yaşamak

elinde duran silahı amcasının çekmecesinden aldığında hissettiği nefreti köşe başında namlusuna bakarken ki korkusuna nazaran daha çok hissettiği heyecan onun 2 dk sonra yapacağı olaya kıyasla daha ürkütücü olmasıdır. her şey evinin önünde duran arabaya attığı tekme ile başladı. ve tekme attığı arabanın sahibinin onu öldüresiye dövmesiyle son buldu. ailesinde onu çok seven amcasının onu döven adamın ayaklarını ve burnunu kırmasıyla şölene dönüştü. ama amcasını hapse atılması onun o arabayı tekmelerken aklında olmayan ayrıntıydı. en sevdiği adam onun bir anlık nefretiyle hapse düşmüş ve yan ranzasındaki genç çocuğun şişlenmesi önlerken kendini feda edip ölmesiyle sonuç buldu. kendine mi yoksa o arabanın orada durmasına mı yoksa dayak yediği ve dayak atan amcasını hapse düşmesine sebep olan adama olan kinimi onu huzursuz ediyordu. işte o köşe başında o silahın namlusuna bakarken aklından geçen oydu. acısı ve nefretini dindirecek şey o tabancanın içindeki mermilerin onun ve amcasını hayatını mahveden adamın iri bedeni boşaltmasıydı. döndü ve adama nefret ile silahı doğrulttu. ama kafasının sağ tarafında beyninin çınlamasına sebep olan ve sıcak sıcak boynuna doğru inen sıvıyı hissettiğinde adamla göz göze geldiğinde yaşamının bir hiç uğruna gittiğini hissetti. köşe başında bir tek o durmuyordu onu takip eden iri adamın oğlu olan yakışıklı ama o saatten sonra hayatında hep ölümün hazzını yaşayacak adam duruyordu. yere düştüğünde aklında bir soru vardı. (bkz: ölümün verdiği rahatlık bumudur) o

en güzel örneği için; (bkz: sırtüstü yüzerken gökyüzünü izlemek)

bazen çok sıkıcı be.

yıldım bu avradını siktiğimin şeyinden.

öldürür

tek tarafı bozuk kulaklık gibidir. temassızlığı-yalnızlığını- gidermek için kabloyu-hayatı- elinle kıvırır, kıvırırsın, ama ses-mutluluk- sürekli gelir gider. denk getiremezsin bi türlü. güzel bir şarkıya denk getirip yaktığın sigara falan da piç olur.

(bkz: Yavşamak)

şakaya gelmez.

anasının amı gibi bi şeydir. kıyamet de kopçaksa kopsun aq yeter yaşadığımız

sık sık bitse de gitsek dediğimiz bazen eğlenceli çoğu zaman sıkıcı bi etkinlik

yaşamak senden bile uzakta, bir başına. yaşamak umutları sığdırıp gözyaşına. yaşamak kıskacında en zalim hasretlerin, yaşamak bir hiç gibi, hepten boşu boşuna..

--- spoiler --- yaşamak dedi tanrı, tek marifetiniz biraz özen gösteriniz. --- spoiler ---

--- spoiler --- yaşamak ne güzel şey anlayarak, bir usta, kitap gibi bir sevda şarkısı gibi bir çocuk gibi şaşarak yaşamak... yaşamak birer birer ve hep beraber ipekli bir kumaş dokur gibi hep bir ağızdan sevinçli sevinçli bir destan okur gibi --- spoiler --- :)

dümdük yapılmamalı

tamam herkes yaşıyor da ? kaçı gerçekten yaşıyor ?

yaşamak nedir dostum yemek, içmek, sevgi, seks hepsi birer şartlı refleks ilhan irem

"ne vakit bir yaşamak düşünsem bu kurtlar sofrasında belki zor ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden ne vakit bir yaşamak düşünsem sus deyip adınla başlıyorum içim sıra kımıldıyor gizli denizlerin hayır başka türlü olmayacak ben sana mecburum bilemezsin." ona-buna mecbur olmadan dik bir duruş sergilemektir.

kimilerine göre umut kimelerine göre israf.

yaş alıp yaşlanmak mıdır? sadece yaşamsal fonksiyonların düzenli devam etmesi midir? bilemiyorum. ben yaşıyorum ama nasıl yaşanır bilmiyorum. hergün aynı şeyleri yaparak yaşıyorum,eğer buysa yaşamak. şükrediyorum,eğer buysa yaşamak. bazen sabrediyorum bazen sinirleniyorum. duygularım var ben o zaman yaşıyorum.

ben sadece kavga ederken yaşadığımı hissediyorum. içim inanılmaz bir enerjiyke doluyor yaşamak için.

, öldürür.

şuan yapıyorum gayet iyi gidiyor, nefes falan alıyosun güzel şeyler bunlar.

gülümseyecek bir sebep bulmaktır, her daim.

. "bu arada kendimle kalınca sakin ol diyorum ama ne zamana kadar. bu kaçıncı gecedir kendi kendime onunla konuşuyorum. geçmiş acılı günlerin tartışmasını yapıyorum. anlatıyor ve bütün yanlış anlaşılmaları, haksızlıkları düzeltiyorum. onları yeni baştan yaşanacak bir zamanın önüne getiriyorum. konuşuyorum onunla. boş zamanlarımda da değil. günlük çalışmalar sırasında ama gören olmuyor bu yaptığımı. dış görünüşüm ele vermiyor beni. kısa ya da uzun yürüyüşlerde oluyor nedense daha çok. bir dalgınlığa koyulma gibi başlıyor. arkadaşlarımı bilmiyorum ama yürüyüşler çok verimli benim için. hem dışarda görünüyorsun hem içeriye kaybolabiliyorsun. ayak seslerinin biraz arkasında az bir gayretle bir benzemeden dolayı başka bir ses duyulmaya başlıyor. adi adıma geçilince bir çözülme, ayak seslerinin birbirine ve oraya buraya çarpması, bir dağınıklık başlıyor. ama biraz dikkat edilince o dip sesin kaybolmadığını, görünüşte sadece beraberliğin bir parça dağıldığını, zira işin içine sesin sahiplerinin mizaçlarının karıştığını, bir nevi cezbenin başladığını görüyorum. kendime dair düşüncelerim kayboluyor. ve bu mizaçların sahiplerine, yüzlerine bakıyorum. tanıyorum bu insanları. ve görüyorum ki seslerine sahip çıkıyor değiller. ve bilmiyorlar. (.....) ve daha bir çok günlük olay ve eşyanın hemen arkasında kullanmakta olduğum zamana en yakın bir içimde beraberliklerimizi düşünüyorum. haşa, "marifet" bu olsaydı derecemle övünürdüm. -bir gün biri çıkar, insanları ölçmek için meslekleri ne olursa olsun aşık olup olmadıklarını sorarsa, anlamaya muvaffak edildiği bir ince güzelliğin hakkını kullanıyor demektir. elimizdeki bütün işleri bırakıp, evlerde, parklarda, yollarda öbek öbek toplanıp ve dağ başlarında bir araya gelerek omuz omuza yaslanarak düşünelim. hiç aşık olduk mu? neye aşık olduk? onu nasıl karşıladık? onun ilk niyetiyle donduk kaldık mı yoksa ilk nimet gözlerimizi onun gizlediği daha büyük bir nimete mi açtı. ve ikincisi üçüncüsüne ve böylece gide gide gerçek marifetle gelebildik mi içiçe. oysa ben neler düşünüyorum. diyorum ki gururumun bu kadar incinmesine dayanmamalıydım. işte başıma gelen. daha başlangıçta takılıp kalmışım bile. böyle olacağına, insan, arkasının gelmeyeceğini bile bile, bir kaç zavallı lirasını ihtiyacı olanlarla bölüşebildiğini düşünüp böbürlensin daha iyi. niye yazıyorum ki bunları. içimiz bir dolap değil ki açıp bakalım. açıp gösterelim. yine de anlatıyoruz ama. bizi fark edince eşyaların arasına gizlenmeye çalışan bir böceğe benziyor anlattıklarım. gelecektim. ama daha bir kötü hatıram olsun istemedim. ona böyle yazdım. merhametle bakarak gülümsedim. görünüşü acımayı da zorlaştırıyor insana. nereye varacağı belli olmayan kendi sağlığım taşınmaz bir yük oluyor. hayret o da gülümsüyor. yine demiyorum. bakıyor. fakat bu defa sanki o değil. peki ben kimim?!" (yaşamak, 120)

yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi mesela,yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani bütün işin gücün yaşamak olacak.

yaşamsal fonksiyonlarımı yerine getiriyorum eğer yaşamak buysa. bazen neden yaşadığımı sorguluyorum,ne işe yaradığımı düşünüyorum. düşünmekle bulamıyorum bir cevap. neden veya ne için yaşadığımı bilmiyorum. körlemeye yaşıyorum,nasıl denk gelirse... etrafımda birinin tebessümüne sebebiyet verince diyorum işte yaşamak bu,bir mutluluk geliyor ama kısa sürüyor. sonra aklıma düşüyor benim yüzümde kim tebessüm bırakıyor diye. onlara yeterince değeri veriyor muyum diye düşünüyorum. düşünmekle çıkamıyorum bu işin içinden. benim için yaşamak; düşünmemek. ne zaman düşünmezsem birşeyleri işte o zaman diyorum sen yaşıyorsun...

yaşamak, bir ağaç gibi tek ve hür, ve bir orman gibi kardeşçesine! -nâzım

yapmayı beceremediğim yegane şey

şimdiye dek duyduğum en iyi tanımlarından biri için; "yaşamak uykumu bölüyor." mükemmel bir tanım.

az önce bayılmak başlığında bir entrye denk geldim. "insan bayıldığını ayıldığında anlıyor, çok garip" demiş bir arkadaş. sanırım yaşamak da böyle olacak. insan yaşadığını ancak öldüğünde anlayacak. ve ne acı ki; (bkz: ölüm var)

benimkine yaşamak denmez bomboş yaşıyorum bu hayatı

geçenlerde boş deryalara daldığım bir gecenin sabaha karşısında kafamı tam da yastığa koymuşken birden bire aklıma benim de birgün öleceğim geldi, kanım dondu. kalp atışlarımın hızlandığını hissettim. şu gençliğimin bir gün benden gideceğini düşünmek bile korkuttu. yaşamalıyım dedim, gençken her şeyi acısıyla mutluluğuyla yaşamalıyım dedim. akıllara direkt şu şiir geliyor. ''yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, yaşamak yanı ağır bastığından.'' (bkz: yaşamaya dair) (bkz: nazım hikmet ran)

yaşamak ağrısı asıldı boynuma, oysa türkü tadında yaşamak isterdim...

bir cahit zarifoğlu şiiri. --- spoiler --- görüyordun, beni hissediyordun. ve o zaman başladı. iste yine bir şey var. bakıyordum sana. şimdi birşeysin benim için... varsın. fakat bocalıyordum. gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiç bir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum. dedim ya işte, bocalıyorum. yeniden yaşamaya başlamak kolay mı? --- spoiler ---

pek ciddiye alınmayan şey.

ölmemeye çalışmak ve ölmekten ibaret olduğu kanısına, kendime üzülerek, vardım. hobilerimiz eğlencelerimiz falan boşuna geliyor. salak salak şeyleri kim uydurduysa büyük kontrol mekanizmaları yaratmış. sürekli baskı isyana yol açacağından dolayı ferahlatıcı etki veriyor bunlar. amaç bir birey olmak, bunun yolu ise güç birleştirmek. güç birleştirmek birey olmanın tam tersi. sistemi yok etmek için sistemi yaratmak gerekiyor. diyecek bir şeyim veya bir çözüm yolum yok. ama keşke böyle olmasaydı be.

yu hua'nın yazıldığı dönem çin'de yasaklanan, fakat aldığı ödüllerle önü alınamayan romanı. hikayeyi tüm tarihi arka planından bağımsız okuduklarında bile pek çok arkadaşımı ağlattı. yaşanmışlığı da katınca etkilerinin artması kaçınılmaz. basit dili ve şimdi ne olacak merakıyla bir çırpıda okunabilir bir kitap.

hızlı giden bir arabada elini camdan çıkarıp havayı avuçlarında hissetmek gibidir böyleleri için yaşamak. hissedersin birçok şeyi, ama tarif edemezsin. (bkz: atılay aşkaroğlu)

buna yaşamak denirse yaşıyorum. (bkz: yalancıyı sikmiyorlar ya )

“ Yaşadığımı hissetmem gerek, ölmem gerekse bile. ” -Simone de Beauvoir

Ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm Ben senin için yaşamayı göze almışım

Yaşamak içimden gelmiyor artık.

Gariptir arkadaşlar gerçekten gariptir. Son zamanlarda düşünüyorum da ne için yaşıyoruz, neye uğraşıyoruz. Doğuyoruz ilk yedi yılı doğru düzgün hatırlamıyoruz bile zaten. Sonra hemen okula gönderiliyoruz. Gerçekten öğrenmek için değilde bu sistem de bir yerlere gelebilmek için ezberler yapmaya başlıyoruz ve koskoca 16 yıl da öyle geçiyor. Bitiriyoruz hayata tutunma çabası, gelecek kaygısı içinde günler başlıyor. Hadi diyelim aldık emeklerimizin karşılığını.Giriyoruz bir işe ve yine bütün zamanımızı bu sefer de çalışarak geçirmeye başlıyoruz. Belki evleniyoruz ya da evlenmiyoruz tercihe göre. Bütün gücümüz bitene kadar, bir şey yapmaya enerjimiz kalmayana kadar çalışıyoruz kendimiz için, ailemiz için. Sonra tam çalışma da bitti derken artık zaman var zannederken yaşlanmış oluyoruz. Kazandıklarımızı yemeye bile fırsatımız olmadan yok olup gidiyoruz belki de Boşa yaşıyoruz gerçekten.

Yaşadığını hissettiğinde "yaşamak" olur. Bir çocuğun gülüşünde, bir çiçeğin açışında, bir canlının büyümesini izlediğinde,bir insanın gülen yüzünde, sevinçten ağlanılan anlarda, sevdiklerinin kaybındaki acıda, ruha şifa dostlarda, sevmekle~sevilmekle...hissedersin yaşadığını.

Ne diyordu Halikarnas Balıkçısı: “Bu yaşamak değil, uzun ölüm...”

Bir becerebilsem çok güzel şeyler olacakda

umrumdadır!

Yaşamak, umudunu diri tutabilmektir Umudu olmayanın yaşamı soluktur...

öldürür

(Keşke Nazım bey amcanın dediği gibi olsa). Yaşamak, bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine.