çok garip bi şey bu eylem.
şimdi düşünüyorum şöyle, zamanda geri gidiyorum biraz. kimlerle ne yaşadığımı anımsamaya çalışıyorum.
anılarımı zihnimin yüzeyine çıkarırken bi bakıyorum ki boşluklar oluşmuş zamanla. her şey kopuk kopuk beynimde sıralanmış. en çok geriye acı kalmış.
kırgınlıklar birikmiş üst üste. böyle midir ki acaba? hep ağladığını mı anımsar insan.
gülümsediğimi hatırlamak niye bu kadar zor anlamıyorum. i̇nsan tebessümü neden unutur?
bize küçüklüğümüzde insanı insan yapanın unutmak olduğu öğretildi.
oysa insanlıktan çıkarmaz mı bu illet? ne bileyim bana öyle geliyo. mesela yıllar önce hayatın anlamı olarak bellediğin insanın soyadını anımsayamamak? ne bileyim en güzel anılarını kaybetmek.