeeeeş" diye savaşı başlattı. ben tepsiye gönderdim çılgım beybileydimi. ama ama karşımdaki arkadaş 2 sn sonra attığı için ve mükemmel isabetiyle tam benim beybileydin üstüne geldi. çıldıran beybileydim tepsiden fırlayıp gitti ve 2-3 metrelik yerden düştü. i̇nip aldığımda artık kullanılamaz haldeydi. son.

biyolojik babamı tanımadığım için kuzenlerimin baba dediği kişiyi(dayımı) ve dedemi baba sanardım. benim babam onlar diye düşünürdüm. çocuk aklı herkesin babası olduğundan bihaberim. bir bayram günü koşa koşa dayıma, üst kata çıktım. sarılıp elini öptüm bayramın mübarek olsun babacım dedim. nasıl olduğunu nerden geldiğini anlamadan bi tokat indi suratıma. ardından yıllarca kulaklarımda çınlayacak olan o sözler döküldü abla dediğim kuzenimin ağzından "o benim babam senin baban terketti seni, baban yok". 6 yaşındaydım. şimdi 19 yaşındayım. şimdi ne dayı diyebiliyorum dayıma ne baba diyebiliyorum bana baba olan adama. aramızda hep bir mesafe. sarılmaya kalksa hep kaçıyorum kolları altından. sarılmak istiyorum ama korkuyorum. bir tokat daha iner diye suratıma. ne zaman babasına sarılan bir kız görsem yutkunamayışım bundandır.

bizim köyde eve gelen yolun bir bolumunde bayirlik var bende kucukken bisikletle tepesine çıkar hizli bir sekilde eve dogru surerdim bisikleti bir gun gene ciktim bayirin tepesine aşağı doğru inicem -bilen bilir bisikletle bayir asagi gitmek baya bir zevkli- kardesim,kuzenlerim falan top oynuyor yolun kenarında bende bayirdan asagi başladım inmeye . benim bisikletle gececegim zaman top gel sen benim önüme benim on tekere carp ben tabi yerlerde her yerim soyuldu yara bere icinde. eve gidince de annem baya bir şok olmuştu ne oldu sana diye ,sonra zaten bisiklete binmeyi biraktim :)) kamu spotu hiz yapma yaptirma :)

benim babam ben 3 yaşındayekn yada 4 yaşındayken çekip gitmişti sonra annem banbannem dedem ben başka bi şehire taşındık aradan geçti bi iki sene ben 6 yaşıma girdim o ara biraz baba hasreti çektim normal olarak sonra bi gün babam çıktı geldi ben o zaman bunu iyi olarak algılıyodum büyüdüğümde fark ettim en berbat anım babamın geri dönüşüymüş

bizim aile ve amcamın ailesi lunaparka gitmiştik. kuzenlerim bütün oyuncaklara sırayla biniyordu, biz de kardeşlerimle onları izleyip onlar kadar olmasa da eğleniyorduk. babamın maddi durumu kötüydü o zamanlar, hiçbir zaman neden biz de onlar gibi çocukluğumuzu yaşayamadık demedim ama madem onların yaptıklarını yapamayacaktık, biz de dönme dolabın tepesinden onlara el sallayamayacaktık, o zaman neden götürdüler bizi o parka? üzerinden koskoca yıllar geçmiş olmasına rağmen aklıma gelince ağlıyorum. birkaç ay önce sevgilimle gittik mesela, yükseklik korkusu olduğu için hiçbir şey yapamadık arkadaşlarımızı izledik, küçükken olduğu gibi. sonra parktan çıktık gözümden yaşlar dökülmeye başladı. niye ağlıyorsun diye sordu, anlattım. ertesi gün tekrar gittik ve yükseklik korkusu olmasına rağmen benimle birlikte bir sürü oyuncağa bindi. çocukluğumun bu kötü anısını hatırlayınca oyuncaklara binemediğim için üzülüyorum da en çok babamın o zamanki psikolojisine üzülüyorum. nasıl üzülmüştür çocukları için canım babam.

bayrama bi gün var. kuzenlerimle oturuyoruz.bitanesi kanımıza girdi aldık bisikletleri sözde köyü turlıycaz.öğlen vakitlerinde çıktık akşam ezanı oldu hala geziyoruz.saat epey ilerledi güle oynaya eve dönmeye başladık.evin yakınlarına geldiğimizde annemleri abimleri gördüm eyvah dedim.yanlarına vardığımız an daha bisikletten inmeme kalmadan abim tekerleğine çakıyı geçirdi.ben daha onun şokunu atlatamadan annem beni eve götürdü ulan hala titriyorum şöyle bir, o nasıl bi dayaktı.işte o kara günden sonra bi süre tuvalete giderken dahi annemden izin aldım.çok kötü bi trajediydi.

7-8 yaşlarındaydım öndeki dişlerim yenilenmiş aynanın karşısında bakıyorum anneme de şey diyorum o ara bunlar niye bu kadar büyük ya tavşan mıyım ben gibisinden bir şeyler. birkaç gün sonra kuzenimin kütüphane kaydını yaptırmaya gitmiştik dönüşte karşı kaldırıma geçerken motor çarpmıştı ön dişim kırılmıştı annem de önden gidiyor beni fark etmiyor işte ağlamaya başlayınca geliyor yanıma. ben ise yeni diş gelmicek böyle kalcam diye ağzımda bir ton kan ile salya sümük vaziyetteyim. kazanın olduğu günden beri bu yüzden sürekli dişçiye gitmek zorundayım. o gün bugündür de fiziksel özelliklerimden şikayet edeceğim zaman iki kere düşünürüm

ah be sözlük anlatırdım burda şimdi ama zaten diğerlerini okurken yeteri kadar gözüm yaşardı benimkileri yazarken kesin ağlarım. yarın okul var gözlerim şişer başka zamana söz

bazen anlatılamaz. anlatılmaz. dilinin ucuna gelir ama paylaşamazsın. aniden bir şeyler olsun da dağ yeşersin diye beklenebilir.

annemle babam kavga etmişlerdi babam burda mı kalıcaksın gidicek misin demişti, annemi kovuyor sanmıştım gideceğim bende dedim. annemle ablamı bir odaya kitlesi beni yanına aldı dram buydu o tercih belki de en zor karardı küçük çoçuğa evden gitmeyi kabul ederken yan odada babamla kalmıştım sevinmek üzülmek arasında acı çekerek

başlığı gördükten 20 dakika sonra bir yandan kahkaha atıp bir yandan hıçkırırak ağlamama sebep olan anılardır ( gerçi içim çok dolmuştu başlık sadece fitili ateşledi sanırım). en kafama kazınanı 7-8 yaşlarındayken annemin “siz artık büyüdünüz, biz babanızla boşanmaya karar verdik” demesi. abimle ablam büyüktü ama ben değildim, cidden değildim. o günden beri her zaman içimden bir ses görünmez olduğumu fısıldıyor bana. o konuşma ablama ve abime yapılırken ben görünmüyordum sanırım. sanırım görünmüyordum çünkü görseydiler beni de hesaba katarlardı diye kendimi avutuyorum. dünya yavaş yavaş ayağımın altından kayıyordu ve benim düşündüğüm tek şey aslında hiç de büyük olmadığımdı. o gün sorumluluk almaya hazır değildim ve sanırım hâlâ hazır değilim.

Annemle babam kavga ettiğinde durumun kötüye gittiği bir zaman vardı. 7 8 yaşında falandım yanılmıyorsam. Boşanma davaları açıldı, o gün şahit olduğum şeyleri anlatmam istendi. Babamın aleyhine ifade vermişim kendimi bilmezken. 2 ay sonra annem yanıma gelip babamla geri barıştıklarını söyledi, eve geldiğimizde annem ve küçük kardeşim babamın yanında doya doya sarıldılar ben de köşede bekledim. Çok korkmuştum babamdan çünkü. Babam sen beni hiç özlemedin mi diye sorduğunda sadece kafamı salladım ama bana sarılırken sadece ağladım. İki hafta sonra babam aniden beni okuldan aldı, neşeyle nereye gidiyoruz diye sordum çünkü bazen görevden gelince beni alır birlikte vakit geçirirdik. Arabanın ön koltuğundaydım, bana dönüp dedi ki mahkemeye gidiyoruz. Hani benim adıma ifade vermişsin ya dedi, bir baktı bana, onu düzelticez dedi. Keşke o koltuğa gömülseydim de o hissi yaşamasaydım. Keşke beni ortaya atmasalardı da öyle bir durumda bulunmasaydım. Yıllar geçti üstünden, hala atlatamadım bu olayı.

(#3846461) Bu entride olayı anlatmıştım aslında. Küçüklükten beri hep polis ya da asker olmak istemiştim ve halen de istiyorum. Malum olaydan dolayı şu an yüksek dereceli gözlük kullanıyorum:(