Yaralıydı. İş arkadaşları tarafından hiç beklemediği bir ihanete uğramış, sırtından vurulmuştu. Çok öfkeliydi ancak öfkesini onlara kusamazdı. İşini kaybetme korkusunu iliklerine kadar hissediyordu. Ağlamaktan helak olmuş bir haldeyken aradı beni. İçinde bastırmış olduğu bütün öfkesini bir kurşun yağmuru gibi üzerime kusup yüreğimi delik deşik etti. Çünkü bunu yapabileceği tek kişi bendim. Bütün hırsını benden çıkarmıştı. Tek suçum bir gün önce yapmış olduğu ve çok kırıldığım bir hareketine tepki göstermiş olmamdı. Onun buna tepkisi ise içinde bulunduğu psikolojik durum sebebiyle çok ağır olmuştu. Halbuki o gözü yaşlı hali ve yaralı sesiyle yaralarından öpmek isterdim onu. Biliyordum çünkü ona iyi gelen tek insan bendim. Tıpkı bana iyi gelen tek insanın o olduğu gibi. Ama ağzımı açmaya bile fırsat bulamadan yoğun bir suçlama bombardımanı altında ezilip gitmiştim. Kendi yaramı, hemde onun açmış olduğu yarayı ise çoktan unutmuştum. Ne yapmalıyım bilmiyorum ama bu çaresiz bekleyiş beni çok yoruyor...