başlığı gördükten 20 dakika sonra bir yandan kahkaha atıp bir yandan hıçkırırak ağlamama sebep olan anılardır ( gerçi içim çok dolmuştu başlık sadece fitili ateşledi sanırım).
en kafama kazınanı 7-8 yaşlarındayken annemin “siz artık büyüdünüz, biz babanızla boşanmaya karar verdik” demesi. abimle ablam büyüktü ama ben değildim, cidden değildim. o günden beri her zaman içimden bir ses görünmez olduğumu fısıldıyor bana. o konuşma ablama ve abime yapılırken ben görünmüyordum sanırım. sanırım görünmüyordum çünkü görseydiler beni de hesaba katarlardı diye kendimi avutuyorum. dünya yavaş yavaş ayağımın altından kayıyordu ve benim düşündüğüm tek şey aslında hiç de büyük olmadığımdı. o gün sorumluluk almaya hazır değildim ve sanırım hâlâ hazır değilim.