yalnızlığın en çok hissedildiği anlar

hapşurduğumda iyi yaşa denmemesi. gerçekten o kadar kendimi yalnız hissediyorum ki iyi yaşa diyin , çok yaşa deyin lan bir şey deyin ya

instagramda komik yada ilginc videolara etiketleyecek 1 allahin kulunun olmaması.

bazı kayıt formlarında "acil durumlarda ulaşılacak kişinin telefon numarası" maddesi vardır. işte o bölüme boş boş bakıp, pas geçtiğin an bunlardan biridir.

sabah uyanırsın , böyle heyecanla veriyi açarsın bakarsın mesaj gelmesini beklersin hiçbir mesaj gelmez. sonra baştan whatsapp profil resimlerine bakmaya başlarsın. sonra kendi kendine ahhh ahhh kadere bak kimler kimlerle dersin.

ben kendimi en çok içim yana yana ağlarken kendime sarılırken yanlız hissediyorum. diğer anlar o kadar koymuyo.

film izlerken komik sahnede kahkaha atarak ya şuna bak ahahshs diyip de tek başına olduğunu farkedip bozulduğun an

tepeden tırnağa gam yükü doluyum ama anlatacak kimsem yok zaten olsada derdimi anlatamam beceremem sanırım yalnızlık sol cebimde taşıdığım çakmak gibi asla terk etmeyecek beni

yanında zannettiğin insanların, cok uzak oldugunu farkettigin an.

gece odanda matrax dinlerken uyuyakalırsın, kimse gelip senin üstünü örtmez. ya da kimse yerine yatman için ikazlarda bulunmaz. sabah uyandığında çoktan üşütmüşsündür, boynun da çoktan tutulmuştur. işin kötüsü; yanında, bunları anlatacak bir kişi bile yoktur.

derdin olur , derdini dinleyecek insan da vardır ama derdinle dertlenecek kimsen yoktur ya . hah tam orada anlaşılıyor bence

rahatça geğirebildiğin zaman anlaşılıyordur belki neden hepiniz dramatiksiniz

geçen gün enteresan bişeye denk geldim fotoğrafını çektim ama koca rehberde gönderecek bir kişi bile bulamadım. usulca sildim fotoğrafı, ekranı kilitledim, telefonu masaya bıraktım.

fake hesap açıp kendime yazıyorum

vodafone bile doğum gününüzü kutlamadığında

evde hapşuruca kimsenin çok yaşa demediği an...

sakin ortamlarda değil de kalabalık ortamlarda umursanmamak çok daha yalnız hissettiriyor kendimi

geçen sene sakaryadayken yaşamıştım bunu. annem ankaraya dönmüş, ben yurtta ve okulda yeni bi düzen kurmaya çalışıyorum. ama ne okulda ne de yurtta arkadaş olmak istediğim, ısındığım insan var. aynı şehirde kuzenim var onunla dertleşmek istesem kampüs güzel özel yurttasın buldun mu bunuyosun diyodu hep.. bi gün en yakın arkadaşımla telefonda konuşurken saatlerce ağladığımı bilirim.. allah kimseye yaşatmasın

bi yerde okumuştum ben yalnızlığı en kalabalık caddelerde öğrendim. herkes el ele ben ise elim cebimde diyordu. öyle işte. özellikle kışları çok farkettiriyor bu durum. bide yozgat soğuğu girince işin içine vay benim halime.

yemin ederim,şu an.

aylardır beklenilen filmin vizyona girmesi ve senin gitmeyi teklif edicek arkadasının olmaması

sirtin kaşinir böyle tam yeti̇şemedi̇ği̇n yer. deli̇ danalar gi̇bi̇ köşe ararsin heh bi̇ldi̇n mi̇? tebri̇kler yalnizsinn...

kütüphane de ders çalışıyordum. mola vereyim dedim. ne mola da bana eşlik edecek biri vardı yanımda ne de telefonla konuşabileceğim biri. sigara kullanıyor olsam çıkarım tek başıma içer girerim ama o da yok bende. whatsapptan arkadaşıma üst üste mesajlar attım o bakmasa da, maksat telefonla uğraşıyor biriyle konuşuyor gözükmek. kötü hissediyor insan kendini tabi, böyle bir eziklik, nasıl anlatılır ki.

eve anahtarla girmek

kanepede uyuya kalmışsın, kimse üstünü örtmemiş

bu anı tüylerin diken diken olması ve göz dolması takip eder

bir kafede milletin anlamsız bakışları arasında koskoca masada tek oturmak

canım yanıyor mesela ama kaçıp sığınacak bir liman yok. artık kaçıp sığınabileceğim kendim bile yok. garip.

hastalıktan ölüyorsun bi neyin var diyenin yok.

sıraya oturduğunda kimsenin seninle konuşmak için çabalamaması

anlatacak çok şeyin var. ama susuyorsun. gözlerin dalıyor. etrafında sesler. uzaklarda bir yerde diyorsun acaba var mıdır beni anlayacak. yok kardeşim sen teksin. eğer anlatacakların varsa geç aynanın karşısına kendine anlat. tek doğru sensin.

yan koltuğuna çantalar doldurulduğu an..

hastayım ve nane limonumu kendim yapıyorum

gecenin 1inde başlayıp sabaha kadar yatakta zangır zangır titremek ve üstüne ikinci yorganı atacak bir insan bile olmaması. gerçi olsa sabah evden çıkarken kalın giyin falan derdi buna gerek kalmazdı. günün her saati yalnızım amk

en yakın arkadaşının en yakın arkadaşı olmadığını anladığın zaman

az önce tek basima icmek icin kadikoye gittim. hicbir barda tek kisilik yer bulamadim. bazilarinda masalar bostu tek kisiyim diye almadilar. soyleyeceklerim bu kadar.

iç sesimle tartışmaya başladıysam demek ki..

gece yarısı geldiğinde yastığa başını koyduğun an özleyecek kimsen dahi olmadığını anladığında.

anlamsızca tuş kilidini açıp mesaj gelmiş mi diye bakmak

kampanya münasebetiyle ikincisi indirimli olan ürünlerde " yok kalsın" denilen an.

kendi telefonundan kendini aradığında meşgul çalması

zil sesini unuttuğunu farkettiğin an.

pazar günü dışarı çıkacak kimse bulamamak tabi hava berbat o ayrı konu para da yok o da çok ayrı bir konu yalnız olmasam da cikamam zaten ama benim bu durumda olmam sizi neden ilgilendirsin

çarşamba günü bir konser var.dayıma fazladan bilet gelmiş iki tane sana vereyim birisiyle gidersin dedi.düşündüm ve beraber konsere gidebileceğim kimse olmadığını fark ettim.

yalnızım diyecek birinin bile olmadığını fark ettigin o an

aslında herkes yalnız ve herkes bunun farkında

hastayım çorbamı kendim yapıyorum yeterli değil mi

üniversiteyi şehir dışında okuyorsan ve nezle olmuşsan annen dışında nasılsın diyen kimsen yoktur bu sadece sevgililik yalnızlığı değil aynı zamanda arkadaş yalnızlığıdır ki bu en fenası