cok kez fark ettim ama son zamanlarda hissettigimi soyle anlatayim:
bi yandan uni okuyorum, bir yandan uni sinavina hazirlaniyorum. i̇sler karisik anlayacaginiz. bi insan var, gecen sene ayni etutteydik. gorunce kalbim tasikardi moduna gecerdi, nefes almak rahatsiz ederdi, konusuyorsam diyecegim lafi unuturdu, kisacasi kal gelirdi. bazen bulundugum sehirde bi anda karsima cikmasini oyle cok istiyorum ki, hic ona duygularimi soylemeyi dusunmuyorum. sadece gorsem bile belki bana yetebilir bu. ama onun beni destekledigini hayal etmek ise m u a z z a m. ama bir yandan da hic olmayacak gibi, yakistirmiyorum onun yanina kendime. i̇mkansizligini oyle cok hissediyorum ki...
derdimi anlatmak istesem birine anlatamiyorum, anlatmayi becerdim desem karsi taraf anlamiyor. bir sekilde kirintisina dahi tamam dedigim hissiyati karsilayamiyorum. yapayalnizken bir sey yapasim gelmiyor, neden bilmiyorum, kendime isteklerimi hatirlatsam bile -ki isteklerim baskalarinin onayina bagli- o yapacak gucu buldugumda omzumda bir el olsa ne hos olurdu diyorum. lak lak icin telefon konusmalarindansa derin konusmalari o kadar uzun suredir yapmiyorum ki, oyle doldum ki anlatamam. neyse, cok bos konustum gbi ihissettim bir an. gorusuruz sozluk, yalniz degilsen degerini bil.