çocukluğun en kötü anıları

bizim aile ve amcamın ailesi lunaparka gitmiştik. kuzenlerim bütün oyuncaklara sırayla biniyordu, biz de kardeşlerimle onları izleyip onlar kadar olmasa da eğleniyorduk. babamın maddi durumu kötüydü o zamanlar, hiçbir zaman neden biz de onlar gibi çocukluğumuzu yaşayamadık demedim ama madem onların yaptıklarını yapamayacaktık, biz de dönme dolabın tepesinden onlara el sallayamayacaktık, o zaman neden götürdüler bizi o parka? üzerinden koskoca yıllar geçmiş olmasına rağmen aklıma gelince ağlıyorum. birkaç ay önce sevgilimle gittik mesela, yükseklik korkusu olduğu için hiçbir şey yapamadık arkadaşlarımızı izledik, küçükken olduğu gibi. sonra parktan çıktık gözümden yaşlar dökülmeye başladı. niye ağlıyorsun diye sordu, anlattım. ertesi gün tekrar gittik ve yükseklik korkusu olmasına rağmen benimle birlikte bir sürü oyuncağa bindi. çocukluğumun bu kötü anısını hatırlayınca oyuncaklara binemediğim için üzülüyorum da en çok babamın o zamanki psikolojisine üzülüyorum. nasıl üzülmüştür çocukları için canım babam.