Sus şimdi kafandaki tüm seslerle birlikte. Sen sussan da sessizliğinle kavga edersin, sonra ona sarılırsın. Öyle çaresizsin ve çareyi, çaresizlikte arar; sızarsın. Tüm bu yalnızlığın arasına sıkışmış birkaç heceyi birleştirir, bir ismi sayıklar o ismi de cümleler halinde sayıklarsın. Öznesi olmayan bir cümlenin faili olur, cinayet işler ve edebiyatı sana empoze eden o insanı katledersin. Öyle bir öfke ki bu, canı olmayan nesnelerin kanını kağıda akıtırsın. Mürekkebi saplarsın kağıda ve bir şeyler karalarsın. Satırlardan mürekkep taşana kadar fark ettiğin tek şey akmayan göz yaşların olur; ama ağlayamazsın.