iç dökme seansı

İki düşünür bir susarım ya da hiç düşünemem. Kendimi mutsuzluk ve umutsuzluk arasında savrulurken buldum aniden, hem de uzun zamandır zamandır savruluyormuşum. Bir de seviyorum gibi artık bu durumu. Önceden müziklerime sigaralar eşlik ediyorken şimdi sigaralarıma müzik zoraki davet alıyor. Ben bu kafesimi bir kırsam var ya... Ama kırarsam ne yazık ki, zor görünüyor.

Biri vardı kendini yok etti

çok değersiz hissediyorum sözlük. hiçbir şeyi beceremeyen, bir baltaya sap olamamış, sevdiği tarafından sevilmemiş.. bu liste uzar gider. bir şeyleri yoluna koymak istiyorum artık. çok yoruldum.

Ne yapıyorsunuz ya? Özledim sizi, düştüm yollara. Eski günlerimizi özledim sözlüğüm. Aramıza soğukluk girecek diye ödüm kopuyor.

Sanki bir dökülürsem kıyamet kopacak gibi geliyor. Döküp saçtıklarımı bir daha asla toparlayamamaktan korkuyorum. Bu yüzden kendimi sürekli dizginliyorum ve bu durum beni çok yoruyor...

Sus şimdi kafandaki tüm seslerle birlikte. Sen sussan da sessizliğinle kavga edersin, sonra ona sarılırsın. Öyle çaresizsin ve çareyi, çaresizlikte arar; sızarsın. Tüm bu yalnızlığın arasına sıkışmış birkaç heceyi birleştirir, bir ismi sayıklar o ismi de cümleler halinde sayıklarsın. Öznesi olmayan bir cümlenin faili olur, cinayet işler ve edebiyatı sana empoze eden o insanı katledersin. Öyle bir öfke ki bu, canı olmayan nesnelerin kanını kağıda akıtırsın. Mürekkebi saplarsın kağıda ve bir şeyler karalarsın. Satırlardan mürekkep taşana kadar fark ettiğin tek şey akmayan göz yaşların olur; ama ağlayamazsın.

Sıkılıyorum Sabri, bunalıyorum, biliyor musun. (bkz: ekrem abi replikleri)

Moralim çok bozuk. Şu aralar yine o sürekli mücadele verdiğim, bir şeyleri oturtmaya çalıştığım dönemlerimdeyim. Tekrar tekrar başa sarıyor hayatım. Kendimi korumaktan, kollamaktan, kabul ettirmekten(!) çok sıkıldım ve yoruldum. Gerçekten çok yoruldum. Bu hayata belkide çoğu insandan her anlamda kendimi daha dikkatli, daha güvende oldurtmak zorunda kalıyorum. Tek başınasın, her anlamda ve bu kadar yük ağır geliyor. Her insanın tabikide bunları yapması gerekiyor ama ben iki kat daha fazlasını yapıyorum çünkü zorundayım... Bu kadar güçlü görünmeye çalışmak istemiyorum. Bir kere ipleri elimden bıraksam ceylan gibi avlayacaklar onu da biliyorum. Bu tarz durumlarda kendimi daha iyi hissetmek için Kur'an okuyup dua ediyorum. Maneviyat, inanç bana iyi geliyor en azından. Huzurlu hissettiriyor...

bu hayata katlanamıyorum sözlük. sanki nefes alamıyor gibiyim çıldıracağım. boğazımda hep bir yumru var ve mutlu hissettiğim tek bir an bile olmuyor artık. kendimden korkuyorum. off sadece birazcık huzur istiyorum yüreğime

Kendimi bütün dünya tarafından dışlanmış gibi hissediyorum. Sanki bulunduğum her yere, oturduğum koltuğa bile fazlalıkmışım gibi geliyor. Aldığım nefes bile gereksiz geliyor. Ya sanki burada olmamlıyım, ama farklı yerde de olmamalıyım gibi. Genel olarak yok olmam gerekiyor gibi hissediyorum. Git gide kendimden de nefret etmeye başlıyorum. Kendi kendime dahi tahammülüm kalmadı artık.

ruhum, bedenim dışında her yere uğruyor gibi içimdeki bu boşluğun başka hiçbir açıklaması olamaz. meçhul bir sona doğru

hayattan hiçbir zevk almıyorum. birisiyle en son ne zaman flört ettim hatırlamıyorum. flört etmeyi unuttum. geçen mesela bir kıza iltifatımsı bir şey yazdım, kız mesajı likelayıp görüldüde bıraktı. bunun ne anlama geldiğini bilmiyorum, ne hissetmem gerektiğini bilmiyorum. hatta hayatın hiçbir yerinde ne hissetmem gerektiğini bilmiyorum artık. ama şu kızla bir şekilde tanışmam lazım. belki hayatımın bir yerine iyi gelecektir, tanışmadan bilemeyiz.

Pera konserindeydim bu akşam. O kadar zıpladım, o kadar bağırdım ki sesim kısılmış. Bazen kendimdeki aşırılığı sevmiyorum.Aşırı gülümsemek, aşırı konuşmak, aşırı samimiyet...

gorsel Birileri yine beni anlatmış..

Yaralıydı. İş arkadaşları tarafından hiç beklemediği bir ihanete uğramış, sırtından vurulmuştu. Çok öfkeliydi ancak öfkesini onlara kusamazdı. İşini kaybetme korkusunu iliklerine kadar hissediyordu. Ağlamaktan helak olmuş bir haldeyken aradı beni. İçinde bastırmış olduğu bütün öfkesini bir kurşun yağmuru gibi üzerime kusup yüreğimi delik deşik etti. Çünkü bunu yapabileceği tek kişi bendim. Bütün hırsını benden çıkarmıştı. Tek suçum bir gün önce yapmış olduğu ve çok kırıldığım bir hareketine tepki göstermiş olmamdı. Onun buna tepkisi ise içinde bulunduğu psikolojik durum sebebiyle çok ağır olmuştu. Halbuki o gözü yaşlı hali ve yaralı sesiyle yaralarından öpmek isterdim onu. Biliyordum çünkü ona iyi gelen tek insan bendim. Tıpkı bana iyi gelen tek insanın o olduğu gibi. Ama ağzımı açmaya bile fırsat bulamadan yoğun bir suçlama bombardımanı altında ezilip gitmiştim. Kendi yaramı, hemde onun açmış olduğu yarayı ise çoktan unutmuştum. Ne yapmalıyım bilmiyorum ama bu çaresiz bekleyiş beni çok yoruyor...

Ailenin her dediğini yapıp uslu çocuk olmak bok gibi bir şeymiş yıllar sonra hayatını hiç ettiğini, gönlünce yaşamadığını, her şeyin içinde ukte kaldığını fark ediyorsun. Sonra da yaşama isteği kalmıyor.

Yarın finalinden 20 aldığım dersin bütünlemesi var.. Bir de hocayla atışır gibi olduk çok gereksiz şekilde. Bu kez daha iyi çalıştığımı düşünüyorum ama belli olmuyo bu işler be.. Neyse hallederiz ya

Ruhu sevgiyle haşır neşir edilmeyen kadını seks yaparak mutlu edeceğini sanan erkekler türetti bu toplum.

ne kadar kötü his varsa hepsini hissettiğim o gecedeyim. içim sıkılıyor ya. ben eskiden sabahın köründe sözlükte neşe saçtığım için laf yemiştim birinden. şimdi neşem falan kalmadı o yüzden hüzün saçmaya geldim. of bu iç sıkıntısı geçiyor mu? böyle nasıl desem istediğin hiçbir şeyin olmaması ve üstüne seni üzen insanların da mutlu olması.. o his işte. yok bazı şeyleri kabullenmekte çok zorlanıyorum ben. böyle zamanlarda hep yüreğime ferahlık vermesini istiyorum allah'tan. umarım geçer bu hisler. buraya yazınca azıcık geçiyor gibi mi oluyor emin değilim ama yazmadan da edemiyor insan. ay neyse içim sıkılıyor işte çok kötü bir akşam.

İki haftadır dünyada cehennemi yaşıyorum.Her şeye koşuyorum, her şeyi yapıyorum. Ona rağmen açığımı aradılar. Acaba bugün bir sorun çıkarırlar mı diye düşünmekten paranoyak oldum. Problemin bizzat ben de olduğunu anladım. Artık herkesten nefret ediyorum, içimdeki tüm iyi duyguları öldürdüler. Gerçekten bu muameleyi haketmedim. Umarım en kısa zamanda kurtulurum.

Çok karmaşık duygular içindeyim. Az önce zor bir durumda kaldım. Hesabımdaki para yetmedi ve benim hayati bir konu olmasa da biraz paraya ihtiyacım oldu. Babamdan onun için çerez parası dahi etmeyecek çok çok az bir miktar istedim kendisi cimriliğin vücut bulmuş hali olduğu için yatırımlarımı bozamam üstümde yok arabaya harcadım cart curt boş laflarla geçiştirdi. Ortada kaldım mecbur en yakın arkadaşımdan borç istedim. O kadar az bir miktar ki yani lafı bile olmayacak bir şey ve parayı borç olarak göndermesini söyledim. Aramızda asla borç olayı olmaz ama ben yine de söylerim bir şekilde telafi de ederim. O daha "senden bir şey isteyebilir miyim" diye yazdığım an anladı zorda kaldığımı. O kadar duygulandım ki. Söyledim ama daha durumu bile açıklamadan hemen para atmış hem de istediğim paranın dört katı kadar bir miktar. Dedim bu çok fazla gerek yok vs. "bir aksilik olur sıkıntıya düşme" dedi bu daha çok mahcup hissettirdi. Ailemin yapmadığını yapıyor bana ve aslında bu yıllardır bizim için olağan bir şey birbirimize sürekli maddi manevi destek oluruz. Her ne kadar "sen o borcu zamanında fazlasıyla ödedin" dese de ben yine de bunu telafi ederim ama şu düşünceli davranış, böyle güzel bir sevginin karşılığını ne yapsam ödeyemem. Bir yandan bu kadar güzel sevilmenin mutluluğunu hissediyorum diğer yandan parayı benden daha değerli gören ailemin bende yarattığı acıyı yaşıyorum. Ailem ruhumu b.k çukurlarına batırıp çıkarırken en yakın arkadaşım her seferinde ruhumdaki tüm pislikleri tek tek temizlemek için çabalıyor. Mevzu maddiyat değil asıl olay her durumda her olayda her zaman birbirinin yanında olmak, en ufak detayları bile düşünüp zorda kalmamı istememesi.

Şu an acil durum acil durum akdlajfajsk Öğlen araba üstüne yatmış kediyi severken kedi elimi tırmaladı. Tırmaladığı yer kanamadı. Kolonya sıktım hemen. Bir problem olmaz inşallah🤲🏻🤲🏻🤲🏻

İşyerinde herkesin doğum günü kutlanır. Pasta falan alınır. İstersen işe dün gir. Ama bugün benimki kutlanmadı. Ulen neden kutlamadınız ayıp değil mi herkesinkinei kutladınız benimkini neden yapmadınız? Annem de sordu kutlama nasıl geçti diye. Güzel dedim. Çikolatalı pasta almışlar dedim. Sevindi o da. "İyi iyi keyfin yerinde" dedi. Üzülmedim ama ayıp yani. Beni neden dışladınız ki?

Yaklaşık 6 aylık bir ilişkim oldu her şeyi en güzel şekilde yaşadığımız ve bu 6 aylık zaman diliminde bir gün bile görüşmemezlik yapmadığımız bir ilişkiydi aşktan ve sevgi yanıp kavrulduğumuz bir ilişkiydi fakat ailem istemeyince ayrılmak zorunda kaldım içimi döksem derdimi anlayacak kimsem yok içimde kalsa ciğerlerim yanıyor öyle büyük bir boşluktayım ki ne ben kendimi tanıyabiliyorum ne de etrafındakiler bu tavırlarıma inanabiliyor bu kadar severken ayrılmak bir de bu olayı gençliğinin baharında 24 yaşında yaşamak ciddi manada psikoloji bozuyor neyi nereye koyacağımı bilemiyorum ama tek bildiğim bir şey var ben yanlış yerdeyim gecelerim uykusuz gündüzlerim mutsuz bir şekilde vakit geçiriyorum hayat yaşıyorum diyemem benim ki sadece vakit geçirmek

içimi ayrı dışımı ayrı sikim

psikologları, aşk adına konuşan psikologları,yorumcuları okumuşsundur dinlemişsindir bir olay anında ilişkine ve karşındakine nasıl zarar vermezsin hepsini biliyorsundur ve ilişkiye başladığında diyorsunuzdur biz bunu yapalım/yapmayalım , tartışma olursa şöyle çözelim , konuşalım , küs uyumayalım , trip atmak yerine kızdığımız/kırıldığımız şeyi söyleyelim vs vs arkadaşlar o iş öyle olmuyormuş sen milyon tane yorum dinleyip milyon tane video izlesen de psikologları takip etsen de o iş kitapta yazıldığı gibi olmuyormuş , olayı yaşamak bambaşkaymış… bazı çirkin davranışlara hiç de saygı duyamıyormuşsun meğer , hiç de derdini anlatmayı trip atmaya tercih etmiyormuşsun, sende söylemeden anlaşılmak istiyormuşsun kırıldığını anlattıkça kırılıyormuşsun meğer, sende artık o tartışma bitsin de çözüp çözmemek önemli değil yeterki uyuyayım diyormuşsun…. özür dilerim yine bir işi daha beceremedim, beceremiyorum…

(bkz: sitem köşesi )

Kendimi tam olarak bok gibi hissediyorum. Nefes dahi almak istemiyorum. Bir köşede tek başıma kalayım, sessizce ölüp gidiyim orda istiyorum. Hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden, sadece uzanıyım ve tavanı izliyim. Kimseyi görmiyim, kimsenin sesini duymuyum. Bulunduğum her ortama fazlalık gibi hissediyorum kendimi. Aileme, arkadaşlarıma, akrabalarıma, bütün çevreme zarar veriyor gibiyim. Sanki hiçbir yerde olmamalıyım, neredeysem oraya fazlayım gibi geliyor. Sanki dünyada olmamalıyım, ben olunca bir şeyler olmuyor gibi. Koskoca dünyada bir ben olmamalıyım sanki, kendi kendimden rahatsızlık duyuyorum resmen. Kendimi yüksek bir yerden boşluğa bırakmak istiyorum. Ben silinirsem her şey daha iyi olcak, herkes rahatlıycak sanki..

hayatımın her anlamda boka sardığı bir dönemde işsiz, beraberinde getirdiği depresiflikle beraber gezinirken tam güzel, mutlu olacağım bir işe giriyorum, sonra uzun zamandır gerçekten birini sevemediğimi düşünürken hayatımda çok güzel bir ilişki yaşamaya başlıyorum. bir yandan ailevi problemleri daha rahat göz ardı etmeye başlıyorum.. bütün problemler yavaş yavaş bitiyor diyorum tam. tam diyorum mutlu olacağım. güzel planlar yapıyorum, emek veriyorum. sonunda diyorum!! işte bu!! sonra ne oluyor.. aynı zaman dilimi içerisinde sevgilim terk ediyor, işyerim kapanıyor, beraberinde yine sağlık problemleri, benim panik atak nöbetlerim, e ekstra mutsuzsun zaten durur musun aile evinde de mutsuz edileceksin tabii ki. düştüysem hep kalktım günün sonunda. uğraştım, didindim bir şekilde yaptım ama böyle zaten zor dönemlerde bir de insan değer verdiği insanların desteğini bekliyor da günün sonunda yine her şeyi kendi başarması gerekiyor ya.. gücüm yok ki. kendi kendimi kırbaçlayacak, ayağa kalkacak gücü bulamıyorum ki. tüm olumsuzluklar üst üste geldiğinde kendime zaman tanımayı biliyorum. bazı süreçlerin normal olduğunu ayırt edebiliyorum evet ama, bu süreçte bana iyi gelen bir şey yoksa ben nasıl toparlanacağım? eskiden en azından doğa derdim, hayvanlar derdim. bir sahil havası alır toparlanırdım belki ama.. şimdi nasıl bu kadar boş ve anlamsız gelebiliyor her şey?

Sanırım mesleğimin de bir getirisi olarak hayatım boyunca kimseyi yargılamadım, yadırgamadım, ön yargılı davranmadım, yaftalamadım, ötekileştirmedim, genelleme yapmadım. Ancak çevremdeki insanlar da dahil olmak üzere kimseyi bu davranışlardan uzak tutamadım ve mütemadiyen bu davranışlara maruz kaldım. Biz toplum olarak bunlardan ne zaman vazgeçip medeniyetle tanışacağız acaba?

Yine kafamda çok şey var ama söze dökecek tek bir kelime bulamıyorum, doğru cümleleri kuramıyorum. Biliyorum ama anlatamıyorum.

Ne bir dostum kaldı ne de başka bir şey. Çocukken birlikte çekirdek kola yaptığımız köşelerden tek başıma geçiyorum. Tek isteğim ilk fırsatta bu şehirden gidip yalnız başıma sıfırdan bir başlangıç yapmak.

bir gün gurbette gibi hissetmekten kurtulup ait olduğum yerde olacağım

arkadaşlar bana dökebilirsiniz ama seans başı 3 şişe maltana alıyorum bilmenizi isterim

Kimsenin bilmediği bir yerde kimsenin bilmediği bir ben hakkında kimsenin bilmediği bir şeyler yazmak istiyorum. Burası benim kişisel mabedim oldu. Ne zaman sadece kendim için kaybolmayacak sözler biriktirmek istesem buraya geliyorum. Bazen üstü kapalı "kendime notlar" tarzında oluyor ama zaten kendime yazıyorum aslında. O yüzden başkası için saçma gelecektir sözlerim. Okunması bir şey kazandırmaz, vakit kaybı. Sadece unutmamak için yazıyorum. Çünkü unuturum ben, unutuyorum da ve kaybediyorum başka yerlerde olduğunda silinip gidiyor. Hep unuttum kaydetmediklerimi, tüm yaşanmışlıkları, bütün o geçip giden insancıkları. Hüngür hüngür ağladıklarımın şimdi esamisi okunmuyor. Kıymeti olmadığından değil, ben onlar sayesinde büyüyorum, sadece ruhsal anlamda... Ama çok uzun yıllar geçti ve çok uzun yıllar geçecek. Onları unuttum en azından bundan sonrasını hatırlayabileyim. Ben öylece duruyorum sanki zaman ve insanlar çevremden akıp gidiyormuş gibi. Çok şey yaşadım ve bunca şeyi nasıl sığdırdım şu zamana bilemiyorum. Yine de öğrenecek çok şey ve daha da olmamı sağlayacak çok tecrübe var. Yine rahat durmuyorum bi boklar karıştırıyorum bu aralar ama umarım başıma iş almam. İlkel benliğim delirse de fark ettim ki bazı sınırları oturtabilmişim hayatımda en azından bu sayede başım belaya girmez artık diye düşünüyorum. Bir de insanlara kapılmamayı öğrenmişim baya baya. Aferin bana canım kendim. Ne çektiysem fazla bebiş olmaktan çektim. "Babyface killer" tanımına uysam da şekilci o.ç ları düşüyor işte. O kadar da anlatıyorum kendimi, aldanma çocuksu masum yüzüme içimde bir şeytan var falan. Abartmıyorum ben bazen rezil biri olabiliyorum. Ama yine de düşüyorlar. Bunu yapmak istemiyorum. Ama avlanmak zorundayım, hayat böyle. Yoksa sonsuz bir çürüme başlar. Yaşarım ama bir ceset gibi. Uzun zamandır da uslu duruyordum idare ediyordum aslında ama rahat battı. O taze demir kokusu... İştahımı kabartıyor. İnsanlar bu kadar da her şey ortadayken hala nasıl düşüyor bilmiyorum ama çeşitli beklentileri yüzünden. Zaafları yüzünden... Peki en çok neye mi gülüyorum? Evlenmeyi düşündüğünü söyleyenlere :D Kocaman bir kahkaha atıyorum. Peki en çok ne mi acıtıyor içimi? Mutlu olmaya çalışmaları... Sadece ufacık bir heyecan, belki onunla mutlu olurum diye düşünmeleri, bir iki güzel söz, belki biraz sexting ve sonra belki bir şeyler yaşarız umudu... Ama küçük bir ısırık sadece ve sonra yok oluyorum. Tüm beklentiler tüm umutlar hiçe sayılmak zorunda. Acımasızlık bu evet ben rezil biriyim. Ama kendimleyken yeterince karmaşığım başkasını bu kaosa nasıl alabilirim. Bugün biri şey dedi... "Bir ömrü böyle mi geçireceksin?" Bu cümle beni zamanda yolculuğa çıkardı. Bu yıllara kadar nasıl geçtiyse öyle geçecek işte. Ne yapayım hayatıma birini alıp onu tanıyıp bağ kurup sevip bağlanıp kapılıp kendimi adayıp acılar çekip bir şeyler yaşadıktan sonra ölmesini ya da gitmesini mi bekleyeyim!? Babaannemin dedemin gömülmesini izleyişi gibi... Hayatına devam etmesi uzun sürmedi tabi ama en gamsızımız o olmasına rağmen bir boşluğa düştü sonuçta. Ona bunu yapan deneyimler beni paramparça yapar. Yanarak ölmeyi tercih ederim. Birini gerçekten sevip içten içe onun gideceği günü beklemek, kafanda soru işaretleri falan hiç benlik değil. Yüzeysel kalalım diyorum ama hep de bir ilerleme çabası oluyor insanların. Hayır şimdi erkeklere sorsan "kasma bebeğim" modunda ama iki muhabbet sonrası gerçek olma çabasında. Bana mı böylesi denk geliyor bilmiyorum. Her neyse her şey o kadar karışıyor ki kafamda bu karışıklığı da sevmiyorum. Sanki tüm ezikler bir kaybedenler kulübü kurmuş, tek tek geliyorlar hayatıma. Hep nerede manyak psikolojisi bozuk varsa full bende. Şimdi kimle neyin ciddiyeti yaşanabilir ki. Hayatta en azından şu ana kadar tecrübe ettiğim kadarıyla kurtlar kendini yenilmez sanıyor ve o bebiş kırmızı başlıklı kızların kendilerine bir şey yapamayacağını sanıyorlar, daha doğrusu bir şeyler yapabileceği olasılığını akıl edemiyorlar. En azından bazı şeyleri tersine döndürdüğüm için mutluluk hissediyorum. Ben de isterdim güzel bir şeyler yaşamayı, birisi için bir şeyler feda etmeyi ama kurtlar hep tatlı hırıltılarla gelip ardından pençelerini ve dişlerini göstermeye başlıyor. Şans veriyorum her seferinde, sonuçta ben de o kadar acımasız değilim ama güzel şeyleri hakkedenle henüz karşılaşmadım. Onları da anlıyorum yani bu şey gibi... "sorma neden niçin her şey yalnızlıktan" mevzusu. Yalanlarla ufak heyecanlar bulma çabası ama işte yola çıktığında tüm planları tersine dönebiliyor. Küçük bir deneyim: Kurt koca ağzından salyalar akıtarak kırmızı başlıklı kıza : - "Sen şimdiye kadar nerelerdeydin?" diye sorar. Kırmızı başlıklı kız o bebiş gülümsemesini takınır ve tüm masumiyetiyle der ki : - "Pusuya yatmıştım seni bekliyordum"

İcim döküldü zaten, ruhum öldü, kendime saygim öldü daha ne olsun ki

Döke döke iç mi kaldı sanki. İçimiz dışımıza çıktı. Gerçi ben hep içi dışı bir birisi olmuşumdur. Çok dökmeyelim zira aramızda bu durumdan rahatsız olanlar var.

Amcam kalp krizi geçirmiş, yarım saat kadar kalbi durmuş ve yaklaşık 72 saat uyutulacakmış, tabi o kadar dayanırsa. 24 saat geride kaldı. Camiye giderken ya da dönerken olmuş. Ne olduğunu, nasıl olduğunu bilen eden yok. Bir yanım üzülüyor öbür yanım çok da bir şey hissetmiyor. Amcam aynı zamanda eniştem. Hep sadece eniştem olsaydı muhatap bile olmazdım ama kan bağı olunca mecbur kalınıyor derdim. Aklıma gelen anılar hep ne kadar sevimsiz olduğuyla ilgili anlar. Sabahtan beri bu düşünceler beni kötü biri mi yapıyor diye düşünüyorum. Aslında daha çok şey de düşünüyorum da işte... Amcam ölürse babam çok üzülür. Teyzem muhtemelen depresyondan çıkamaz. Sanırım bunlara daha çok üzülüyorum. Ama içten içe de amcama bir şey olmaz ki diyorum. Karışık duygular içindeyim ama güzel şeyler olsun istiyorum. Sizlerden de ricam amcamın sağ salim çıkması için dua etmeniz ya da dilek dilemeniz ya da her neye inanıyorsanız ondan istemeniz. Edit, hakikaten de amcama bir şey olmadı.

Abi ben niye evlenecek bir hayat arkadaşı bulamıyorum yaa 🥺

Evet bugünkü konumuz da Müslümanın Müslümanı Müslüman yapmaya çalışması. Bu ara sıra başıma gelir maalesef. Dış görünüşüm kafalarda nasıl bir imaj oluşturuyorsa bazen ateist yapıyorlar beni, bazen şeytana taptığımı iddia ediyorlar, bazen illuminatici falan oluyorum. Var ya böyleleri cidden inanamıyorum. Az önce biri geçti karşıma yine atıp tuttu. Ortam gayet hoş sohbet goygoy yapıp eğleniyoruz. Ciddi mevzuların yeri asla değil yani. Öyle bir ortamda din siyaset ve akademik mevzular konuşulmaz cidden ortam bozulur. Ama nerede neyi konuşacağını kestiremeyen kendini bilmez bir adam aradan fırtladı geçti karşıma bana diyor ki "müslüman ol, seni müslüman yapacağım" falan. Bir şey demiyorum çünkü laf söylediğim an tartışma çıkacak ortamı bozan ben olacağım. Zaten gruptan ayrı bir şekilde dedi ve sessizce söyledi yani millet başka sohbette kimse duymuyor. Alanım dolayısıyla dinler tarihini araştırmış, islamiyeti kabul etmiş, diğer dinleri ve peygamberleri de çokça araştırmış biriyim. Tüm kutsal kitapları okumayı bir yana bırak alanımdan dolayı eski dinlerden Sümerlerden falan başladım zamanında araştırmaya. Ama şimdi ona bunları desem bu sefer de ahkam kesiyor gibi olmak beni rahatsız edecek. Sonra o hala yandan işliyor tabi bak şunu araştır bunu oku vs. Valla yine döndük "İyyyyce okuman lazım" mevzusuna. Neyse o böyle işlerken ben de düşündüm ki ya o benimle bağ kurma çabasından dolayı bu mevzuya girdi ya da tarikatçı falan herhalde adam toplama çabasında. Yeni de karşılaşmışım bir şey de diyemiyorum. Yemin ederim herhangi bir anlama gelen herhangi bir ses taneciği çıkarmamama rağmen konuştu da konuştu. Akademik yayınlardan başka hiçbir şeyi ciddiye almayan bana Youtube'tan bi şeyler açıp izlememi öğrenmemi falan tavsiye etti. Ben de hiçbir tepki vermeden yokmuş gibi davranıp arkadaşlarla muhabbete devam ettim. Neydi bu şimdi anlamadım. Çözmek isterim ama arkasından basit bir şey de çıksa bir mevzu da çıksa kim olduğu umurumda değil. Milleti darlamaktan ne ara vazgeçecek böyleleri. Gece karanlık odasında eli sikinde porno izleyip ortamlarda kız düşürmeye çalışan ezik geçmiş karşıma din anlatacak bir de. Öyle sinir oluyorum ki nefsini terbiye edememiş, iki muhabbetinden biri +18 olan yaratıkların Allah'ın adını o pis ağızlarına almalarına. Eski çağlarda olsam cihat diye kafalarını keserdim ama neyse ki medeniyetin ve kanunların olduğu bir döneme denk geldim. Allah'ım, katil olmadan şu dünyadan al beni nolur.

bundan iki yıl önceye gitseydik eğer , hayatıma birisini alcak olsam asla ve asla tek bir hesabı bile ödetmezdim çnkğ bilemezdim sonradan lafını yapacağını , asla ve asla hediye kabul etmezdim çünkü bilemezdim o verdiği hediyeyi geri isteyeceğini nereden bilebilirdim , asla ve asla zor zamanlarımda ondan yardım istemezdim kendi başıma çözerdim çnkğ başıma kalkabileceğini nereden bilebilirdim , asla ve asla ona hep müsait olduğumu belli etmezdim çnkğ bilemezdim ki ilk harcayacağı planını ilk bozacağı biz olacağımızı…

Bazı insanların beni sevmediğini öğrenmek içten içe hoşuma gidiyor. Her ne kadar doğru olmasa da egomu besliyor ve özgüvenimi tazeliyor. Geçen gün birinin bana gıcık olduğunu benden hiç hoşlanmadığını öğrendim. Bana sorsalar mesela X kişi hakkında ne düşündüğümü, "Yani iyi biridir denk gelirsek sohbet ederiz" gibi içi boş laflar ederim. Ama mesela o sıradan bir sohbette konuyu özellikle bana getirip hakkımdaki olumsuz duygularını sıralamış. Beni bu kadar önemsemesine şaşırdım. Benim için öylesine biri konumundaki insancıkların günlerce beni düşünüp, zamanlarını ve enerjilerini harcayıp hakkımda yargılara varıp acziyetlerini ortaya koymaları, bir süredir tatmin edilmemiş egom için atıştırmalık oldu. Sinir bozucu derecede kibirli görünüyorum ve bu bazılarını sinir ediyor. Rahat ve kaygısız tavrım, onların aşamadıkları korkularını ve endişelerini yüzlerine vuruyormuşum hissi yaşatıyor. Hissettirdiklerimin farkındayım ama bilmiyorlar... Ben düşündüklerinden daha uzun ve daha ağır bir hayatı ardımda bıraktım. Bunca yaşanmışlıktan çıkardığım en büyük ders de duvarlar örmem gerektiği oldu. Hayatıma dahil olmalarındansa nefret etmelerini tercih ederim.

Özlediğim biri var.

Artık moralim bozuk olduğunda buraya gelip içimden ne geçiyorsa yazıyorum. Çoğu saçma sapan, birkaçı makul cümleler.. Yoruldum be sözlük.. İnsanlar çok sahte geliyor. Bugün yüzüne gülmüş yarın kuyunu kazmış. Birine selam veresim bile gelmiyor. Herkes birbirinin kopyası olmuş, özentilikten benliklerini yitirmişler. Gözlerine baktığımda bir çift boş organdan başkasını göremiyorum çoğunun. Her zaman olmasa da çoğu zaman takmıyorum insanların hakkımdaki düşüncelerini. Bazen oluyor ki birinin düşüncesi önem kazanıyor. Sonra bir bakmışım iki çift laf etmiş, sonsuza dek susmuş.. Kendini seviyorsun yetmiyor, başkasını seviyorsun layığını bulmuyor.. Yaşamak için ne yapmalı sahiden? Kendime de kıyamıyorum ki.. Herkes kendi için biricik. Ben mesela, ilmek ilmek örerim her detayı. Neleri neleri katarım hesaba.. Aynanın karşısına geçsem gözlerim dolar. Bilirim işte ne kadar kıymetli olduğumu. Yetmiyor işte hayatta kalmaya. Zannedersem herkes bir sığınak arıyor kendine bu hayatta..

kafayı yastığa koyunca uyuyabilmek istiyorum, uyuyabilmek istiyorum sözlük. Yine kalp çarpıntısı saatleri başladı gibi :l.

Bugün iş yerinde ahlaksız bir canlının ben ve evli başka bir iş arkadaşımız hakkında aranızda bir şey mi var sizin dediğini öğrendim. Ben evliyim, bahse konu kişi de evli. İnsanlarla olan sınırımı da ayarlayabilen biriyim. Kimseye öyle yılışık davranmam. Ve gerçekten eşime, ilişkime de sadık, saygılı biriyim. Bunu diyen kişi de ağzından Allah kitap düşürmeyen biri. Ben bilemiyorum bir insan nasıl hem dindar olduğunu iddia edip hem de bir başkasının namusuna dil uzatıyor iftira atabilecek kadar iğrenç olabiliyor. Öğrendiğim andan beri sinirden beynim patlıyor. Bir yanım diyor ki herkesin içinde rezil et bir yanım da diyor ki git direkt amirle bu konuyu çöz. Ama asla susmayı düşünmüyorum.

Bu ara sık sık rüya görüyorum ve hepsini de hatırlıyorum. Bir kaç gün önce eski sevgilimi gördüm. 5 yıl sonra ilk konuşmamızı yapıyorduk. Beraber olduğumuz zamanlardaki gibi yine manipüle edici şekilde konuşuyordu benimle. Hep kendisini özletme, hatırlatma şeklinde yaklaşıyordu. En son görüştüğüm sarı çocuğu da rüyamda gördüm bu arada, önceden yakın olduğum ama şu an konuşmadığım bir arkadaşımı da... Nedense hep eskilerden kişiler farkındaysanız. Acaba eskiyi mi özlüyorum, bilinç altım bana ne mesajı vermek istiyor hadi hayırlısı yaa (bahsettiğim hiç kimseden hiç bir şekilde haber, duyum almadım.)

Özledim. Aslında yangın yanıyor içimde patlamak istiyorum ama sadece özledim diyebiliyorum.

bir insan düşünün (ben) ona güvenen ona inanın herkesi kendi hataları yüzünden kaybediyor. o kadar üzülüyorum ki, en değer verdiklerimin gözünde o hayal kırıklığını görünce yaşama dair her hangi bir şeyim kalmıyor. “az uslan be kızım az uslan” diye kafamı duvara sürtüp ateş çıkartmak istiyorum. allah’ım sence de bu kadar yetmez mi?

birisini seversin seni üzdüğü zaman etrafın vazgeç der. onu ne kadar sevdiğin, ona ne kadar değer verdiğin, onunlayken ne kadar mutlu hissettiğin kimsenin umrunda değil. en küçük bir olumsuzlukta hemen yolları ayır kafasındalar. motosikletle kaza yaptım diye herkes yok şöyle tehlikeli, yok kaporta sensin yok şöyle yok böyle, bırak artık diyor. dört teker bedeni iki teker ruhu taşır diye boşa dememişler, tutkusu olmayanlar da bunu asla anlamazlar. motosiklet tutkusu o kadar kolay bir şey değil; o seni bırakmadığı sürece sen onu bırakamazsın. celladına aşık olduysan çok da söylenecek söz yok yani. işte bu yüzden çok yoruldum sürekli birilerine bir şey anlatmaya çalışmaktan.