bir defterim vardı. pembe kaplı, üzerinde "my heart was here." yazılı. iki sene sevdiğim bir adam vardı; mustafa. ne zaman mustafa ile konuşmak istesem yazardım bu deftere. ne zaman yazsam en başından itibaren tek tek okurdum her bir cümleyi. derin bir of çekerdim sonra "of mustafa off!" diye. o yazdığım her satır canımı yakardı. en çokta şunlar:
"(...) her mustafa'yı sevdim, sırf senin adını taşıyor diye."
neyse, az önce yine aldım defteri elime. mustafa'ya karşı bir şey hissettiğimden değil ama öylesine. ilk defa 16.09.2014 tarihinde yazmışım o'na. sonra her gün yazmışım, daha sonra araya günler girmiş, en son aylar girmiş araya. defter bitmek üzere ve ben bugün son kez yazdım. son sayfaya "bence artık sen de herkes gibisin" adlı şiiri layık gördüm. ve şiiri yazarken samimiydim.
bu sevimli, pembe kapaklı defter beni çok üzdü vaktinde. bugün üzmedi, "vay be nisyan" dedirtti. galiba sevmişim ben bu sivaslıyı. sevmişim ama zor da olsa unutmayı bilmişim. defter benim dert ortağımdı. kimseye itiraf edemediğim şeyleri yazabildiğim tek yerdi. sırrımı hiç kimseye söylemedi biliyorum.
evet, deftere tekrar yazdım ve en baştan okudum. sayfaların arasına koyduğum güzel anıları tek tek yaşadım. ve hiçbiri üzmedi beni. defter güzel bir hediye oldu mustafa'dan bana. okudukça gülümseyebiliyorum şimdi. ileride daha çok gülümseyeceğim, bunu da biliyorum.
defterin ön kapağında
"ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim"
"ben sende yaşıyorum
sen bende hüküm sürmektesin"
" bana seni gerek."
yazıyor. arka kapağında ise yukarı bahsettiğim şiir.
kimse unutulmaz değilmiş.
hafıza-ı beşer nisyan ile maluldür