yalnızlığın en çok hissedildiği anlar

whatsapp’a mesajın olmadığı halde sadece son görülme yenilemek için girdiğin an

not var mı diye sorduğunuzda soruya cevap gelmemesi

içinde bir şeyler oluyor,için içini yiyor.ama bunu kimseye anlatamıyorsun.kötü günler,zor günler geçiyorsun ama yine kimseye anlatamıyorsun. çünkü yalnızsın.

cok kez fark ettim ama son zamanlarda hissettigimi soyle anlatayim: bi yandan uni okuyorum, bir yandan uni sinavina hazirlaniyorum. i̇sler karisik anlayacaginiz. bi insan var, gecen sene ayni etutteydik. gorunce kalbim tasikardi moduna gecerdi, nefes almak rahatsiz ederdi, konusuyorsam diyecegim lafi unuturdu, kisacasi kal gelirdi. bazen bulundugum sehirde bi anda karsima cikmasini oyle cok istiyorum ki, hic ona duygularimi soylemeyi dusunmuyorum. sadece gorsem bile belki bana yetebilir bu. ama onun beni destekledigini hayal etmek ise m u a z z a m. ama bir yandan da hic olmayacak gibi, yakistirmiyorum onun yanina kendime. i̇mkansizligini oyle cok hissediyorum ki... derdimi anlatmak istesem birine anlatamiyorum, anlatmayi becerdim desem karsi taraf anlamiyor. bir sekilde kirintisina dahi tamam dedigim hissiyati karsilayamiyorum. yapayalnizken bir sey yapasim gelmiyor, neden bilmiyorum, kendime isteklerimi hatirlatsam bile -ki isteklerim baskalarinin onayina bagli- o yapacak gucu buldugumda omzumda bir el olsa ne hos olurdu diyorum. lak lak icin telefon konusmalarindansa derin konusmalari o kadar uzun suredir yapmiyorum ki, oyle doldum ki anlatamam. neyse, cok bos konustum gbi ihissettim bir an. gorusuruz sozluk, yalniz degilsen degerini bil.

müslüm gürses şarkıları sadece sizin için söylemiştir diye zannettiğiniz o an.

çevrenizdeki değer verdiğiniz insanların sizi olduğunuz gibi değil, istedikleri kalıba sokmaya çalışıp sevdiklerini gördüğün an. aslında yalnızsın, istedikleri kişi olmadığın sürece...

alışkanlığım olmuş dışarıda yürüdüğümde ya müzik dinler ya biriyle konuşurum. telefonu karıştırıp arayacak birimin olmadığını farkettiğimde anlamıştım.

başına bela aldığın an. mesela olsaydı onu tek yumrukta bayıltırdı.

online oyunlarda solo oynadığım zamanlar :/

mutluluğunu veya hüznünü paylaşmak istediğinde kimseyi bulamamak

toplu ortamlarda herkes bir şeyler konuşurken kafamın tamamen alakasız bir yerde olması ve sessiz olduğum an.

öyle bir kafama vuruyor ki bugün. eğer bi sonum var ise lütfen bugün olsun.

tatil günün boş geçecektir ve sen buluşacak arkadaş bulamamışsındır..

otogarlarda karşılayanın/uğurlayanın olmaması. kemer takmayı sırf bu yüzden bile unutuyor olabilirim bak. milletin birbirine sarılışında, birbirini bağrına basışında gözüm kalıyor çünkü. hatta bazılarında ben de araya karışmak istiyorum. tat kaçıran imrenmeler..

çok değer verdiğin bi insanın "yemek yiyim eve geçince uyumazsam yazıcam" diyip yazdığın şeylere cevap vermeden instagrama bissürü hikaye atması.

gece...uyumadan 5 dakika öncesi

gün boyunca kendi sesini hiç duymadığını fark ettiğin an

Bir sinemaya, tiyatroya, konsere tek gittiğinde insan yalnız olduğunu anlamıyor sözlük fakat günün birinde hastaneye gitmek zorunda kaldığında insan yalnızlığı çok iyi anlıyor. Herkes arkadaşıyla, sevgilisiyle, ailesiyle gelmişken senin orada çıkacak olan sonuçları tek başına beklemen insana koyuyor. İşte o zaman diyorsun ki kaç yaşında olursan ol her insanın bir sevgiye, şefkate ve insanlar tarafından önemsenmeye ihtiyacı var. Bu aile olabilir, arkadaş olabilir ya da sevgili olabilir. Hiç fark etmez. Hastane köşelerinde tek başına kaldığında her şeyi daha iyi anlıyorsun sözlük. Bugün doktorun odasından çıkarken ilk ailem aklıma geldi, sonra ise gözlerine bakmaktan bile çekindiğim, onu kıracağım ve bazı şeyleri yanlış anlayacak diye ödümün koptuğu sevdiğim kız aklıma geldi.

Yemek yerken Netflix açınca...

mesai saatleri içinde çok yalnız hissediyorum kendimi. arayıp hadi gelin oturalım diyeceğim hiç kimse yok. zaten mesaim salak saçma bir düzende olduğu için mesaiden çıkınca bir şeyleri düşünecek ya da üzülecek vaktim olmuyor xjejdnsnxnens

iyi-kötü bir şey olduğunda, canım sıkıldığında, ihtiyacım olduğunda telefonu elime alıp arıycak kimsenin olmadığını hatırladığımda kendimi çok yalnız hissediyorum.

Ben en çok mutluyken hissediyorum. En çok enerjim yüksek, içim cıvıl cıvılken hissediyorum. Üzgünken uyuyorum, bir de ben zaten dertlerimi falan çok anlatan biri değilim hep kendim hallederim. Bir yerlere yalnız gitmeye de alıştım biraz üzse de alıştım ama enerjim yüksekken, keyfim yerindeyken, mutlu haberler aldığımda ya da güzel planlarım olduğunda paylaşabileceğim, beni aynı heyecanla dinleyecek/anlayacak kimseyi bulamıyorum. Etrafımda insanlar yok mu? var tabi ama yine de eksik hissediyorum. Böyle zamanlarımda sessizce hevesimin heyecanımın geçmesini bekliyorum ya da yine tek başıma sinemaya tiyatroya falan gidiyorum. Zaten salona gelen kalabalık gurupları mutlu çiftleri görünce heves de heyecan da kalmıyor shshhssh her şeyi dengelemiş halde evime dönüyorum. Hiçbir şey yapamasam bile takıyorum kulaklığı yürüyüşe çıkıyorum. Yine hallediyorum yani bir şekilde.

En çok en az diye sınıflandırmayalım bence yalnızsan her an hissedersin zaten.

şu: (#4598654) minvalde bir durum olmadığı müddetçe çok da önemli olmayan anlardır. insan, eli ayağı tuttuğu müddetçe hastaneye, postaneye vb.ne tek başına gidebilmeli bu çok da duygulanacak mevzu değil amk her şeyden dram çıkarmak için zorlamayın kendinizi bu kadar.

İnsanın içinden geçenleri kelimelere tam anlamıyla dökemediği her an. Yalnızlıktan kastım, fiziksel olarak bir başına olmak değil. Hissettiklerini aktaracak doğru kelimeleri seçemediğin için karşıdaki kişi ile bağ kuramamak ve duygusal olarak kopuk olmak. Son zamanlarda sık sık yaşıyorum bunu. İçim doluyor, hatta taşmaya başlıyor. Sonra diyorum ki anlatsam ya da yazsam rahatlarım belki. Anlatmaya ya da yazmaya başlıyorum. Biraz sonra bir bakıyorum, ee hissettiğim de demek istediğim de tam olarak bu değil ki. Bu aydınlanma sonrasında ya susuyorum ya da yazdıklarını siliyorum... Sonra kendi kendimle en derininden bir muhabbete başlıyoruz, mis. -(#4501661)

Özgür bir ruh kendini kaybederken ruhsuzlaşır bir kalp. Her atışında, adım adım uzaklaşıp sokaklara savrulan ayaklar gibi belirsiz, kimsesiz. Ayakkabı seslerini duyarsın sadece, şanslıysan kulak zarına kadar damlayan ve gözlerine eşlik eden su damlalarını, kulaklarında. Çünkü kayıp bir insanın çocukluğunun çığlığı nasıl duyulmuyorsa, yardım çığlıklarıyla kendini anne, baba hiç değilse abla veya hala dolu caddelere atan bir ruh da öyle uzaktır duyulmaya. Çiftlerce göze anlatabilirdi derdini çocuk parklarında, “Mutlu çocuklar var orada yalnızca.” Ama eğer kumda, salıncakta veya kaydırakta oynamayan bir çocuk daha varsa mahcubiyet duyarak izlediği, arabalara atlayıp mendil satan; birkaç kuruş için insanlara dua eden çocuklara, anlatamaz çocukluğunu onlara duyduğu korkunç utançla. Çünkü o kıyafetleri temiz, ruhu kir pas içinde dolanırdı arabaların etrafında. Onca çocuk var sokakta ve hepsi birbirinden farklı. Bizim gibiler, biz de birbirimizden farklıydık. Çocukken yalnızdık, hepimizin tek ortak noktası buydu ve büyüdükçe bu ortak nokta farklılıklarımıza mal oldu.

Mutsuzluk neyse de mutluluğunu dahi paylaşacağın kimsenin olmayışı. Böyle bir haber alıyorsun yüzün 5saniye gülüyor. Tam birine anlatıp mutluluğuna mutluluk katacaksın. Anlatacak kimsenin olmadığını fark edince mutluluk hüzne dönüşüyor. Teşekkürler hayat