hayatımın her anlamda boka sardığı bir dönemde işsiz, beraberinde getirdiği depresiflikle beraber gezinirken tam güzel, mutlu olacağım bir işe giriyorum, sonra uzun zamandır gerçekten birini sevemediğimi düşünürken hayatımda çok güzel bir ilişki yaşamaya başlıyorum. bir yandan ailevi problemleri daha rahat göz ardı etmeye başlıyorum.. bütün problemler yavaş yavaş bitiyor diyorum tam. tam diyorum mutlu olacağım. güzel planlar yapıyorum, emek veriyorum. sonunda diyorum!! işte bu!! sonra ne oluyor.. aynı zaman dilimi içerisinde sevgilim terk ediyor, işyerim kapanıyor, beraberinde yine sağlık problemleri, benim panik atak nöbetlerim, e ekstra mutsuzsun zaten durur musun aile evinde de mutsuz edileceksin tabii ki.
düştüysem hep kalktım günün sonunda. uğraştım, didindim bir şekilde yaptım ama böyle zaten zor dönemlerde bir de insan değer verdiği insanların desteğini bekliyor da günün sonunda yine her şeyi kendi başarması gerekiyor ya.. gücüm yok ki. kendi kendimi kırbaçlayacak, ayağa kalkacak gücü bulamıyorum ki.
tüm olumsuzluklar üst üste geldiğinde kendime zaman tanımayı biliyorum. bazı süreçlerin normal olduğunu ayırt edebiliyorum evet ama, bu süreçte bana iyi gelen bir şey yoksa ben nasıl toparlanacağım? eskiden en azından doğa derdim, hayvanlar derdim. bir sahil havası alır toparlanırdım belki ama.. şimdi nasıl bu kadar boş ve anlamsız gelebiliyor her şey?