asosyal itiraf

Sanırım müzik açısından içimde yatan bir keko var. Böyle hafif arabesk rapler hoşuma gitmiyor değil shdhdh. çek git bebeğim uzaklaraaa

Yüzünü hiç görmediğim, sesini hiç duymadığım biriyle günlerce iletişim kurmak istiyorum. İnsanların dış görünüşe takılmadan birbirlerini tanımaları gerektiğine inandım hep. Nasip olur mu? Sanmam...

abv'yi her gördüğümde abov diye okurdum. bugün bu soslu öğrendi ki bela cümlesi kısaltımıymış.

yaktığı tek şey sigaram değildi

eskiden radyo yayını yapar ve saçma sapan konuşurdum. şimdi bunun için bana para teklif ediyorlar ama kabul etmeyeceğim. çünkü mixlr'da şiir okuduğum, küfrettiğim, bir şeyler paylaştığım ve neredeyse her yayının sonunda masal okuyup uyuttuğum insanlar dinlemeyecekler

Bir başlığa girip tüm entirilere artı oy verdim.

Diyelim sinek bi yere konmuş onu öldürcem ya da mutfakta kap süzeceği tavana kadar dolu en alttaki kaşığı almam lazım ama cesaret edemiyorum ya da bi yerden ağır bi şey kaldırcam ama gaza gelmeye ihtiyacım var vs. Çocuk gibi bir iki üç diyip yapıyorum.

Şimdilerde görüşmediğim bir arkadaşın burada yeni hesabı olduğunu öğrendim yanlışlıkla. Tamamen tesadüf eseri. Keşke de öğrenmeseydim. Bıraktığım gibi hatta daha da gerilemiş vaziyette olduğunu gördüm. Şaşırdığımı söyleyemeyeceğim. Ben olacakları daha hiçbir şey yaşanmadan görmüştüm ama sen içindeyken dahi görememiştin eski dostum. Üzüldüm desem yalan olur. Sevindim mi asla. Sadece hak ettiğini yaşıyorsun. Bu benim için çok şey demek. Yine de eskiden olsaydı birbirimize omuz verirdik ve bu her şeye yeterdi, düşünmeden edemedim...

Sözlük kendimi bu çağa ve bu çağın insanları arasında aidiyet hissinden yoksun hissediyorum. Sanki ben uzaylıymışım ya da kazayla zaman makinesine binip burada kalmışım gibi. Sanki uyum sağlayamıyorum. Konuştukları şeyler çoğunlukla ilgimi çekmiyo, konuşacak şey bulamıyorum. Sosyal becerisi yüksek bir çocuktum, şuan sanki çok düşük. Bilmiyorum.

Bu ara herkes yüzüme ve saçlarıma iltifat etti (3kişi) ve hepsi kadın. Hemcinslerimden iltifat almak karşı cinsten iltifat almaktan daha çok hoşuma gidiyor...

Herhalde ilahi adalet denilen şey sadece öte tarafta var. Çünkü bu kadar kötülükle bu kadar ahla Allah'tan belalarını bulamayıp, tam tersi ödüllenmelerinin başka bir açıklamasını bulamıyorum.

acı çekiyorum ve bu fiziksel değil

kpss sonrası büyük bir boşluğa düştüm. ne yapacağımı bilemiyorum. ne odaklanıp bir film izleyebiliyorum ne de bir kitap okuyabiliyorum. bu durum tahminen ne zaman geçer??

Dert çalışmak istemiyorum

kendime ve etrafımdakilere zarar verme eğilimindeyim. bunu baskılayıp gizlemeye çalışıyorum. ama her yerde çatlaklar var. sızdırıyorum. hala bir şaka yapıp her şey yolundaymış gibi davranabiliyorum. yılların tecrübesi. annem haklıydı sanırım. ben gerçekten öfkeli bir insanım. ve bu öfkem beni bile yenebilir. yardıma ihtiyacım yok. düzeltilemeyecek kadar bozuğum. inziva fikri hep bastırdığım duygular içindi belki de. şimdi daha açık. yoruldum ve yaşlandım. gücüm kalmadı. hala savaştayım. savaş hiç bitmedi. sadece ben farkında değildim.

Bizimkiler son bir haftadır ınstagramda kendime attığım mesaj ve reelsleri görseler kesin beni tımarhaneye kapatırlar. Olsun, halledeceğiz. Yine kimseye çaktırmadan değişeceğiz ve atlatacağız.

Eski flörtüm ünlü olmuş, bütün videoları keşfete düşmüş. Bütün arkadaşlarım sürekli videolarını atıp dalga geçiyorlar fkfkfkf

eski sevgilimi yatakta kötü olduğu için terk etmiştim.

bana siktiri çekip yok olup gitti

ablamla eniştemin mesajlarını onlar sevgiliyken okumuştum.

Herkesin çok konuşmak istese bile hiç konuşamadığı, mesajları silmeye kıyamayıp ama görünce de üzülüp arşivlediği bir vardır ya. Yıllarca kabul etmedim ama var öyle biri. Allah kahretmesin var ya, bu gece kabul ediyorum var...

ben değiştim. kafamın içini boşalttım. artık olumsuz düşünelerin yerini güzel şeyler almaya başladı. değiştikçe güzelleşiyorum :)

kendi görüşleri belirttiğim, yersiz uzun floodlar attığım, siyasi, ekonomi, pazarlama vs. vs. konularda araştırma yapıp kendimi geliştirdiğime inandığım twitter hesabımı kapatmak zorunda kaldım bu gün. Takipçi sayım xx.xxx bandındaydı, ara sıra magazinden konular için yazardım ara sıra siyasileri eleştirirdim, "kanıt yoksa flood yok" şeklinde ilerliyordum. hesabı kurduğum günden beri hep anonimdim. Kayıt için verdiğim telefon numaram bile çok özeldi, 3-4 yakın arkadaş ve annemde vardı (evet babama bu numaradan bahsetme gereği hiç duymamıştım). Günlük kullandığım telefonuma aplikasyonu bile indirmemiştim hiç. O hesabın benim olduğunu söylesem çoğu arkadaşım ve ya beni tanıyan insanlar inanmazdı. Bir parti ve bir siyasi hakkında aylar öncesinden yazdığım bir flood yüzünden o kesimden büyük tepki toplamış, karşıt görüş tarafından da aşırı derecede pohpohlanmıştım. Bu gün telefonum çaldı konuşma şu şekilde ilerledi aynen, ne eksik ne fazla ; + Civatacı bey merhabalar xxx bey adına sizi arıyorum, xxx bey hakkında yazdığınız yazı hakkında konuşmamız gerekiyor, saat 17:00'de YYY kafede olabilir misiniz? (ben o an şoka girdim, hatta ufak çaplı bir kalp krizi bile geçirmiş olabilirim. bahsettiği kafe evime yürüme mesafesi olarak bile 10 dakikadan daha az sürüyor) - Tabi, diyebildim sadece. Üstü kapalı şekilde tehdit edildim ve hesabımı kapatmak zorunda kaldım, sorsanız 25 yaşında insan azmanı tipli bir insanım. Ailem hakkında bilgi vermeleri, iş hayatımla ilgili açık açık "O sektörde işsiz kalmakta zor olmalı" denmesi bile yetti. 193 bir insanım, sandalyede otururken ayaklarımın yere değmediğini fark ettim, o kadar ufalmıştım korkmaktan. Benim gibi basit bir insanın 5 basamaklı takipçili bir hesaptan yazmasına bile müsaade edilmeyen bu ülkede nasıl gazeteci olunabilir ki? Özgür kalemler nasıl yetişebilir? Buradan da takip edildiğimi düşünüyorum, paranoyak olmuş durumdayım.

çocukken patates cipsi fabrikası açma hayalim vardı. ağaya beleş olacağı için... sonra büyüdük işler şu noktaya geldi; gorsel değil eskisi gibi alışverişten artan bozukluklarla marka cipsi almak, a-101 gibi marketlerin ismini dahi bilmediğim patates cipslerine tomarla para öder olduk. yanisi şu amk, nebati is a living proof that man can live without a brain! not: (bkz: cipsi bulmuş harun sinanoğlu mutluluğu)

köklerim hala yerinde. hala zekiyim. hala diğerlerinden daha kısa sürede daha iyi öğrenebilirim. bunu görüyorum. sanırım geri dönüyor. uzun süre olmuştu. yorgun adam oturduğu sandalyeden kalktı. gözlerini açtı. o yanıp sönen ışığı gördü. tekrar umut edip tekrar inandı. still d.r.e. modunda günler. eskisinden daha güçlü. ivme +

bağlanma problemim var ve bunu çok yakın zamanda fark ettim

(#4458215) burada bahsettiğim su yabancı model benim için büyük bir itiraf. Kimse bilmez çevremden bunu. Demin buraya yazınca açtım baktım da ciddi ciddi baya konuşmuşum bu ispanyolla. Hatta İstanbul'a geliyorum sen nerde yaşıyordun yazmış bana. Hatta doğum günümü sormuş bir de o gün kutlamış. Hani yeteri kadar çalarsanız her kapı açılır diye bir laf vardır. Bu durumum da ona benziyor. Şöyle olmuştu; Instagram'da emojiler yeni çıktığı zamanlarda atıp deneyecek kimsem yoktu. Bir challenge videosunda yakışıklı bir manken gördüm. Nasılsa mesajlara bakmaz diye ona değişik emojiler atıp bakıyordum büyük hallerine. Derken görüldü oldu. Dedim imkansız bu görüldü diyor ama bence görmüyor. Neyse devam ettim ben. Attıkça görüldü oluyor attıkça görüldü oluyor. Çat pat ingilizcemle saçma sapan şeyler yazmaya başladım ben de yüz bulup. Derken orası günlük oldu bana. Baya baya gün içinde olanları ingilizce yazıyordum. Derken bir gün bana cevap verdi. Sonrası malum. Ben her gün yazdım yıllarca. Bir beklentim yoktu ama yakışıklı ve İspanyol biri sürekli yazdıklarımı okuyordu, arada cevaplar veriyordu benim de hoşuma gidiyordu Böyle böyle sanırım bir üç yıl falan yazdım ben. Yalnız ben de ne ketummuşum. Nasıl sakladın bunu be kızım?

Buzdolabı olduğumu söylüyorlar.Oysa zamanında bizim de kalbimiz pır pır etti,elimiz ayağımız titredi,başımızı kaldırıp yüzüne bakmaya utandığımız insanlar oldu ama sanırım duygularımız da orada bitti.Çokta şey yapmamak lazım

Yeni bir iş aşamasındayım biraz heyecanlıyım inşallah çok güzel olur

yolumu kaybettim, hedefimi kaybettim,

Aşık oldum.

son zamanlarda hayatımda işler yolunda gitmeye başladı imkansız dediğim şeyler oldu, güzel dostlarım var, minik çok tatlı bir kardeşim var, sevdiğim bölümü okuyorum, az çok para kazandığım bir iş yapıyorum kendi geçimimi sağlıyorum yani güzel şeyler var hayatımda ama ben mutlu olduğumu hissetmiyorum gerçekten bıktım. ben mi şükürsüz bir insanım yoksa bunun bir nedeni var mı varsa ne bunları düşünmekten kafayı yiyecek kıvama geldim artık. mutlu olduğumu hissetmek istiyorum ve bu imkansız gibi geliyor sanki hayatım boyunca böyle salak bi his olacak içimde

Kendisini hiç sevmiyorum ve bunu söylemekten de gerçekten utanıyorum ama müzik listemde Seda Sayan'ın sağır sultan şarkısı var... Nadir de olsa bazen açıp SAT DESE SATARIM ŞU DÜNYAYI diye bağırarak söylediğim oluyor

Herkese artık unuttum dönse yazsa asla cevap vermem diyorum ama ben hala sendeyim be .. (bkz:  Sen yeni limanlara yelken açarken ben hala sendeydim)

yine bir gün, yine bir yerde, gözlerim bile dolmadan ağlayarak sigara içiyorum. yine kendimi öldürmüyorum. yine olabildiğince uzaklara bakıp hayaller kurmaya çalışıyorum. olmuyor. hayal bile kuramıyorum. neyse çamaşır attım. 2 saat bekleyeyim de asarım uyumadan. işte hep böyle bekleyişler hep böyle neyseler ile dolu. anlattıklarımı anlamanızı beklemiyorum. bir kişi anlasa yeterdi. siktirin gidin. hepinizden nefret ediyorum ve özür diliyorum. bu kadar kibar ve bu kadar kaba. bir daha hiç bugün en güzel günüm diyemeyecek olmanın rahatsızlığı var bende. en güzel günlerin sonuncusunu yıllar öncesinde yaşadım. ve bir daha yaşayamayacağım. asla. kendimi yine öldürmüyorum. çünkü yıllar önce öldüm. mutlu yıllar. yıllar aylar günler. saatler ve dakikalar. ve saniyeler. ve anlar.

Öyle iyi böyle efendi diye övdüğüm beyefendinin fake Twitter hesabını buldum. Şoktan şoka giriyorum. İlk iki tweette kendini ele vermiş. Birinde memleketinden bahsetmiş diğerinde oturduğu ilçeden. Emin olmak için az daha inceledim abisinin ondan gizli yaptığı bir şeyi öğrenip x öğrenirse susmaz söylemeyin yazdığını gördüm tamam dedim. Profiline ben x değilim yazsa daha tanınmaz olurmuş hdjdbjdknd Bu arada hiç göründüğü gibi biri değilmiş. Çünkü gördüğüm o çocuğun ağzından o yazılanlar dökülmez... Biz kaldı mı böylesi ne kadar efendi derken adam en net tabirle piç erkekmiş de ruhumuz duymamış. İşin kötüsü kız çocuk delisi, iki lafından beşi kızım da kızım. Okurken az daha düşüp kalıyordum oralarda. Velhasıl gece gece acayip dumur oldum. (bkz: dokunmayın çok fenayım)

Yolumu arıyorum ben, Kendimi arıyorum. Seni buldum sanmıştım. Yanılmışım. Bir gün pişman olur, bıraktığın yere dönersen, Bilki sen "Yabancıların en yakınıydın bana" Bu burda kalsın, kalacak Belki pişman olur bakarsan bunu burda gör istedim ama bir daha bıraktığın yerde bulacak mısın beni? Bilmiyorum... Kendimi anlatamadım. Bu saatten sonra da anlatmak için uğraşacak enerjim yok. Seni Allah'a emanet ediyorum. YABANCI En yakın yabancı sendin, Daha sürülmemişken ışığın biberi yaramıza, Yaslanırken boşlukta duran bir merdivene henüz. Güzdü sonsuz bir çöle takılan bakışımız, ilkyaz derken - kışı gözden kaçıran yüzlerce eller yukarı, saygı duruşlarımız en güçsüz kollarla - Çözüldü aşkın zarif ilmeği bulandı aynalar duruluğu. Çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık olduğunu... Yabancıların en yakınıydın sen! nilgün marmarayı saygıyla anıyorum.

Beni anlayan birinin dizine yatıp günlerce kendimi sevdirmeye ihtiyacım var.

Ben senin dermanı ben olmadığımı bildiğim dertlerin için de dua ettim. Beni unut, bunu unutma.

Psikolojik destek almaya karar verdim. Bunu ciddi ciddi yapacağım ve çevremdeki insanlar bilmesin istiyorum. Geçmişte çözemediğim sorunların birikip bugünkü sorunlarımla beraber üstüme yığılması hayatımı mahvediyor ve hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyorum.

Herkese çok iyiyim imajı vermeye çalışsam da içten içe eriyorum sanırım. Her şeyi kafaya takar oldum. Stresten vücudumda yaralar çıktı mide sıkıntılarım tekrar nüksetti. Ama sorsanız herkese çok iyiyim bomba gibiyim diyorum. Beni bu denli yoran hayat mı yoksa sınav stresi mi bilemiyorum ama ben baya bittim pil gücü düşük uyarısı geliyor artık ekrana...

psikoloji alanında okumuştum, kendi alanımda çalışmaya başladım. şimdi özel hayatımda da insanlarla konuşurken profesyonelce konuşuyor gibi hissediyorum. bunu yazarak nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama komik ve havalı buluyorum, kendime hem "vaaayyy iyi dedin" diyorum hem de gülüyorum.

ölü insanlar görüyorum.

en yakın gördüğün insanın bile yakını olmadığını görmek insanın canını çok acıtıyor. her seferinde kendimi alıştırıyorum. "sen onun yakını değilsin, sadece o senin yakının. canın yanabilir, değersiz hissedebilirsin bunlara alış, üzülme." diyorum ama sonra yine sevginin büyüsüne kapılıp bu telkinlerimi unutuyorum. ne meraklıyım canımı yakan dikenli yollarda yürümeye, dikenleri gül görmeye... ah beni çok üzerler.

çok güzel kızlardan nefret ediyorum çünkü çok salak olmalarına rağmen salaklıklarını güzellikleriyle gizleyebiliyorlar. oysa çok güzel değilsen arkasına sığınacak hiçbir şeyin yok. sürekli güçlü olmalısın, başarılı olmalısın, sempatik olmalısın, farklı olmalısın. güzel kızların hiçbir şey yapmasına gerek yok. çok güzel kızlar kapatılsın.

Sanılanın aksine deli değilim. Normal halim millete anormal geliyor. Hepsi bu.

Ben vicdanımı gömdüm.

değer verdiğim kadar değer görmediğimi bir kez daha fark ettim. yoruldum..

Değer vermek kavramını bugün keşfettim. İnsan değer verdiğini nasıl anlar ki? Ben hep değerli gördüklerimin istediklerini yaparsam değer verdiğin anlaşılır derdim. Bana yapılsa ben öyle anlarım. Ama bazı anlarda isteklerden daha önemli şeyler var. Elinizde olmayan sebepler. Olmaması gerekenler ya da çoktan olmuş olanlar. Bir annenin size değer verdiğini nerden bilirsiniz? Sizi karnında taşıdı. Sizi emzirdi. Sizin pisliğinizi temizledi... Hayır. Bu değer verdiği için değil ona ait olduğunuz içindi. Ya da babanız. O zaten net belli. Çocuğusunuz. Değer vermeyi anlamak için karşılığı bulunmayan birine vererek öğrenmek gerekirmiş. Bugün onu anladım. Değer vermek sadece karşıda ki kişinin mutluluğunu düşünmekmiş. Kendinin değil. Çoğu zaman duygusuzumdur. Hatta duygu namına pek birşey barındırdığım bile söylenemez. Her zaman çıkar ilişkisine inandım. Belki de buna alıştırıldım. Biri için iyi bir dostsam onun derdini dinlemişimdir. İyi bir sevgiliysem onu çok sevmişimdir. Ya da biriyle beraber kavgaya girdiysem bu beni vefalı arkadaş yapmıştır. İlla ki bir karşılığı vardır. Bu sıfatlar sizi değerli yapar... Ama bence bir gram bile değeriniz yoktur onlarda. Yaptıklarımızın tam tersini yapın bu insanlara. Kötü bir insan, kötü bir eş, kötü bir arkadaş.. Peki gerçek değeriniz bu muydu? Değer vermek; bunların hiç birinin umrunuzda olmadığı zamanlarda olabilecek bir şeymiş. Bazen kötü olmak gerekir. Nefret edilmek. Bazen iyi olmamanız gerekir. Bugün evinizin bir köşesinde unutulup giden ama yıllar sonra bulduğunuz da sizi sevindiren geçmişi hatırlatan mutlu olduğunuz zamanlara götüren bir oyuncak gibi değerinde olan birini kaybettim. İşin gerçeği bunu planlı bir şekilde yaptım hemde. Çünkü gerçek değeri veriyorsan mutlu olmasını istemen gerekir. Sen o mutluluğu baltalıyorsan, engelliyorsan ya da birgün bunlardan birine sebep olacağını net olarak biliyorsan bazen kaybetmen gerekir. Bencilliği bırakıp onun adına mutlu olacağına emin olduğunu bildiğin anda gitmen gerekir. Çünkü gerçek değeri verebilmek tek bir karşılığı beklemekmiş. Bir şekilde onun Mutlu olması. Bugün onu öğrendim. Bana yetecek kadar Herşeyi gördüm her olayı yaşadım sanırdım. İnsan bu yaşta bile birşeyleri yeni yeni çözüme kavuşturuyor.

Bu aralar feci şekilde kafayı dürüstlük olgusuna takmış bulunmaktayım. Kendisine bile yeterince dürüst olamayan insanoğlu çevresine karşı ne denli dürüst olabilir? Tamamen saf ve temiz duygularla dolu bir kalbe sahip olmasına rağmen bir çocuk bile yeterince dürüst olamıyorken, yetişkin bireylerden tam manası ile dürüst olmalarını beklemek ne derece doğru olur? Söylediğimiz her şey doğru olsa bile söylemeyerek çevremizdeki insanlardan sakladığımız gerçekler dürüstlük kapsamına girmiyor mu? Bir şeyler sakladığımız sürece ne derece dürüst olabiliriz? İnsanları yalan söylemeye veya bir şeyler saklamaya iten sebeplerin tamamı ortadan kalkmış olsa (biliyorum bu bir ütopya) yeryüzünde tam manası ile dürüstlük var olabilir mi? Yalan söyleme becerisi olmayan ve söylerken belli eden ben bile birtakım küçük yalanlar söylerken ve çevremdeki insanlardan bir şeyler saklarken, çevremdekilerin bana ne denli dürüst olabildiklerini tahmin bile edemiyorum. Peki ben bile tam anlamıyla dürüst birisi olamazken başkalarının bana karşı tam anlamıyla dürüst olmasını bekleyebilir miyim? Tam anlamıyla dürüst bir yaşamın kişiye huzur mu yoksa kaos mu getireceğine dair net bir düşünceye sahip değilim. Ama kaos getirmesinin daha muhtemel olduğunu düşünerek dürüstlük kavramının yeryüzünde asla tam manası ile yer alamayacağını düşünüyorum.