bir arkadaşım var 13 yıldır tanışıyoruz. 5 yıl boyunca sadece çok yakın olduk. uzaktan akrabalık da var. birlikte güzel anlaşıyoruz, beraber eğlenebiliriz de ama ona hep uzak gibiyim. herkes bizi en yakın arkadaş bilir ama ben canım sıkkın olduğu zaman onunla konuşmayı tercih etmem, mutluluğumu ilk başka arkadaşımla paylaştığım çok olur. onun yanında sanki ben, ben değilim, benimle konuşurken kendini farklı bir kalıba sokuyormuş gibi hissediyorum. benim yanımda diğer kızlarla olduğu gibi olmuyor. o zaman biz en yakın arkadaş değil miyiz? açıkçası fazla da güvenemiyorum. diğer arkadaşlarımla olan ilişkilerime bakıyorum 2 hafta konuşmasak bile aynı samimiyet ve muhabbeti devam ettirebiliyoruz, yazmasa neden yazmadın demem, çünkü herkesin bir hayatı var, sadece biz yokuz. ama o sanki aramız açılmasın diye her gün konuşmak zorundaymışız gibi hissettiriyor, hâliyle samimiyetsiz geldiği çok oluyor. bu aralar ondan uzaklaştım. onunla olan bağımı sorguluyorum, acaba birbirimiz için gerçekten değerli miyiz?