seneleri eskittiğim, kız kardeşim dediğim, hatta bazı aile üyelerimden bile çok sevdiğim arkadaşımla çok saçma bi' sebepten küstük. aylar oldu. ne o bana yazdı ne ben ona. bayramda toplu mesaj atar gibi göstererek özelden mesaj attım görüldü attı. doğum gününde uzun uzun yazılar yazdığım kıza 3 gün önce sadece "nice yıllara" diyebildim, en azından kendime borç olarak düşünerek yazdım. tahmin edildiği üzere de "teşekkür ederim" cevabını aldım hatta "ş" yapmaya bile tenezzül etmemişti.
o gece uyumadan eski anılarımızı o kadar çok düşündüm ki gece rüyama girdi. bana geri mesaj atıp "çok dua ettim barışalım diye sonunda oldu" falan dedi. barışmıştık.
ne kadar çok özlemişim onu.. derdim olduğunda ya da beni çok mutlu eden bir şey olduğunda gözüm ilk onu arıyor, ellerim ilk ona yazıp anlatmak istiyor her şeyi. ama sonra diyorum neden ben? haksız o iken neden ben yazıyorum? ölümlü dünya tek bana değil ona da var. öyle işte..