yaşanılan en korkunç olay

mesela; (bkz: korkacağını bile bile korku filmi izlemek)

biraz önce çok çok ilginç bi olay yaşadım hayatımda yaşadığım en korkunç andı.kardeşimle dabbe 4 diye bi film var onu izledim pek türk filmlerine meraklı değilimdir ama açtık hadi izleyelim falan. kafalarda yeterince güzel. taktık filmi izledik hafif korktum falan aklima yerleşti cin min baya neyse film bitti işedim falan (ama nasıl aklım orda destur çekiyorum habire).bu olay bizim ust katta yaşandı evde bi dedem var onunda odası bellidir yani. neyse yatalım hadi geç oldu dedik gittik yatmaya (kullanilmayan odaya) ışığı da açmadım koridorun ışığı odayi yeterince aydınlatıyordu. hafif loş ışıkla bakınca yorgan bozulmuş içinde bişey var, zaten film aklıma yerleşmiş, gittim o kabarıklığa dokundum...içinde bişey olduğunu hissettiğim an "allaah!" diye haykırıp arkamda olan aynalı şifonyere doğru zıpladım tabi üstünde ne bok varsa düştü.ben o an yere düştüm elim ayağım titriyor... hem dürtüklemem hem de yere düşen eşyaların etkisiyle dedem uyandı.napıyosunuz bilmem ne çocuğu falan saydırdı ama ben nasıl kaçtığımı hatırlamıyorum yani o derece koştum oturma odasına.işte bu anlattığım anı dostlarım şuana dek yaşadığım en korkunç andı sizlerinde varsa saçma ama sizi çok korkutan beklerim...

Karabasan ile tanışma ani.. Ulan vicdansız öyle sinsi geldi ki.. Hazırlıksız yakalandım..

toplanın anlatıyorum. yıl 2009 lise yurdunda kalıyoruz. bizim yurt birazcık değişik, hemen odaları betimleyeyim. uzun ince bir oda düşünün içinde 4 tane ranza ve 4 tane 2 kişilik dolap var yani ortada kalan uzun ince boşluktan başka boş yer yok 8 kişi kalıyoruz odada. tabi böyle olunca bizim de arada canımız sıkılıyor yakın 2 tane ranzayı birleştirip kocaman bişe oluşturuyoruz. sohbet muhabbet ergenlik işte genelde karı kız muhabbeti. yine bir gün aynı şekilde ranzaları birleştirdik saat gece 12 suları... muhabbet döndü dolaştı cin konusuna geldi. işıklar kapalı konuşuyoruz biz 4 kişi üst ranza 4 kişi alt ranzada. aramızda bir arkadaş var harbiden korkuyor tırsıyor öyle şeylerden. amacımız onu ağlatmak, biz de en hardcore hikayelerden atıp tutuyoruz. işte biz böyle anlatırken bizim bu korkan arkadaş "ışık yanıp sönüyo aq bu ne korkmaya başladım" gibi şeyler dedi. biz de "olm saçmalama ahahah amma da korktun" diye dalga geçiyoruz bunla. fakat ben ampule bi baktım cidden hafif yan sön yapıyor. öyle aydınlatacak şekilde değil içindeki duyu azıcık aydınlatacak kadar. e tabi bende tırstım olm ben de görüyorum demeye kalmadan odanın tüm ışıkları bir anda yanmaz mı. hepimiz aynı anda dönüp odanın içine baktık kimse yok. bizi bir korku aldı 5-10 saniye sonra ışık bir anda söndü ve dışarda koridorda yandı ama öyle böyle değil normal olduğundan kat be kat fazla sonra ampul patlama sesleri falan geldi. hepimiz altımıza sıçacaz neredeyse tabi... hele o korkan arkadaş ciddi ciddi ağlıyordu. hepimiz allah belamızı verdi modundayız. sonra bir anda o ampuller patladıktan sonra pencereden yani dışardan resmen havayı aydınlatacak kadar bi parlama gözüktü. yanımdakilere bi baktım herkes bildiği tüm duaları hızlı hızlı okuyor. sonra yine dışarıdan top patlama sesi gibi baya gürültülü bir ses geldi ve her yer kapkaranlık oldu. hepimiz mal gibi birbirimize bakıyoruz. olayın şokunu atlatamamış şekilde. 5-10 dk sonra odadan çıkıp bakmaya karar verdik. aramızdan 3-4 kişi çıkacak işte onlara el feneri verdik 2 tane, bi arkadaşın el feneri hastalıgı vardı ilk kez orada işere yaradı bu saçma ilgisi. neyse bunlar gitti 5 dk oldu gelmediler, 10 dk oldu gelmediler, 15 dk oldu sonra kapı açıldı. bunlara bi baktık kahkahalar içinde gülüyorlar. ulan ne oldu demeye kalmadan "olm okulun trafosu patlamış ondan olmuş bunlar hep" (okulun trafosu dediği bizim okulun baya büyük bir trafosu vardı tüm şehirde elektrik kesince o trafoya bağlı bi kocaman jeneratör vardı ondan elektriğimiz kesilmiyordu hiç) biz de bir oh çektik. resmen götümüzden soğuk terler akmıştı o gece

(bkz: aldatılmak)

en çok sevdiğin insanın uyumadan önce konuşup yatıp sonra gece soğuk bedenine sarılmış şekilde uyanmak

bir keresinde sabah uyandığımda pipim kalkmamıştı

ameliyata girerken çıplak girdiğimden bayan doktor şeyimi görür diye çok korkmuştum (gördü)

1+1 evde kedi ile yaşıyorum. bi gün yatağımda uzanmış film izliyorum gece 3-4 civarı. kedim de ayağımın ucunda uyuyordu. yatağımın ayak ucu kısmının tam karşısında çalışma masam var. bir anda kedim uyandı kulaklarını dikti ve masama doğru baktı. uzunca bi süre baktı. sesleniyorum kediye alex diyorum psipisi diyorum dönüp bakmıyor bile. kitlenmiş oraya pezevenk. sonra aklıma bi arkadaşımın anlattığı "kediler ve köpekler cinleri görebiliyormuş" cümlesi geldi. ha siktir dedim afalladım. istemsizce hayal ettim. eğer kedimin sebepsiz yere kitlenerek baktığı yerde bi varlık gerçekten var ise yatağımın karşısında durup beni seyrediyor pozisyondaydı

şuan babam evde yok annem ve kardeşlerim uyuyor ev zemin kat pc hariç başka ışık yok ve ben korkuyorum

tam net tarihi hatırlamıyorum ama, tahmini üniversite 1. sınıfta nasıl bir salaklıksa bir süreliğine mutlu olmuştum. ya da mutlu sanmışım kendimi. korkunçtu, hala etkilerinden kurtulamadım. aşırı derecede can yakıyor her anımsadığımda.

3. kattan arabanın üstüne atladım ve kemiğim derimden çıktı gözümün 2 santim ününde sivri kendime ait ayak kemiğim denk geldi.

bir keresinde köye gitmiştik 12 yaşında falanım.o zamana kadar hiç kara lastik giymemiştim.neyse kim verdi hatırlamıyorum elime bir çift 1-2 numara büyük kara lastik geçti.ciğersiz köylü arkadaşlarla maç yapalım dedik.ulan her seferinde beni ezen şehirde yaşıyorum diye aşağılayan çocuklara karşı resmen resital yapıyorum.bildiğin alaaddinin lambasından bir çift büyülü ayakkabı giymiş gibiydim herkesin ağzını açıkta bırakıyordum.sağ kanattan çok güzel bir orta geldi topa taaak bir vurdum direk olarak kullandığımız taşa çarptı top 45derece eğimli uçurumda aşaği doğru gidiyor top.ben de o anki gazımla topun peşinden koşarken lastiğin pili bittiğinden heralde yuvarlanmaya başladım.sonuç: kafada iki çatlak,diz kapağında kırık, bilekte burkulma.bu da böyle bir anımdır yine forum sitesine çevirdim sözlüğü sjsjsksks

apartman hayatı yaşayıp çocukluğunda hiç arkadaşı olmamış biri olarak ilk arkadasımı okula başladığım zaman kazandım. olayı dramatize etmek için söylemiyorum ama ikimiz de birbirimizin tek arkadasıydık. aslında o herkesle arkadastı ama benimle yakındı, ben biraz pasiftim. yine de onunda en yakını bendim. vallahi evlerimiz de çok yakın değildi ama hep birbirimizdeydik. sonra 4. sınıf ile 5. sınıf arasında ki yaz tatilindeydik. bir gün küstük, sırf onun almak istediği mektup zarfını ben aldığım için küstük. arasından 2 gün geçti memlekete gitmişler. ben her şeyden habersiz bakkala gittiğimde arkadaşımların orada oturan abiyle karşılaştım ve o abi bana havanın çok sıcak olduğunu söylercesine ''biliyor musun emine öldü'' dedi. ne diyon yeaaa daha 2 gün önce gördüm bok diyerek eve gittim. dediğini hiç ciddiye almadım ama hep beraber olduğum arkadasımla küs olmaya dayanamamıştım, özlemiştim ve evlerini aradım. ablası rabia abla açtı ''emineyle görüşebilir miyim rabia abla'' dedim. birden garip sesler çıkarmaya başladı ben ağlıyor mu gülüyor mu anlamadım. anneme verdim o an telefonu. ölmüş lan, biraz bencillikle söylüyorum ama tek arkadasım ölmüş. ulan ben hayal mayal hatırlıyorum sanırım çok acı çektiğimden bilinçaltıma atmışım olayları. ama annem hep diyor ki ''defterlerce'' mektup yazmışım kıza. annem hepsini okumuş. annemin bana ağlayarak kızıp bağırdığını hatırlıyorum, sonra hepsini atmış mektupların. hepsinde ''nolursun gel sen gelmezsen ben gelicem'' yazıyormuş. bana şuan 3. bir kişinin hikayesi gibi gelse de bu olanlar şuan ki kişiliğim ve insanlara bir türlü bağlanamamamın sebebi. gerçekler çok korkunç lan

eve dönüyorum gece saat 11.30 12.00 gibi neyse karanlık sokaktan geçmem gerekiyor mecburen ışık filan yok zifiri karanlık ama böyle biri böö diye çıksa dilim g*tümden çıkacak tam böyle bir ara var ordan yavaş yavaş geçiyordum bianda önümde ak şaçlı ak sakkalı bi adam belirdi ben varya böyle 4 5 saniye beynime kan gitmedi kalbim duruyordu ödüm bokuma karıştı sonradan farkettim ki ilerde bi dükkan var kiplar filan satıyor ordaki dükkanda duran adam bu da böyle saçma ama korkunç bir anımdır

gece 3te sessiz sessiz evin kapısını açtıktan sonra karşımda babamı görmek.daha fazla konuşamıycam

tekirdağ'ın kumbağ tarafında ormanlık alanlar var bilen bilir. arkadaşımla orada bir gece konaklamamız gerekiyordu. ormanın içine girdik uygun bir yere kurduk çadırmızı. ateşimizi yaktık yemeğimizi yedik. sonra bir dayı geldi. renkli gözlü 50 55 yaşlarında var yok. sürekli gülerek burada ateş yakmayın sizi kaldırırlar görürlerse diyip duruyordu. adam öyle geldi geçti. in midir cin midir anlayamadık. o gece zifiri karanlıkta uykuya dalabilmek hayli zor oldu.

evde tektim, bizimkiler tatile gitmişti. 10 gün boyunca ev bana ait, apartmanda da 1-2 kişi var böyle. neyse işte gece 3 ve hava sıcak. bende duşa gireceğim ama korkuyorum. çareyi koridor-odam ve banyonun ışıklarını açık tutup öyle girmekte buldum. neyse işte korka korka duş alıyorum. çıktım kapıyı açtım ve ikisinin de lambası yanmıyordu. böyle bi ağrı mı desem, kal mı geldi desem abartmıyorum bi 2 dakika kıpırdayamadım. evin içindeki sesleri dinledim. sanki salonda birşeyler oluyor, bir hareketlilik var gibiydi,balkon açık ama hırsız girme olasılığı zor,4. kat gibi birşey girişide sayarsak. neyse işte önce odama girdim kapıyı kapattım, içeriden gülme sesi geliyordu. abartmıyorum ve delirmedim. iyice korktum ve içimde bir yanma meydana geldi. hırsız girdiğini düşündüm ve direk elime sert bir cisim alıp mutfağa bıçak almaya gittim. 2 adet büyük bıçak aldım ve onları birbirine vura vura salona doğru yürüdüm ki sesi duyup bi kaçsın diye. yavaşça ışığı açtım ve hiç kimse yoktu. yatak odasına da gittim orda da kimse yoktu, dolapların içine kadar her yeri didik didik aradım ama birşey bulamadım. tam bıçakları mutfağa bırakıyorken odamdaki dolaptan bir kitap yere düştü. dolabın kapağıda kapalıydı, kitap falanda yoktu ve düşmesi imkansızdı. sonrasında çığlık atmayı düşündüm ama fayda etmez,herkes yatıyordu. sabaha kadar salonda balkon kapısının önünde bekledim.

şeker adam filmini izledim ağzından arı salan siyah insan neyse filmi ilk amcalarda izledim amcaoğluda dedim ki nasıl film bu... geçtim aynanın karşısına başladım 3 kere şeker adam deyince dedim o siyah insan buraya mı gelecek amk... neyse 3. şeker adamı söylerken evin giriş kapısı açıldı... korkudan buz dolabına girdim aq. göt korkusunu o an anladım fakat amcamın geleceğini anlayamamışım 3 gün bana güldüler ...

boğuluyodum. bir kaç gün önce karadeniz denizinde yüzmeye karar verdik. kuzenlerim ve teyzelerimle. aşırı dalga ve akıntıdan denizde bulunan ip baya ileri gelmiş kıyının yakınında gibi yani. biz ipe kadar gittik ama normalde belimde olan yer boyumu aşıyo. 4 kişi gittik ipe işte sonra kuzenim dediki burası tehlikeli yüzün. 3 u yüzdü ben kaldım yüzdükçe geriye gidiyorum kulaç dahi atamıyorum bir suru su yutuyorum. teyzem gelmiş bizi oyun yapıyo zannediyor ama denizde orada bi ben kaldım başka kimse yok. neyse ki 2 adam geldi kurtardı beni. o şokla adamlara teşekkür de edemedim. yuttuğum sularla kaldım. dediklerine göre ipi tutmasaymışım leşimi bulamazlarmış. bu da böyle bir anımdır.

saat gece 3:30-4:00. mısır tarlası suluyoruz. suyun alt köftereye kadar inmesini beklerken birden su kesiliyor. belli ki biri daha tarla sulayacak. suyu tekrar bizim tarlaya bağlamaya gidiyorum, ama yorgunluktan ölücem. bu yüzden biraz daha tehlikeli ve dar, fakat kısa bir yol tercih ettim. tehlikeden kastım yol üzerinde bir ev bahçesinde kangal köpeği var. bi kere kapmıştı bacağımı daha önce. neyse, yolun gittiğim ucuna doğru bir kuyruk gördüm sallanıyor, dedim sıçtık. ama yoluma devam ettim. bir hoşt derim gider falan diye geçiriyorum aklımdan. neyse kuyrukla aramızda 30-40 adım kaldı, ben plan yapıyorum yürümeye devam ederken. kaldı bi 15-20 adım. o kuyruğun sahibinden bir ses çıktı ki, ruhum bedenimden önce kaçtı gitti ordan. donakaldım. yemin ederim metin2'de kurtlara dalınca çıkan sesle aynıydı. o hırlama, allahım. ben donakalmış izlerken etrafımda dönelendi, yerleri eşeledi, bacaklarıma süründü. kafamdaki baretin ışığında gözleri kıpkırmızıydı. 1 dakika kadar falan altıma sıçtım. sonra gitti.

15 temmuzda vatansız köpeklerin masum insanları şehit etmesi...

evdekiler hastahanedeydi işte neyse evde tekim saat gece 2-3 civarı uyku tutmadı pc başında takılıyorum nerden aklıma geldi bilmem duşa girdim işte böyle şarkı falan mırıldanıyorum aq bi ses geldi banyodayken konuşulmaz diye ödüm koptu aq.neyse duştan çıkınca eve bizimklerin geldiğini anladım hiç bu kadar sağlam korkmamıştım

geçen gece bizim sokakta çatışma çıktı. şimdilik bu var.

annenin ölmesi. gözlerinin önünde. korkunç olan bu degil, asıl korkunç olan bunu gördükten sonra yaşamaya devam etmek.

sene 2012 isparta'da üniversite okuyorum. vize haftası gece saat iki gibi uyku yok. benim kaldığım oda giriş katta sen sağ taraf. odaya not almak için girdim. girer girmez ışığı açtım (kapıdan girince hemen pencereyi görüyorsun dört kişilik oda ortasında halı var yanlarda yataklar...) işığı açar açmaz pencerede on iki on üç yaşlarında bir çocuk belirdi ama çocuğun yüzü yara bere dolu. gözleri kıpkırmızı, saçları filan yanık ve dağınık yani aşırı korkunç bir şey. sonra görür görmez elimde telefon vardı onun flashını açtım cama koştum nasıl bir cesaret geldiyse artık gördüğüm şeyi arıyorum dışarıda.. baktım kimse yok notu filan aldım direk bizim diğer bebelerin olduğu odaya topukladım... işin garip yani bu hadiseden bir saat sonra deprem oldu o an daha bir korktum...

bizim bodrumda dolabın içinden bir kaç eşyamı alacaktım,aşağıya indim bir sesler geliyor,neyse bişey değildir dedim eğildim dolabı açtım içine girdim biraz daha bir baktım yanımda bir fare amk o kadar büyük ki lağım faresiydi galiba,pikaçuyla ash gibi yüzyüzeydik,o kadar korktuğumu ve tiksindiğimi hatırlamıyorum,abartmıyorum kedi sandım ilkten,sonra babam öldürdü hayvanı,pokemon gibiydi amk

bir keşiş gibi dış dünyayla olan bütün ilişkimi kesmiş, harıl harıl kpss'ye hazırlanıyordum. günlerdir evden, saatlerdir çalışma odamdan dışarı adımımı bile atmamıştım. karma testin son sorusunu çözdüğüm sırada annem hasta haline aldırmadan bir bardak çayla içeri giriyordu: -bu baş ağrısı beni öldürecek. saat gecenin on ikisiydi. sabahtan beri ha geçti ha geçecek diye rahatsızlığını hafifletmek için hiçbir şey yapmamış anneme onaylamaz ve sitem dolu gözlerle bakıyordum. +böyle olmaz. ben bi nöbetçi eczane bulayım. ısrarlarına kulaklarımı tıkıyor, biraz dışarı çıkmak bana da iyi gelir düşüncesiyle kendimi sokağa atıyordum. karanlıktan, gözle görünmeyen varlıklardan, tek başıma tenha yollarda yürümekten tırsan biri olmadım hiç. çok geç vakitlerde evde kimse yokken izlediğim korku filmlerinin, sabaha karşı yine yapayalnızken gürültülü bir biçimde ıslık çalarak aldığım duşların haddi hesabı yoktur. fakat o dondurucu şubat gecesi, semtin belki de en ücra mahallesinin yollarını soluk soluğa arşınlarken, etrafımdaki gölgeler yüzünden sinirlerim gerilmiş, şiddetle sokakta bir tane dahi olsa benden başka bir insan görme ihtiyacı duymuştum. tempomu artırdım. buz gibi havada soğuk terler dökmeye başlamıştım. elimde olmadan ikide bir arkama bakarak takip edilip edilmediğimi kontrol ediyordum. sonra biri adeta hemen ensemde adımı seslendi. allah kahretsin. gerçekten tuhaf şeyler oluyordu. hışımla dönüp kim var orada diye bağırdım. bir müddet bekledim. cevap alamadım. rüzgar uğuldadı. anımsıyorum da, aslında her şey çok çabuk oldu. yoluma devam etmek üzere ilk adımı atmıştım ki bir araba bana o an inanılmaz derecede güçlü görünen farlarıyla tam önümde belirdi. ellerimle yüzümü siper ettim. anlaşılan o ki, başım ciddi şekilde beladaydı. biraz yanaştım. sürücü koltuğunda çocukluk arkadaşlarımdan birini fark edince rahatladım. tabi ya, oydu. altındaki araç da eskisi kadar yabancı değil tanıdıktı artık. o arabaya defalarca kez binmiştim. -beni korkuttun. +atla hadi. -neden bu saatte dışarıdasın? +sıkıldım. peki sen? durumu anlattım. ardından dediğini yapıp yanına oturdum. az önceki ruh halimden ölesiye nefret ediyor, kendime kızıyordum. eşek kadar adam, avucu gibi bildiği mahallesinden ve arkadaşından nasıl da korkmuştu! u çizip hareket ettik. -anlatsana, neden sıkkın canın? +boşver. boşverdim. ve sıcağın tadını çıkarıp bir sigara yaktım. +sana kaç kere bu arabada sigara icmeyeceksin demedim mi!! elbette dememişti. haykırışı öylesine korkunçtu ki, kafamı zorlukla kaldırıp ona baktım. yolu izliyordu. oldukça garip bir hali vardı. ses çıkaramadım. ama nedense olayların başa sardığını hissettim, midem bulandı. iki katlı evlerinin önünden geçecektik. ortalıkta in cin top oynuyordu. hızını iyice düşürmüştü şimdi. bunun sebebini sormaya hazırlanırken gözüm inanılmaz bir detaya takıldı. göğsüme yumruk gibi indi bu görüntü. çıldırdığımı zannettim. ve ölmeyi diledim. evlerinin her zamanki park yerinde sadece bir tane araba duruyordu. sokak lambası tam olarak oraya vurduğu için renginden plakasına kadar her şeyi çok net görmüştüm. bu araba, onun arabasıydı. bakışlarımı yavaşça camdan uzaklaştırıp on beş yıllık arkadaşıma çevirdim. o da bana bakıyordu. gözleri şeytani bir sır saklıyormuşçasına kısılmış, dili dışarı sarkmıştı. arabanın bir bilinmeyene doğru tekrar hız kazanmaya başladığı saniyelerde, o önündeki yolu gözetleme gereği bile duymuyordu. tısladı. bir çığlık attım. o şey hep gülüyordu. gülüyordu.

müdür yardımcısını odasında bizi ıslak odunla beklediğini görünce bugün ölmezsem hayatta ölmem demiştim. hâlâ yaşıyorum.

babaannem eskiden çok karanlık hikayeler anlatır ödümüzü koparırdı. hiçbirinin doğru olduğuna inanmak istemezdik ama onu dinlemekten kendimizi alıkoyamazdık.

geçen sene ankara kızılayda çalışırken 5 dakikalık sigara molasına sokağa çıktım.sigarayı usulca dudaklarımın arasına yerleştirdikten sonra çakmağı çaktım.sonra kulak çınlatan bir gürültü duydum.yaklaşık 2 saniye kadar sersem bir sekilde çakmağa baktım. içimden bir şok dalgası geçti.sanki ruhum bedenimden çıktı ve geri girdi.sarsıldım.kulaklarım çınlıyordu.göğe yükselen dumanı gördüm.kaçışan insanları...korkunun en soğuk halini hissettim.ama o kadar soğukkanlıydım ki.kendimi en yakın cafe ye attım.biraz durulduktan sonra çalıştığım yere döndüm.müşterileri sakinleştirip su dağıttım ve daha güvenli olan bodrum kata indirdim.başına cam parçaları girmiş kadın.bacağı yarılmış bir adam.annesinden ayrı düşen bir suriyeli kız çocuğu.telaş ve korku içindeki ağlayan, bağıran, fenalaşan, kalbi duracak gibi olan insanlar.o gün şunu anladım.insan dünyanın kanseridir.

15 temmuz gecesi f-16 sesleriyle uyanmak

dokuzuncu sınıfın on beş tatiliydi. kuzenim ile babaannem'de yatıya kalmak için anlaşmıştık. babaannem o gün bize 'gelin ne göstereceğim' diye bodruma indirmişti. bodrumda bir tane tatlı beagle vardı. 'babaanne bunu nereden buldun' diye sorduğumuzda hacı arkadaşlarından birisinin 4 günlüğüne emaneti olduğunu ve bodrumda baktığını söyledi. bir süre köpekle oynadık. aşırı hoş bir durumdu bu ve babaanneme ısrar ettik 'bu gece zaten yatıya kalacağız o da bizimle kalsın evin içinde' diye. babaannem de biraz karşı çıksa da sonunda dayanamadı ve tamam dedi evin içine soktuk. kuzenimle birlikteyiz ya o gece sabahlayacaktık. saat gece 2 buçuk gibi babaannemden habersiz gizlice sigara içmeye çıktığında ben de eşlik etmek için yanına çıkacaktım. o ara köpeğin bir noktaya odaklandığını ve dimdik baktığını fark ettim. kuzenimi bunu gösterdim ve 'boş ver bulldog köpektir yapar' dedi ve o an üstünde durmadık ve balkona çıktık. döndüğümüzde köpek hala oraya odaklıydı. kuzenime bunu dediğimde o da 'of bulldog kardeşim bak şimdi nasıl dikkatini dağıtacağım ve bize bakacak' dedi. birkaç kere köpeğe paşa (adıymış) diye seslendik falan ama köpek hiç oralı olmadı. bu durum kuzenimin de dikkatini çekti ve telefondan araştırmaya başladı bu garip durumu. her aradığımız sayfada köpek ve kedilerin göz perdeleri yokmuş ve bir yere uzun süre odaklanırsa muhtemelen orada cin gördükleri için oraya odaklandıkları yazıyordu. biz buna inanmayıp hafiften korkmaya başladık ama biraz cesur olmamız gerekiyordu. ben cesaretimi toplayıp köpeğin yanına gidip paşa dedim bir şey yapmadı. sonra korkum daha da artınca köpeği ön bacaklarından tutup oraya bakmaması gerektiğini söyleyip yanımıza çektiğimde garip garip hırladı. o hırlamalar hala kulağımdadır ki beni aşırı korkutmuştu. neyse ki yanımıza çekince kısa süre sonra normale döndü ve bir yere uyumaya gitti. biz de bir süre çekinerek bunu konuştuk ve sabah ezanıyla uyuduk. eğer o internette yazılan şeyler doğruysa biz yer yatağındaydık ve köpek tam bizim yer yatağının karşısındaki koltuğa uzun uzun bakmıştı. yani o varlıklar tam bizim karşımızda bizi izliyordu.

Doğup büyüdüğüm yerde cinayet örtbas edilmiş, kadınlar satılmış. Kamera kayıtlarının silinmesi üzere bilgisayar şehir dışına mı ne gönderilmiş, şehir dışından bir bilgisayarcı getirtilmiş de olabilir. Genç kızlardan birini “bizim otele”… …bizim otel. Haha! Nereden senin oluyor kızım orası, sen oranın ancak beslemesi… …yo yo, otel çocuğu derlerdi bana. Neyse ki annem kendisine küfür ettirmeyecek kadar onurluydu, koca oteli işletirdi yalnızca. Kimseyi satmadı yoksa. Bu onu aklarsa… …aklar mı dersin? Asla! Kızlardan birini otele getirmişler, akşama alacağız, demişler. Almışlar… …mahvetmişler. Bana da bunları normal ve tatlı bir şekilde anlatmasa… …bilmiyorum, ne hissederdim? Ne hissettirirdin bana anne? Hayal edemeyeceğim kadar uzak bu hisler işte, kokusunu aldığın o yemekleri her zaman tadamıyorsun. Ortada bir yemek yoksa rüyanda bile göremiyorsun. Açlıktan ölmeyi bile beceremeyen bir fakir ülkenin çocuğu gibiyim. Oysa ki o kadar aşağılığım ki su bulsam, alkol zanneder elimin tersiyle iterim o coğrafyada. Ancak yürek yer, ant içerim. Büyüyünce sizin gibi olmayacağıma! Ne çok sözler verdim kendime, daha küçük yaşımda! Ah lanet! Şimdi büyüdüm ve nerelerde, neler içiyor; ne haltlar yiyorum bilmiyorsun! Sizin gibi oldum diye mi, sizin kanınızdan olduğum için mi? Yoksa geçirdiğim bu reenkarnelerden bana ders vermediğinden mi? Yoksa, size kafa tutabileceğimin testi mi? Yo yo, yalnızca içiyorum. Yürek yiyorum. Başıma gelecek belaları çekeyim… …Tanrı beni ne kadar şanslı kıldı? Göreyim. Dedem beni Cennet’ten izliyor mu, söylediği gibi dualar ediyorlar mı? Duyabileyim. Kendimle kumar oynayabileyim. Böyle yüzsüzce yaşayabileyim. Ve öleyim. Yok olup gideyim. Gidemezsem toprağa karışır bir elma ağacı gibi yeşereyim. İnsanları yollarından döndüreyim! Bir iblis olarak tekrar dirilip, karmalarınızın bedelini size ödeteyim!

çok yakınım kadın cinayetine kurban gitmişti. sekiz yıl olmuş. resmen katledildi kızcağız. haberi gelip de katili yakalanana kadar neler çektik. o geceyi hiç unutamıyorum, uyuyamamıştım, bi elim telefonda, bi gözüm televizyonda haberlerde, uykumda bile ağlıyodum. katili bulundu daha da kahrolduk. adam, kızı öldürdüğü günün akşamı ana babasına taziyeye gitmiş! bazı insanlar cidden acayip ruh hastası bir orospu evladı oluyor.