en zor dönemleri atlatma şekilleri

yakiyorsun bir sigara açıyorsun bir yıldız tilbe sonra dışarıya bakıyorsun efkarlanmaya başlıyorsun sonra diyorsun ki ne yapıyorum ... diyip uyuyorsun

"daha kötü günlerim de olmuştu" diye kendimi avutmak ve düşünmemek, kendimi diziye ve filme vurmak, kitap okumak..

hiçbir sikim yapmadan mağarama çekilmek

olabildiğince içine atıp susmak,başka kişilere yansıtmamak ve başka işlerle meşgul olmaya çalışmak

bir şiir veya müzik dinleyin,uyuyun,kendinizle ilgilenin bunlar nasıl yardımcı olabilir ki diye düşebilirsiniz ama bunlar öz şevkattir ne olursa olsun kim giderse gitsin sizin hep yanınızda olan birisi vardır o da sizsiniz . en zor döneme göre değişiyor ama ne olursa olsun bu zor zamanınızda kimse olmazsa bile siz kendinizin yanında olun kendinizi sevin . zor zamanlar hal olabilir ama öz şevkatiniz yoksa birisinin küçücük ilgisine muhtaç yaşarsınız. zor dönemlerinizde karamsarlığa mahkum olmayın yani kendi karanlığınızdan çıkın yolun sonu belki ışık belki hala karanlık bunu bilemezsiniz .

"bir sıkıntının geçeceğine duyulan güven, ona dayanmanın tek çaresiydi"

“evet dibi gördüm, demek ki bir sonu var.” diye kendimi teselli etmem. (bkz: şuan)

atlatamayanlar?

klişe olacak ama zaman ve sonsuz güvendiğin bir dost

the big bang theory izlemek. ben öyle atlatmıştım

en dibe vurup, en tepede olan ışığa ulaşmaya çalışarak

kitap okumak

atlatamıyorum

önce dibi göreceksin sonra zirveye yükseleceksin hadi eyvallah

uyumak.. bakın şu an aşırı aşık olasım geldi ama ne yapacağım?? tabii ki uyuyacağım. sonra sabah bir uyanacağım ki, o da ne???? musmutluyum.

ben çok üzgün olduğum zamanları cips yiyerek atlatıyorum. ama daha en zorunu görmedim galiba

hayatındaki diğer her şeyi yoluna koymaya çalışmak

yorganın altında, kulaklık son ses müzik 7/24 yatarak.

atlatamıyorum

gamsız olduğumdan zor dönemler teğet geçiyor. ama gün gelir devran döner hesabı sikip geçmez inşşş

derslerde başarılı olmak. her türlü yetersizliğe iyi geliyo. ha zor durumda olmanın sebebi derslerse o kötü.

bazen isyan edesim geliyor sonra diyorum ki kendi kendime "allah sevdiği kullarına dert verir, razı olmadıklarıma ise dünyayı sevdirir. sen derdine şükret."

cips+beyonce'nin sahne performansları.

kalp ferahlığı için bol bol dua ediyorum isyan edip ağlamak yerine en güzel şey derdi veren de allah alacak olan da

Oturup geçmesini bekledim. Kimseye yük olmak istemedim. Kimsenin canını sıkmadım. Oturdum ve bekledim. Geçti. Şükür. Umarım tekrar aynı şeyleri yaşamam. Allah düşmanıma vermesin.

şafağın en karanlık ana yakın olmasını bilmek. en dibe inince ayakları zemine basmanın yükselmek için kuvvet verdiğini unutmamak. ve önceki zor dönemlerin geçişlerini hatırlamak.

Çok konuşan, enerjisi asla düşmeyen, gamsız pezevenk biriyken suratsız, asla konuşmayan ve sürekli uyuyan birine dönüşüyorum. Bu durumun farkedilmesini istemedigim için yalnız kalmayı tercih ediyorum.Yalnız kaldığımda siyahım daha da siyahlaşıyor. Var olan umut içimdeki karamsarlıktan yok olup gidiyor.Kısacası en zor dönemlerimde en zor dönemlerinde yanında olduğum kişilerle atlatmaya çalışıyorum biliyorum böylesi daha kolay böyle olunca her zorluğun üstesinden gelebilirim.

atlatılabiliyorsa zor değildir be gülüm. siz zor nedir bilmiyorsunuz gibi. bilmeyin zaten.

insanoğlu unutur, neleri atlattık bu mu geçmeyecek, yok öyle pes edip düştüğüm yerde kalmak diye uyanıyorum her sabah. daha fazla işle uğraşıp kafamı başka şeylerle meşgul ediyorum, daha az düşünüyorum, bazen daha çok konuşuyorum. sonra bir bakmışım geçmiş gitmiş.

Gerçekten zor bir dönemden geçiyorsanız psikolojik destek alın arkadaşlar. Faydası çok fazla var.

en zor dönemlerimi iddaa oynayarak geçirdim hep. bir arkadaşın dediği gibi çevremizdeki insanlar ilgi göstermeyince, aradığımız sıcaklığı kuponlarda bulduk...

°çok sık yürüyüşe çıkarak °daha düzenli beslenerek °kötü alışkanlıklar ve madde kullanmayarak °hastalıklı bir sosyal çevreye sahip olmayarak en zor durumları bile belli bir süre zarfında atlatabiliriz. benim yöntemim ve önerim bunlardır.

Dostlara sarılmak, arkadaşlarla buluşmak, çeşitli şekillerle kafa dağıtmak. Evet. Zaten bizim çocuklar anlar beni. Moralim bozuksa mutlaka gidelim, akalım, partileyelim falan derler. E hayır demem. Belki bahane ararlar. Sonuç olarak iyi eğleniriz. Sorarlar, pek anlatmam. Kimsenin canını sıkmaya hakkım yok sonuçta.

Ben her zaman sabır ve zamanın acıyı dindirmese de alıştırıp hafiflettiğine inanırım. Benim için zaman diyebiliriz.

Oturup bi sigara yakıyorum. Bir de demli çay yanına. Yaz kış fark etmez balkona çıkar Neşet ertaş açarım duruma uygun. 1 saate bir şey kalmaz. Ama ölüm veya ciddi hastalıksa ki çok şükür yaşamadım, onunla alakalı fikrim yok.

Her insan için farklıdır. Ben bazen kulaklığı takıp müzik eşliğinde düşüncelere dalarım. Kafamdan ne kadar atmaya çalışsamda gene önüme çıkacak bir konuyu olabildiğince içimde bitirmeye çalışırım. Olayları içimde bitirdikten ve bir karara vardıktan sonra kafa dağıtma evresi başlar. Zaten insan en sonunda unutmasa bile alışmaya başlıyor.

twitter'da sabitlenmiş tivitim şu ; zor zamanlarımdan kurtulmak için kolay yolları seçmemiş olmam beni aşırı mutlu ediyor. Çok daha kolay ve kısa sürede halledeceğim şeyleri büyük bir cesaretle zor yollarda sürünerek atlatmışım. canım kendim... arkadaşlar ben galiba bir boku atlatamamışım şu yazıyı okuyunca fark ettim.

Hep uyuyarak ve bu şeyleri düşünmeyerek belki de atlattığımı sandım. Farklı farklı şeylere gülerek ve aklımdakileri sürekli bilinmeyen yerlere hatta en derinlere atarak olanlarla baş etmeye çalıştım. Kendime bile anlatmadım çoğu zaman. Hayatın akışı içinde bende dertlerimle beraber savruldum sürekli. En anlamsız olmayacak zamanlarda tekrar karşıma çıktı, hala çıkmaya devam ediyor. Yani atlatamadım ama sanırım bunlarla beraber yaşamayı öğrendim.

Psikolojik destek almak!

Bence kitap okuyun ve bol yürüyüş yapın ( müzik eşliğinde).

Daha zor dönemlere girerek.

Zorlandığımda, her şey üst üste geldiğinde, hayat yıprattığında, enerjim tüklendiğinde biraz hızlı yol kat ettiğimi anlarım. 'Hayat yolunda hızlanmışım biraz duraklamam gerekir. ' diye düşünürüm. Nasıl mı ? Biraz kendimi dinleme, dinlenme dönemine girerim. Telefondan, insanlardan, olaylardan, düşüncelerden uzaklaşırım. Bikac gün kafa izni veririm kendime anlayacağınız. Çoğu şeyden UZAKLAŞARAK ciddi manada. Çekilirim kabuğuma. İlk 2 gün hiç düşünmem. 3. Gün ise, -Eğer Uzaklasmamin nedeni bi sorunsa, çözüm ararım aklı selim bı şekilde. -Eger ki sebep, üzücü olayların üst üste gelmesi ise, kendimin güçlü olduğunu ve bu dünyada ne olursa olsun dik durabilecegime inandırırım. -enerjim bitmiş, yıpranmış ve tükenmişsem eğer, öncelikle çalıştığım, çabaladığım için teşekkür ederim, tebrik ederim. Tekrarına yüreklendiririm. Bunların sonunda; Her ne yaşadıysam yaşayayayım ( katlanılmaz şeyler de vardı.) Bu birkaç günlük uzaklaşmadan sonra tekrardan ayağa kalkıp devam edebildim. Daha güçlü bi şekilde ! Daha kendine inanarak.

(bkz: Deve kuşu gibi kafayı kuma gömmek.) (bkz: Ölü taklidi yapmak.)

Atlatamayarak (bkz: Biz neleri neleri atlatamadik bunu mu atlaticaz)

Çaresizliğin dibini yaşadığım o anlar..Erkek arkadaşımın kanser olup son evresinde artık annesini bile taniyamayacak haldeyken yanındaki annesine dönüp "Bak var ya bu teyze çok iyi bir kadın biliyor musun?"dediği andı.Bu cümle beynime kazındı yutkunamadim o an.Sonra dışarı çıkıp hüngür hüngür ağladım.Aglamakla atlatilmiyor ama..Zaman da çare değil velhasıl kelam en ufak bir şarkınin tinisinda bile aklına geliyor.Atlatilmiyor sadece unutmak için debeleniyor ve hissizlesiyor gitgide insan..

20 mg ciprelex+çeyrek saatlik okumalar arasında izlenen sitcomlar.