Çaresizliğin dibini yaşadığım o anlar..Erkek arkadaşımın kanser olup son evresinde artık annesini bile taniyamayacak haldeyken yanındaki annesine dönüp "Bak var ya bu teyze çok iyi bir kadın biliyor musun?"dediği andı.Bu cümle beynime kazındı yutkunamadim o an.Sonra dışarı çıkıp hüngür hüngür ağladım.Aglamakla atlatilmiyor ama..Zaman da çare değil velhasıl kelam en ufak bir şarkınin tinisinda bile aklına geliyor.Atlatilmiyor sadece unutmak için debeleniyor ve hissizlesiyor gitgide insan..