bir insan düşünün (ben) ona güvenen ona inanın herkesi kendi hataları yüzünden kaybediyor. o kadar üzülüyorum ki, en değer verdiklerimin gözünde o hayal kırıklığını görünce yaşama dair her hangi bir şeyim kalmıyor. “az uslan be kızım az uslan” diye kafamı duvara sürtüp ateş çıkartmak istiyorum.
allah’ım sence de bu kadar yetmez mi?