apartman hayatı yaşayıp çocukluğunda hiç arkadaşı olmamış biri olarak ilk arkadasımı okula başladığım zaman kazandım. olayı dramatize etmek için söylemiyorum ama ikimiz de birbirimizin tek arkadasıydık. aslında o herkesle arkadastı ama benimle yakındı, ben biraz pasiftim. yine de onunda en yakını bendim. vallahi evlerimiz de çok yakın değildi ama hep birbirimizdeydik. sonra 4. sınıf ile 5. sınıf arasında ki yaz tatilindeydik. bir gün küstük, sırf onun almak istediği mektup zarfını ben aldığım için küstük. arasından 2 gün geçti memlekete gitmişler. ben her şeyden habersiz bakkala gittiğimde arkadaşımların orada oturan abiyle karşılaştım ve o abi bana havanın çok sıcak olduğunu söylercesine ''biliyor musun emine öldü'' dedi. ne diyon yeaaa daha 2 gün önce gördüm bok diyerek eve gittim. dediğini hiç ciddiye almadım ama hep beraber olduğum arkadasımla küs olmaya dayanamamıştım, özlemiştim ve evlerini aradım. ablası rabia abla açtı ''emineyle görüşebilir miyim rabia abla'' dedim. birden garip sesler çıkarmaya başladı ben ağlıyor mu gülüyor mu anlamadım. anneme verdim o an telefonu. ölmüş lan, biraz bencillikle söylüyorum ama tek arkadasım ölmüş. ulan ben hayal mayal hatırlıyorum sanırım çok acı çektiğimden bilinçaltıma atmışım olayları. ama annem hep diyor ki ''defterlerce'' mektup yazmışım kıza. annem hepsini okumuş. annemin bana ağlayarak kızıp bağırdığını hatırlıyorum, sonra hepsini atmış mektupların. hepsinde ''nolursun gel sen gelmezsen ben gelicem'' yazıyormuş. bana şuan 3. bir kişinin hikayesi gibi gelse de bu olanlar şuan ki kişiliğim ve insanlara bir türlü bağlanamamamın sebebi. gerçekler çok korkunç lan